Klimaatspijbelaars

Zijn jouw kinderen vandaag in Brussel? 
Dat is denk ik de vraag van de dag. Want dat willen we wel weten van elkaar. Wie zit in het spijbelkamp? En wie niet? 
Want daar hebben we een mening over. Over het al dan niet ok zijn van dat hele spijbelgedoe. Je bent daar voor of tegen. Toch? 
Net zoals we een uitgesproken mening hebben over de oprechtheid van de jongeren die daar nu in de gietende regen rondlopen. U zag ze ook wel verschijnen op Social Media vorige week: de memes waarin een puinhoop op een festivalweide en de klimaatspijbelaars met elkaar vergeleken worden. Want jongeren zijn jongeren. Punt. 
Je zal het maar voorhebben, plotseling van aan de zijlijn meegezogen worden in die hele klimaatzaak. Daar hadden we niet om gevraagd, toch?

Ik heb een beetje mijn buik vol, van dat hele gedoe. Niet van de klimaatzaak, want die ligt mij na aan het hart. Maar van de meningen die u en ik daarover hebben, vanachter onze warme bureaus en vanuit onze comfortabele zetels. Want of u het nu een goed idee vindt of niet, dat duizenden jongeren spijbelen en door de gietende regen gaan lopen - al dan niet met oprechte intenties, dat doet er helemaal niet toe. 
Uw en mijn mening worden in dit geval niet gevraagd. 
U en ik hadden al lang zelf in actie moeten schieten, jaren geleden. 
Want het voelt een beetje als aflaten kopen, niet? Laat die mannen maar op de trein springen en geef ze een waterdicht vestje mee. Betaal hun treinticket en sus je geweten: onze kinderen lossen het wel op! Of die van de buren.
Wel, het zit me niet lekker. 
Jaren geleden, toen ik zelf 13 was, stond ik ook in een No Time To Waste T-shirt voor de klas, een presentatie te geven over Greenpeace. Later ging ik driekoningen zingen met mijn klas en stortte de opbrengst aan het WWF. 
"Amai, zo gemotiveerd," zeiden de leerkrachten tegen ons en ze zouden ons over onze bol geaaid hebben, mochten we geen weerbarstige dertienjarigen geweest zijn. 
Ze vonden ons wel schattig aandoenlijk, denk ik. En ze dachten: "Awel, tof dat die kinderen daarvan wakker liggen!"
De leerkrachten spraken zich niet uit over onze acties, legden ons geen haarbreed in de weg, maar steunden ons ook niet overdreven. En wij, wij liepen de rest van onze middelbare schooltijd rond in Greenpeace T-shirts en schreven op gerecycleerd papier. 
En toch losten wij het klimaatvraagstuk niet op. Anders zouden onze kinderen vandaag niet in Brussel zijn.
Dus, ben je cynisch over de uitkomst van wat deze jongeren doen? Terecht. Been there, done that.
Ben je trots op wat deze jongeren doen? Terecht. Been there, done that.
Ga je nu zelf in actie schieten? ...
Want daar ligt de sleutel. Voor heel veel vraagstukken. Zolang er niet over generaties heen actie genomen wordt en iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt, of je nu in het pro- of contraspijbelkamp woont, verandert er niets. Alle inspanning van deze jongeren ten spijt. 
Bent u de bevoegde minister? Schiet dan in actie. Bent u dat niet? Kijk dan niet naar de minister, die weet wat er van haar verwacht wordt. Maar ga straks te voet naar de bakker om uw brood, in plaats van dat met je wagen te doen. En doe een regenvestje aan. Je bent namelijk niet de enige die vandaag door de regen loopt.

---