Op deze prachtige warme zondag wil ik jullie graag nog even meenemen naar de heerlijke zomer die alweer achter ons ligt. En naar onze drie weken lange tocht langs Europese natuurgebieden met Juul. Juul is - tot grote ergernis van de tieners in dit huis - de caravan-die-een-naam-kreeg. 
Drie weken lang trokken we met Juul langs een aantal schiterende Europese natuurgebieden en dat was zalig. Drie weken behelpen met opgeschoten slungels in een kleine ruimte schrok ons niet af, integendeel, dat is hoe wij graag vakantie vieren. 
Maar drie weken koken op een tweepitsgasvuurtje (en een miniatuurbarbecue, als die al mocht gebruikt worden), vaak niet in de nabijheid van een grote supermarkt, dat bezorgde mij soms hoofdbrekens. Wat zouden we drie weken lang eten? Elke dag pasta met tomatensaus? Dat voelt niet echt als vakantie, dus besloot ik wat voorbereidend werk te doen. Nee, niet de diepvries vullen, want na één doos spaghettisaus en 4 ijsjes zat die al vol. 

Ook geen boeken in huis halen, want ik ben geen kookboekmens, volg nooit een recept zoals het hoort, loop geen 20 winkels af om dat ene ontbrekende kruid te vinden en ga al zeker niet afwegen en timen op vakantie. 
Dus een kampeerkookboek gaan kopen (ja hoor, die bestaan), was geen optie. 
Daarom creëerde ik Juul's foodbook: een bron van inspiratie voor 21 dagen vers en eenvoudig koken. Op 2 gaspitjes (en heel soms op 3). 
Ik verzamelde gerechtjes op het web en bij jullie: vriend, kennis, collega, maar vooral: kampeerder. En wat was dat een succes! We hebben geen 2 dagen hetzelfde gegeten, aten elke dag verse en lokale producten. Boodschappen doen op vakantie was nog nooit zo gemakkelijk, zelfs in die petieterige winkeltjes waar je niet met 2 naast elkaar tussen de rekken kunt lopen. We aten dingen die we thuis nooit eten en alles was even lekker!
Daarom deel ik graag een aantal tips met jullie, zodat je zelf ook aan de slag kan met een foodbook voor jouw eigen Juul, of dat nu een tent, caravan of vakantiehuisje is. 

Eens thuis haalde ik Juul's foodbook uit de caravan. Vastberaden om het aan te vullen tegen volgend jaar. Maar ook vastberaden om sommige dingen ook thuis eens te maken. Dat gebeurde tot nu toe niet en misschien doen we dat ook wel niet. Tenslotte is het de magie van de vakantie die bij tussen de bladzijden kroop en daar misschien wel wil blijven zitten. 
Maar aanvullen, dat doen we zeker. Misschien wel met jouw gerechtje? Wat is jouw favoriete recept waar je maar 2 gaspitten voor nodig hebt? Deel het gerust, dan krijgt het een plekje in mijn boek!

Een aantal jaar geleden besloot jongste zoon dat zijn dinokamer niet meer cool was. De overvloedig aanwezige dino's en niet lekker slapen deden hem verhuizen naar een kamer met rustige muren en stille nachten. 
Sindsdien werd de dinokamer achtereenvolgens kamer voor de plusdochter, logeerkamer, naaikamer van mezelf en bureau van manlief. Dat alles liet zijn sporen na. De kamer, die nooit helemaal afgewerkt geraakte, veranderde in een mix van meisjesmeubels, naaimachines, stapels papier die nergens een plekje kregen en, niet onbelangrijk, nog steeds knalrode muren en dino's. 
Los daarvan telt dit gezin twee studenten hoger onderwijs sinds september.  Beiden pendelen naar de les, dus te pas en te onpas loopt er hier wel eentje rond. 
Tussen al die bedrijvigheid door werk ik een aantal dagen per week van thuis uit. In een open bureauruimte die grenst aan het hart van ons huis: de leefruimte. 
Ik telde één en één samen en het leek me hoog tijd om de dinokamer op te eisen en mijn werkruimte te verhuizen. Want één van de redenen waarom ik zo graag van thuis uit werk, is dat - wanneer ik geconcentreerd bezig moet zijn met cijfers, tekst of tekening - ik nood heb aan absolute stilte. Geen chit-chat, geen koffiemachine die pruttelt, geen geloop. Hoe graag ik mijn collega's ook ontmoet, hoeveel deugd het ook doet om hen te horen, van gedachten te wisselen en elkaar te stretchen, eenzame stilte doet me optimaal werken. Dat kan niet altijd op het werk, maar ook niet in een open bureau waar twee studenten aan- en aflopen. En ook niet in een dinokamer waar nog net voldoende plaats is om je computer neer te zetten. Als je eerst drie stapels papier op de grond legt, tenminste. 
Hoog tijd dus voor een make-over van de zolderkamer. 
In mijn hoofd zat een plan. Een scherp idee over lichte muren, minimalistische meubels en heldere lucht. Pinterest hielp me aan ideeën, het ene al realistischer dan het andere. En ik begon met uitruimen. Meubels weg, rommel weg, dino 's weg. 
Ik liet de goud-bruine muur voor wat hij was en koos oud-roos om de drukke dino's te camoufleren. Ik vloekte op een restje oude verf dat na 24 uur weer afbladderde, reed aan en af naar de Brico voor nog een verfkwast, probeerde de uitwerking pinterestwaardig te houden en kreeg gaandeweg nog meer ideetjes om het geheel af te maken. 
Na een week lang elke avond verven, kasten uitruimen of gewoon suffig zitten nadenken over vertikale of schuine accentstrepen was het dit weekend eindelijk zover: ik zou de finale lagen verf aanbrengen en alles oppoetsen en verhuizen. 

En hier zit ik nu, in mijn nieuwe werkruimte. Heel vroeg 's ochtends, wanneer mijn huisgenoten zich klaarmaken voor school of werk, schijnt de zon uitbundig binnen en word ik instant vrolijk. 
Mijn werkplekje bevindt zich op de tweede verdieping, waardoor het hier ook heerlijk stil is. Straatgeluiden dringen niet door en alleen het zachte gezoem van de autostrade in de verte verstoort de vogels die nog dapper volhouden dat het zomer is. Mijn kamer is verder leeg. Geen afleiding, alleen grote witte werkvlakken die me uitdagen om creativiteit boven te halen. De poezen komen voorzichtig kijken of er voor hen ook een plekje in mijn nieuwe werkruimte is (natuurlijk!) en de mannelijke leden van dit gezin hebben unaniem beslist dat deze kamer hen te roos is. 
Ik voel energie bruisen wanneer ik de deur van mijn bureau opendoe en ben blij wanneer ik lekker kan doorwerken. Want eerlijk: een ruimte hebben die jou ligt om te werken is zo belangrijk. Zeker zo belangrijk als je collega 's of de inhoud van je werk. Een omgeving die uitnodigt om aan de slag te gaan, maakt een wereld van verschil. 
En nu ga ik verderdoen. Want mijn vingers jeuken om de cijfers en woorden, die nog ruiken naar verse verf, stevig onder handen te nemen!

Nu het schooljaar weer goed en wel op gang getrokken is, kom ik u opnieuw wat vaker digitaal entertainen. Dat is toch het plan. 
Geen terug-naar-school-post hier. Met 2 kinderen in het hoger onderwijs en de 2 jongste reeds enkele jaren gepokt en gemazeld in de middelbare school, ging 2 september hier relatief geruisloos voorbij.
Laten we het daarentegen eens hebben over de arbeidsmarkt. 
Middelste zoon, die deze maand hoger onderwijs aanvat, zou deze zomer een vakantiejob gaan doen. Want dat hoger onderwijs, dat kost handen vol geld: een nieuwe laptop, vervoer of kot, boeken, feestjes, ... . Zijn rekening kon best wat spijzing gebruiken. 
Vorige zomer, in 2018, waren we rijkelijk laat met het zoeken van een vakantiejob en werd het dus niets. Maar op de plek waar hij toen wou werken, kreeg hij wel de mondelinge toezegging dat hij daar deze zomer mocht starten. 
Vooruitziend voor één keer, checkte ik in maart alvast of ze zich dat nog herinnerden. Nee. Dat kon niet doorgaan, die job. Ze gaven voorrang aan de studenten die er het jaar voordien al waren en mocht er toch nog een plekje vrijkomen, zouden ze wel iets laten weten. Dus zocht hij verder en vond. Een job bij een lokaal bedrijfje, dat nog wel een plekje vrij had in september. CV binnengebracht, praatje gemaakt. Alles ruim voor de zomer in kannen en kruiken. 
Of toch niet? Via via vernam hij dat ze eigenlijk helemaal geen jobstudenten meer aanwerven in september. Had hij nu een contract of niet? Het was koffiedik kijken en afwachten. 
Dus ging hij op zoek naar een andere job. Die hij ook vond. We schrijven ondertussen medio juli 2019. Op 1 augustus ging hij vol goede moed van start. Helaas besliste een allergische reactie diezelfde dag dat het over-and-out was. Een cortisonespuit later stonden we op de stoep van de dokter met een uitdrukkelijke verbod om terug te gaan. 
Dus zocht hij verder. Schreef zich in in databanken, speurde sociale media af en hoopte dat er nog iets uit de bus zou komen. 
Uiteindelijk kon hij ergens een magazijn gaan leegmaken. Na wat telefoontjes en een ontmoeting, moest hij zich beschikbaar houden van 21 tot 31 augustus. Maar hij maakte geen seconde een magazijn leeg. De man in kwestie vond het niet nodig om nog iets van zich te laten horen. Van optie 1 hoorde hij nooit meer iets, optie 2 kon hem dan last-minute een week gebruiken, maar toen had hij al toegezegd aan magazijn-man - die plots van de aardbol verdween - waardoor hij dus gewoon thuis zat de voorbije weken. Onduidelijkheid troef, 2 maand lang. 
Dus ging hij afgelopen weekend weer eens alle interimkantoren langs en kreeg hij weer vage beloften als 'misschien hebben we volgende week nog iemand nodig, bel maandag nog eens terug'. 
Waar ik toe wil komen: hoe is het in godsnaam mogelijk dat wij niet meer de beleefdheid hebben om duidelijke afspraken te maken met anderen? Het is toch niet erg moeilijk om 'nee, dit jaar kunnen we jou niet gebruiken' te zeggen, toch? Als studenten nu al ervaren dat afspraken in het bedrijfsleven vaag zijn en vaak niet bindend, hoe gaat dat dan zijn als ze op de arbeidsmarkt komen? Gaat dat hun nieuwe normaal zijn? Je hoeft niets te laten weten, de mensen zullen het wel merken dat er niets is? 
Blijkbaar sijpelt dat nu al door in het bedrijfsleven. Ik las net de open brief van een werkloze leerkracht die verzucht dat er op 70 spontane sollicitaties die ze uitstuurt, maar 5 reacties komen. Of dat normaal is vraagt ze. Blijkbaar wel. 
Ikzelf ben al een tijdje op zoek naar een uitgeverij voor mijn tweede roman. Ook daar: vaker geen dan wel een reactie. 
Het is toch niet erg moeilijk om een afwijzing op papier te zetten? Dat hoeft geen uitgebreid rapport of omstandige uitleg te zijn. Een eenvoudig mailtje of telefoontje met een nee is voldoende. Want dan weet je tenminste iets. Dan kan je iets afsluiten en op zoek naar iets anders. Want onzekerheid en onbeslistheid maakt mensen lethargisch. Je neemt geen nieuw initiatief omdat je nog altijd ergens hoop koestert dat zus of zo je nog zal antwoorden. Dat werkt op je in en verlamt je ondernemingszin. Bij studenten, bij werknemers, bij iedereen.
Dus. Kunnen we iets afspreken? Kunnen we mensen die een vraag stellen, ook een antwoord geven? Het zou alvast een wereld van verschil maken in dit huis. En bij u?