Een aantal jaar geleden besloot jongste zoon dat zijn dinokamer niet meer cool was. De overvloedig aanwezige dino's en niet lekker slapen deden hem verhuizen naar een kamer met rustige muren en stille nachten. Sindsdien werd de dinokamer achtereenvolgens kamer voor de plusdochter, logeerkamer, naaikamer van mezelf en bureau van manlief. Dat alles liet zijn sporen na. De kamer, die nooit helemaal afgewerkt geraakte, veranderde in een mix van meisjesmeubels, naaimachines, stapels papier die nergens een plekje kregen en, niet onbelangrijk, nog steeds knalrode muren en dino's. Los daarvan telt dit gezin twee studenten hoger onderwijs sinds september. Beiden pendelen naar de les, dus te pas en te onpas loopt er hier wel eentje rond. Tussen al die bedrijvigheid door werk ik een aantal dagen per week van thuis uit. In een open bureauruimte die grenst aan het hart van ons huis: de leefruimte. Ik telde één en één samen en het leek me hoog tijd om de dinokamer op te eisen en mijn werkruimte te verhuizen. Want één van de redenen waarom ik zo graag van thuis uit werk, is dat - wanneer ik geconcentreerd bezig moet zijn met cijfers, tekst of tekening - ik nood heb aan absolute stilte. Geen chit-chat, geen koffiemachine die pruttelt, geen geloop. Hoe graag ik mijn collega's ook ontmoet, hoeveel deugd het ook doet om hen te horen, van gedachten te wisselen en elkaar te stretchen, eenzame stilte doet me optimaal werken. Dat kan niet altijd op het werk, maar ook niet in een open bureau waar twee studenten aan- en aflopen. En ook niet in een dinokamer waar nog net voldoende plaats is om je computer neer te zetten. Als je eerst drie stapels papier op de grond legt, tenminste. Hoog tijd dus voor een make-over van de zolderkamer. In mijn hoofd zat een plan. Een scherp idee over lichte muren, minimalistische meubels en heldere lucht. Pinterest hielp me aan ideeën, het ene al realistischer dan het andere. En ik begon met uitruimen. Meubels weg, rommel weg, dino 's weg. Ik liet de goud-bruine muur voor wat hij was en koos oud-roos om de drukke dino's te camoufleren. Ik vloekte op een restje oude verf dat na 24 uur weer afbladderde, reed aan en af naar de Brico voor nog een verfkwast, probeerde de uitwerking pinterestwaardig te houden en kreeg gaandeweg nog meer ideetjes om het geheel af te maken. Na een week lang elke avond verven, kasten uitruimen of gewoon suffig zitten nadenken over vertikale of schuine accentstrepen was het dit weekend eindelijk zover: ik zou de finale lagen verf aanbrengen en alles oppoetsen en verhuizen. En hier zit ik nu, in mijn nieuwe werkruimte. Heel vroeg 's ochtends, wanneer mijn huisgenoten zich klaarmaken voor school of werk, schijnt de zon uitbundig binnen en word ik instant vrolijk.
Mijn werkplekje bevindt zich op de tweede verdieping, waardoor het hier ook heerlijk stil is. Straatgeluiden dringen niet door en alleen het zachte gezoem van de autostrade in de verte verstoort de vogels die nog dapper volhouden dat het zomer is. Mijn kamer is verder leeg. Geen afleiding, alleen grote witte werkvlakken die me uitdagen om creativiteit boven te halen. De poezen komen voorzichtig kijken of er voor hen ook een plekje in mijn nieuwe werkruimte is (natuurlijk!) en de mannelijke leden van dit gezin hebben unaniem beslist dat deze kamer hen te roos is. Ik voel energie bruisen wanneer ik de deur van mijn bureau opendoe en ben blij wanneer ik lekker kan doorwerken. Want eerlijk: een ruimte hebben die jou ligt om te werken is zo belangrijk. Zeker zo belangrijk als je collega 's of de inhoud van je werk. Een omgeving die uitnodigt om aan de slag te gaan, maakt een wereld van verschil. En nu ga ik verderdoen. Want mijn vingers jeuken om de cijfers en woorden, die nog ruiken naar verse verf, stevig onder handen te nemen! |
Kirsten De ConinckDuizendpoot. Moeder van 4. Creatief. Visualisator. Natuurmens. Tekenaar. Stiltezoeker. Genieten. Verteller. schrijverDag lezer die graag leest. Las je mijn romans al? Archieven
January 2024
Categorieën
All
|
Vind me terug. |
|