Over kleine gelukskes en een kleine wereld

Maandag zat er een mail in mijn mailbox. Van An. Ze schreef me om me proficiat te wensen met mijn debuutroman. U weet wel, Flirten met de hemel. 
Dat vond ik erg charmant en fijn om te ontvangen. Temeer daar ze via via over mijn boek gehoord had en dat vond ik toch wel wat, voor een uitgave bij een kleine uitgeverij, die weinig aan marketing doet. Dan lijkt Flirten met de hemel toch door te sijpelen. Bij mensen, in gesprekken, tussen de gangen van een familiefeest door. Dat deed deugd. Een klein gelukske op maandag. 
Maar An vertelde nog meer. Dat ze ook een boek geschreven heeft: Vaste grond. Leven en groeien in Frankrijk. Haar eigen verhaal als expat in Frankrijk, doorspekt met een nog veel dieper thema. Maar dat moet u maar zelf gaan lezen, want dat ga ik namelijk ook doen. Dus raakten we mailsgewijs aan de praat. Over auteur zijn en je boek levend maken. Over hoe we ons papieren kindje op de wereldkaart gezet hebben en hoe we van elkaar kunnen leren. 
Al vanaf de eerste mail vond ik dat haar naam me zo bekend in de oren klonk. An Vander Elst. Maar ja, hoeveel Annen komt een mens in zijn leven tegen? En Vander Elst is nu ook niet zo'n uitzonderlijke achternaam. Gaandeweg begon het me te dagen dat de via via toch wel sterke linken had naar het dorp waar ik opgroeide. Het dorp waar ik deze week nog kwam om Tanja te interviewen voor mijn nieuwe boek Hormoon Geluk. Een boek over mensen en hun hobby's en wat hen daar zo gelukkig in maakt. Tanja woont in een straat waar ik al sinds mijn kindertijd niet meer kwam, maar toen ik indraaide, leek het alsof alles nog was zoals toen: de maalderij, de vuile voorgevel van de chirolokalen (gingen wij die geen laagje verf geven, toen? Ooit?). Ik werd daar blij van, van dat stukje jeugd dat daar haast onaangeroerd lag. Een kleine knipoog naar bijna vergeten herinneringen. 
Ik werd ook erg gelukkig van het gesprek met Tanja. Zo'n mooi verhaal dat ze met me deelde. Als het boek dat nu in mijn vingers zit, jullie ook maar een fractie van dat gevoel zal kunnen meegeven, vind ik het al geslaagd. 
Was het toeval dat ik op maandag een mail kreeg van An en op dinsdag naar Tanja ging? Was het toeval dat ook Karen me uitgebreid over haar hobby mailde en het de hele tijd over "klein gelukske" had? Bleven die ogenschijnlijk losse gebeurtenissen in mijn hoofd spelen terwijl werk, kook en nog meer interviews mijn aandacht in beslag namen? Het zal wel. Of het zal wel niet.
Vandaag, net na de middag, wist ik het opeens. Ik dook in mijn redelijk ordentelijk foto-archief, opende mijn mailbox en stuurde An een mail met deze foto. 
"Ben jij het meisje naast mij op de foto? Zaten wij samen in de chiro?"

"Jaja, dat ben ik!" kwam er snel terug.
En kijk, daardoor heb ik al de hele avond een glimlach in mijn hoofd. Omdat er een stukje van mijn herinneringen afgestoft werd. Omdat we nu kunnen ontrafelen wat we nog weten van dat verleden. En omdat het zo'n gek gelukzalig gevoel is, dat je leven zo parallel loopt met dat van iemand anders, van wie je het bestaan haast vergeten was.
Van een kleine wereld gesproken. Ik word de laatste weken overspoeld door dit soort van kleine gelukskes. Het feit dat ik jullie allemaal expliciet vraag om jullie geluksverhalen met me te delen, zal daar natuurlijk wel aan bijdragen. Maar toch. Het is tof. En ik hoop de komende weken, wanneer ik de volgende interviews afneem, met mensen die iets dichter bij me staan, maar evengoed met wildvreemden, nog veel vaker overvallen te worden door deze kleine gelukskes. En dan schrijf ik ze op. In een boek. Hormoon geluk. En die mag jij, als hij klaar is, lezen!