Sinds zaterdag hebben we een hond. En nu is niets nog zoals het vorige week was. De hele dag draait rond: moet ze plassen? Heeft ze honger? Wie gaat met haar wandelen? Wie blijft in haar buurt zitten? Heeft ze stress? Vragen die tot vorige week in een diep donker deel van mijn hersenen begraven lagen.
Begrijp me niet verkeerd: een hond nemen was een doordachte keuze waar we al bijna een jaar over nadenken. De timing is niet slecht: we hebben geen kleine kinderen meer in huis, we zijn met 6 (bijna) volwassenen bijna de hele dag thuis, dus we kunnen tijd maken om voor haar te zorgen. En ik kijk uit naar lange wandelingen met haar, naar het fascinerende proces van ontdekken en groeien. Ik word blij van haar lieve snoet en haar zotte energieke puppybuien. 

​Onderstaande puntjes helpen me tegenwoordig door de dag. Ik deel ze graag met jou en hoop dat jij er ook iets aan hebt.

• Om te beginnen: laat het gewoon gebeuren. De hond is er, ze heeft  aandacht nodig, dat is niet anders. Gewoon al accepteren dat ik de komende dagen niet ononderbroken, uren aan een stuk kan werken, neemt al veel stress weg. 
• Ik schrijf alles op wat door mijn hoofd schiet. Elke kleine to do, elke futiliteit die ik anders probleemloos zou onthouden, komt in mijn bullet journal. Zo kan dat allemaal uit mijn hoofd en is er ruimte voor de dingen die écht mijn aandacht nodig hebben.
• Ik deel mijn dag nu ook in in kleine blokken en schrijf duidelijk op wat ik in dat blok wil doen. Ik check bij mezelf of ik me niets wijsmaak en of mijn minidoelen wel realistisch zijn. 
• Ik hou rekening met het ritme van de hond. Na het wandelen een lange dut? Nee, dat doet ze niet. Blijkbaar moet ze dan eerst nog een half uurtje uitrazen en daarna kan ze gaan dutten. Dus doe ik eerst een half uurtje breinloos werk, zoals de filmpjes van de training uploaden. Want zeg nu zelf: dat doet het internet eigenlijk voor mij. Wanneer de filmpjes geupload zijn, valt zij in diepe slaap en kan ik geconcentreerd gaan werken. 
• Ik communiceer veel meer dan anders met mijn huisgenoten. Althans, die op 2 benen. Duidelijk afspreken wie wanneer met Olga kan gaan wandelen, hoe we met haar communiceren, wie zich aan haar energie-uitbarstingen ergert, dat helpt allemaal om het algemene stresslevel naar beneden te halen. 

En geloof me, na de overweldiging van de eerste 2 dagen, hebben we al aardig onze draai gevonden. We lachen wat af met dat zot beest. En mijn werk, dat geraakt ook wel klaar. Op andere momenten, met een andere intensiteit, maar het gebeurt. 
En jij, hoe deal jij met jouw eigen kleine Olga? Ik ben erg benieuwd om te horen hoe jij onvoorziene situaties en verlies aan focus aanpakt!

Vandaag is het mijn verjaardag. Een dag die ik al heel mijn leven associeer met grijze lucht en schemerduister bij de taart. Als kind werd ik niet instant vrolijk van verjaren. Daar had dat weer zeker iets mee te maken, maar ook de traditie in de lagere school. Ik begreep het concept verjaren niet zo goed. Wanneer we jarig waren, moesten we trakteren. Niet met iets dat je zelf uitgekozen had, maar met een koekje van de zuster. Zuster Bernadette. Als ik daar nu op terugkijk, was dat best vooruitstrevend: alle kinderen gelijk voor de wet, geen opbod van traktaties. Maar toen vond ik het maar niks.
De kloosteroverste zwaaide in die tijd nog stevig de plak - zo oud ben ik dus al (!). En verjaren werd op haar manier gedaan. Wanneer het jouw dagje was, moest je de paar trappen naar het kloostergebouw beklimmen. Grijze trappen op een grijze speelplaats, onder een grijze lucht. Dan kreeg je koekjes van de zuster, die je moest uitdelen aan je klasgenoten. Penny wafers. Een koekje vol lucht in een saai bruin papier. Waar was het feest? En de uitbundigheid? Tot op vandaag heb ik een hekel aan die koekjes.
Maar waar mijn tienjarige ik echt mee worstelde, was de vraag waarom ik moest trakteren op mijn verjaardag? Het was toch MIJN dagje? Zou ik niet van iedereen een cadeautje moeten krijgen in plaats van saaie koeken rond te delen? 
De kunst van het geven had ik duidelijk niet onder de knie. 

Maar het is goedgekomen met mij. Oef! Met het ouder worden, leerde ik ook geven appreciëren. Wat doe ik nu anders?

• Ik beslis zelf wat ik geef. Je kan het een boomerang-present noemen, maar door iets te geven dat je zelf ook leuk vindt, krijg je al een heel andere dynamiek.
• Ik geef persoonlijke dingen. Ik heb erover nagedacht, vaak ook plannetjes gesmeed, stiekem informatie ingewonnen en hoop/denk ergens dat mijn geschenk écht iemand blij zal maken. ​
• Tenslotte geef ik vanuit mezelf. Omdat ik dat wil. De waarde overstijgt dan vele malen die van de luchtige Penny Wafer. 

Er is nog een ander aspect aan geven dat ik erg waardeer. Ik ben een fan van de Warmste Week. Van de dynamiek die dat teweeg brengt. En het magische woord hier is 'samen.' Door te geven zet je dingen in beweging. Leren mensen relativeren, connecteren, en krijgt alles een wat zachter randje.
​ Je trakteert jezelf op een heus feestje. Vanbinnen dan toch.
En ik weet het, dit jaar is 'samen' vooral virtueel samen, maar ik ga het toch proberen. 

Vandaag ben ik dus weer jarig. En heb ik besloten om opnieuw te trakteren. Niet met Penny wafers, maar met iets dat ik oprecht graag schenk. Een muurtekening. 
Uiteraard kan ik niet bij ieder van jullie langskomen om een muurtekening te maken en moet er een 'winnaar' zijn. Dus creëerde ik een give away. 
En eerlijk? Ik was vanmorgen echt kinderlijk blij om hem te kunnen lanceren, die give away. Ik ben echt benieuwd voor wie ik straks ga schetsen, ontwerpen en tekenen. Dus, ook al is jouw idee nu nog heel vaag, doe maar mee!  

Wat kan je winnen?
Een muurtekening dus. Dat kan een quote, een tekening, een eye-catcher zijn, zowat alles. Deze kan in jouw bedrijf komen, maar ook bij jou thuis. In jouw bureau, slaapkamer, noem maar op. En de tekening is helemaal jouw ontwerp. Geen paniek. Ik help je daarbij. 
Hoe doe je mee? 

1. Volg mij op instagram of op facebook (of op allebei, dan zit je 2 keer in de pot)
2. Deel het bericht op instagram of facebook op jouw eigen verhaal of tijdlijn
3. Tag 3 andere mensen onder het bericht die ook wel een muurtekening zouden willen. 

Op 20 november sluit ik af, op 21 november maak ik de winnaar bekend. 
Succes! 

Mijn intenties zijn altijd goed. Net als die van jou waarschijnlijk. Elke jaar, ergens in november, neem ik me voor om kerstkaarten te versturen. Naar iedereen die me lief is, zeker naar de mensen die ik het afgelopen jaar nauwelijks hoorde of zag. In november zijn mijn plannen groots: ik ga zelf kaarten maken, met veel liefde en geduld. Of op zijn minst zelf kaarten kopen. Zorgvuldig uitgekozen, originele ontwerpen. Ken je dat? 
En zo gaat dit verhaal verder bij mij: november sneeuwt onder met drukte, verjaardagen, nakende examens. Bijna geruisloos neemt december daarna het roer over met nog meer drukte, sintbezoeken, examens, cadeaus die ineens ook nog gekocht moeten worden, werk dat af moet geraken. En dan is het plotseling 25 december. Ik heb geen enkele kaart verstuurd, laat staan gemaakt. Er blijft alleen plan B: aan manlief vragen om kaarten uit het grootwarenhuis mee te brengen, samen met de kerstboodschappen. Kaarten die glanzende eenheidsworst zijn, met een foto van 2 champagneglazen, een veel te goudkleurige kerstroos en in krullerige letters 'gelukkig nieuwjaar!' er op. Lelijke krullerige letters. Terwijl ik nota bene handletter! Ik stuur alleen de hoogstnoodzakelijke kaarten en denk: "volgend jaar maak ik mijn kaarten zelf. Op tijd." 

En dat is een understatement. Niets is dit jaar routine. 2020 wou een ander jaar worden? Een tikje apart? Welnu, ik doe mee! Want nog minder dan anders zag en hoorde ik de mensen die me lief zijn. Nog meer dan anders wil ik hen laten weten dat ik aan hen denk, wil ik hen het beste wensen. Dus! Dit jaar maak ik zelf mijn kerstkaarten. En wel op tijd. Meer nog, ik ben er al aan bezig. Zie je de trots hier van de woorden afdruipen? Het zal wel zijn! 

Maar ik wil dit gloriemoment niet voor mezelf houden. Ik deel het graag met jou en daarom maakte ik deze gratis workshop zodat jij ook aan de slag kan! 
Je maakt niet alleen je eigen kaartjes, ik leer je op de koop toe ook de basisbeginselen van het handletteren. ​
​Laat ons 2020 afsluiten met een positieve noot en de mensen die we graag zien een welgemeende, verzorgde kerstkaart sturen.

Nu heb je de tool in handen om aan jouw kerstkaarten te beginnen. Niets houd je nu nog tegen. Of toch? Moet je eerst nog -tig andere dingen en gaat de workshop ondersneeuwen? Daar gaan we iets aan doen!

Korte metten met uitstellen
Hoe speelde ik dat klaar om nu al kerstkaarten klaar te hebben? Dit werkte voor mij:

• Creëer een 'sense of urgency'. Zolang je blijft geloven dat kerstkaarten pas klaar moeten zijn op 25 december, kom je niet in beweging ... voor 25 december. Door jezelf een vroegere deadline op te leggen, kom je vroeger in actie. Daarom sluit ik de workshop ook af op 20 december. Dan moet je helemaal klaar zijn. Reken dus een aantal dagen vòòr 20 december om ermee aan de slag te gaan. Zet die timing scherp!
• Voel de pijn. De timing kan nog zo scherp staan, maar als je niet voelt hoeveel pijn het jou gaat doen als je ze niet haalt, dan werkt het nog niet. Schrijf minstens 5 redenen op waarom het zo belangrijk is dat je die mensen een persoonlijke kaart stuurt. En hang die redenen boven je bureau, bed, badkamerspiegel. Laat dat papiertje elke dag in je gezicht schreeuwen hoe belangrijk het is dat je in actie schiet!
• Plan bewust tijd in om aan de slag te gaan. Wanneer je wacht tot je werk gedaan is, je huis gekuist is en jouw 10000 stappen voor vandaag gezet zijn, komt het er nooit van. Boek je eigen agenda in!
• Tenslotte: wees realistisch. Wil je 30 kaarten verzenden? Overweeg dan om ze niet allemaal van a tot z zelf te maken. Het moet tenslotte leuk blijven. Combineer zelfgemaakt met zelfgekocht. En doe dan niet die fameuze grootwarenhuismove, maar koop bij een Belgische webshop, bij iemand die zelf met hart en ziel haar persoonlijkheid in die kaartjes stak. 

Favoriete postkaartwebshops
Weet je niet waar je moet beginnen zoeken? Ik deed wat opzoekwerk voor jou en geef jou graag mijn favoriete webshopadresjes mee. 
Withloov - Ellen maakt prachtige ontwerpen met een grappige toets, maar daarnaast ook memory boxen en ze werkt zelfs met een postkaartabonnement. Zeker de moeite om haar website eens te checken.
Yellow Sky - Dageraad verkoopt niet alleen vrolijke, kleurrijke kerstkaarten, maar ook leuke interieurspulletjes. Hier heb je een one stop shop voor al je kerstaankopen.
Kaart met Gaatjes - Emma's website is nu nog heel stil, maar achter de schermen wordt er volop aan de collectie gewerkt die de komende dagen online komt. Maar ik wou ze zeker met jullie delen, want de stijl is nog eens iets helemaal anders. Ik ben fan!
Tenslotte geef ik je ook nog Studio Han mee, voor kaartjes met een grappige toets en fris design. 

Waar wacht je nog op om eraan te beginnen? Je moest al bezig zijn. 
Hoe moest dat nu weer? Zo:

• Registreer je voor de gratis workshop
• Plan in je agenda tijd in om jouw kaarten te maken. Op 20 december haal ik de workshop onherroepelijk offline, dus begin op tijd. 
• Te veel werk? Vul dan aan met ontwerpen uit jouw favoriete webshop. Of de mijne, adresjes hierboven.
• Maak jezelf trots en beleef plezier en voldoening aan jouw tijdig verzonden, originele kerstkaarten! En laat jouw verwezenlijkingen zeker achter in de comments!

Ken je hem, deze hype die eind september op Twitter startte? Het was oorspronkelijk een manier om je romantische relatie van vandaag te vieren. Om te tonen van waar je kwam en waar je vandaag staat. 
Maar zoals dat met veel zaken gaat: het ding ging een eigen leven leiden en wordt vandaag op alle sociale media gebruikt om 'voor' en 'na' te tonen. 
Dus: ik doe mee!

Ik neem je even mee terug in de tijd. We schrijven begin 2016. Het jaar voordien volgde ik de training 'visual facilitation' en was onmiddellijk fan van de manier van werken. Ik trok mijn Pipi Langkous sokken aan en begon dit toe te passen in mijn eigen trainingen. Les geven op een flipover. Dat had ik nog nooit gedaan, dus ik dacht dat ik het wel kon.  
De voordelen waren mij onmiddellijk duidelijk: je kan heel snel de essentie op 1 blad vatten en je triggert de deelnemers om ook visueel te gaan denken, waardoor wat je vertelt veel beter blijft hangen. 
Vond ik mezelf een meester-visualisator vanaf die eerste dag? Nee. Bijlange niet. Ik zag room for improvement, all over the place. Maar de Pipi Langkous in mij zei dat het cool was, dat deelnemers begrepen waar ik het over had en dat elke visualisatie meer bijdroeg aan hun leerproces dan geen visualisatie. 
​Ik bevond me op de cyclus van Kolb nogal in het bewust onbekwaam kamp. Maar geen Pipi Langkous die daarom maalt.   

Vandaag doe ik wat dingen anders. Ik werkte aan de leesbaarheid van mijn tekst, aan mijn lijnwerk, aan mijn kleurgebruik en aan mijn tekenskills om er maar een paar te noemen. Ik schoof geleidelijk aan op op Kolb's cyclus. Ik oefende veel en werd bewust bekwaam. Af en toe ben ik zelfs verrast van wat ik op papier zet en voel ik me onbewust bekwaam.
Ben ik vandaag beter als lesgever? Nee, ik schrijf bewust dat ik de dingen 'anders' doe. 
De essentie van het visualiseren, die had ik in 2016 ook al te pakken. De basisregels die je in de training Visualiseren leert, die kan je vanaf dag 1 toepassen in jouw eigen job. De verfijning, die kwam er bij mij met de jaren, omdat ik graag teken, omdat ik gebeten ben door het visualiseren. Maar is die verfijning noodzakelijk om hiermee aan de slag te gaan? Ik denk van niet. 

Punt B is dus niet noodzakelijk beter. Want mocht ik jou alleen de linker flipover getoond hebben, zou je ook begrepen hebben waar de leercyclus van Kolb over gaat. Maar ik ga niet ontkennen dat de rechter flipover doordachter is, dat er meer oefening achter schuil gaat. 
Maar laat dat jou niet tegenhouden op met visualiseren aan de slag te gaan, integendeel! Elke visualisatie is beter dan geen visualisatie. Met een eenvoudige cirkel geef ik in één pentrek weer dat dit een cyclisch gebeuren is. Daar heb ik anders heel wat woorden voor nodig. 
Hier zijn alvast wat tips om van start te gaan: 

• Volg een basiscursus zodat je de essentiële regels van het visualiseren kent. Want dan pas kan je ze gaan gebruiken. En als je toch een training gaat volgen, volg dan deze: boost de kracht van je brein met visualiseren - de online editie. Iedereen die de cursus al volgde, geraakt minstens aan punt A.
• Ga dan oefenen. Focus op 1 leerpunt per keer. Ben je niet tevreden over jouw handschrift op een bord/whiteboard/flipover? Ga dan eerst daarmee aan de slag. Pas wanneer dat goed in je vingers zit en je jezelf bekwaam voelt, leg je je een nieuwe drill op.
• Zorg ervoor dat je altijd papier en een zwarte stift bij de hand hebt. Gebruik elke gelegenheid om een gedachte neer te schrijven, al dan niet met schets. Doodle er op los, want oefening baart kunst.
• Neem babystapjes. Wees daarbij mild voor jezelf. Onderlijn je jouw titel uit de losse pols en is die lijn krom? Wel, je hebt op zijn minst al duidelijk gemaakt dat het een titel is, door er een lijn onder te trekken. 
• Visualiseren is niet hetzelfde als tekenen. Met 5 basisvormen (die iedereen kan tekenen!) kom je al een heel eind. Is besteedde daar een aparte blogpost aan, waar je ook een gratis oefening kan downloaden, lees hem nog eens na.  
• ​En tenslotte: zoek je eigen ding in het visualisatie aanbod. Niet iedereen tekent graag en goed mannetjes. Maar ook zonder dat aspect kan je hele krachtige visuals maken. Tijdens de online training licht ik alle aspecten toe en in de afsluitende oefeningen ga je helemaal ontdekken wat jouw stijl is, jouw toepassingen zullen worden. 

Laat je niet afschrikken door je eigen beperkende gedachten en begin bij het begin, bijvoorbeeld bij Visualiseren online. 
Waar vond je weer die gratis oefening om te leren visualiseren? Dat was hier: 

Aan de slag gegaan met deze oefening? Laat je resultaat dan zeker zien in de comments van deze blog!

Het hele weekend lang bleef ik met een onwezenlijk gevoel zitten. Aan de ene kant was het vreemd vertrouwd, dat binnenzitten omwille van het bijna-jarige-virus. We deden dat al eens in de lente, dus waarom zouden we dat niet opnieuw kunnen. 
Maar aan de andere kant was het erg eng dat we nu niet alleen door het virus maar ook mét het virus binnen zaten. De ver-van-mijn-bed-show was ineens de in-ons-bed-show. 
En dan heb je tijd om urenlang alle regels suf beredeneren, theorieën uit te denken over hoe zo'n crisis beter aangepakt kan worden, boompjes op te zetten over 'als men toen maar dat had gedaan' en doordrammen tot we een ons wegen. Maar weet je? Dat helpt niet. Dat resulteert alleen maar in negativiteit. In schuldigen zoeken. In grommelen op politiekers en virologen die het, in mijn ogen, ook allemaal al lang niet meer weten en ergens diep vanbinnen nog altijd oprecht zijn en hopen dat hun beslissingen juist en bijdragend zijn. Nogmaals: dat helpt niet. 
Daar wordt mijn dochter niet sneller beter door. Daar wordt de overrompeling die ik in de ogen van mijn huisarts lees niet minder door. 
Mocht het virus een brein hebben, dan zou dat exact zijn wat het wil bewerkstelligen: nog meer negativiteit.

Weet je wat wel helpt? In alle eer en geweten voor jezelf de regels naleven. Geen onnodige risico's nemen. Lief blijven voor elkaar. Ik kreeg zoveel berichtjes de afgelopen week van lieve en bezorgde mensen en echt waar: dat deed zoveel deugd.
Je eigen veerkracht aanspreken, of als je die niet meer hebt, goed voor jezelf zorgen, zodat je opnieuw veerkrachtiger wordt. 
Je aanpassen waar mogelijk en altijd naar de positieve dingen blijven kijken. 
Zo zag ik het al gebeuren dat de workshops die ik zou gaan geven, deze week en in november, niet zouden kunnen plaatsvinden. Zonde! Want ik keek er echt naar uit. Ik zou je scherm kunnen laten druipen van het zelfmedelijden als ik dat zou willen, echt waar. Maar daar kies ik resoluut niet voor. 
In de plaats daarvan ging ik aan het werk. Ik wil zorgen voor een online alternatief. Eentje dat minstens even goed, maar zo mogelijk nog beter is dan de versie die ik zou gaan geven in november. 
Ik ga jou leren visualiseren. Tekeningen maken en blitse notities nemen. Leuke poppetjes tekenen en banners maken. En dat allemaal op jouw eigen tempo, net omdat het online is. 
En omdat ik toch bezig was, bedacht ik dat ik je net zo goed nu al aan het werk kan zetten. Ik leer je alvast die banner maken. Dan kan je daar al mee uitpakken terwijl ik de rest van de workshop uitwerkt. 

En in de tussentijd zijn wij allemaal virusvrij verklaard. Met de dochter gaat het al een pak beter. En verder blijven wij positief. En doen we niet zot, het bijna-jarige-virus hoeft niet op mij te rekenen voor zijn verdere verspreiding. 
Het enige dat ik de komende maanden verder verspreid is positiviteit. En hoe je moet visualiseren ;-). Dat ook!

Deze quote vat het zo wel een beetje samen. De stroming van de laatste tijd. Alles is in beweging. Dingen komen op mijn pad, andere zaken kan ik niet vatten voor ze voorbij flitsen. Ik ontmoet nieuwe mensen, ik kom oude bekenden tegen. Niet alles is even helder, niet alles is even leuk. Het doet wat met een mens, jezelf beloven dat je nu echt op je eigen benen mag gaan staan. 

Want - voor wie nu pas inhaakt - dat is wat ik deed: volop kiezen voor mijn eigen bedrijf. Dat waar ik goed in ben - krachtige visuals maken, analyseren, woord en beeld bedenken - inzetten voor gedreven mensen, die een passie hebben die ze met de wereld willen delen, maar zelf liever praten dan tekenen of schrijven. Of dat nu hun bedrijf is, een waarde die iemand uitdraagt of een methodiek die ze trainen, dat kan allemaal. Wat kenmerkt al deze mensen voor wie ik wil gaan werken? Ze staan in vuur en vlam wanneer ze kunnen vertellen over hun product, droom of kennis. Maar van zodra ze iets op papier moeten zetten, blokkeren ze. Ik werk voor mensen die zichzelf niet creatief noemen. Of die van zichzelf vinden dat ze niet kunnen tekenen. Of niet kunnen schrijven. 
En dat is helemaal ok. Want jij, spraakwaterval, staat in jouw kracht wanneer jij met de essentie van jouw beroep kan bezig zijn. Niet wanneer je het moet tekenen of omschrijven. En laat dat laatste nu zijn waar ik wel in mijn kracht sta. Waar ik wel graag voor opsta en blij van wordt. Bovendien luister ik graag naar andermans verhalen. Maakt het me warm om iemands enthousiasme te doorgronden en in een muurtekening of infographic te kunnen teruggeven. ​

En in de tussentijd, tot mijn agenda volstroomt met opdrachten en leuke ontmoetingen, ben ik dus onderweg. Het waarheen is nog niet helemaal scherp, dat bezorgt me soms kriebels. De weg ziet er ook niet onmiddellijk gladjes geasfalteerd uit, dat ook niet. Ik voel hobbels, mul zand en bij momenten veel tegenwind. Wat een geluk dat ik graag wandel. 
Niet alles is even helder, niet alles is even leuk. MAAR. Ik ben in beweging. Ik heb een start gemaakt. Ik ga mensen gelukkig maken door voor hen te tekenen en te handletteren. Ik neem babystapjes en ga vooruit, op mijn eigen manier. 
Voel je de spanning? Voel je het enthousiasme en de snijdende angst die allebei om de hoogte toon schreeuwen in mijn hoofd? Ik ook! 

Gelukkig zijn er tochtgenoten op mijn weg. Mensen die langs de zijlijn supporteren, maar ook mensen die keihard meedenken en hun eerlijke mening geven over wat ik doe. Of niet doe. 
En jij, lezer, jou zie ik ook als een van die tochtgenoten. En daarom reik ik ook uit naar jou.

• Ken je gedreven praters in jouw omgeving, die wel eens een visualisator zoals ik kunnen gebruiken? Deel je dan mijn blog en mijn website met hen? 
• Wil je zelf op de hoogte blijven van wat ik doe? Misschien niet voor vandaag, maar wie weet, voor een leuke samenwerking in de toekomst? Schrijf je dan in op mijn nieuwsbrief, dan ben je de eerste die iets hoort wanneer ik iets nieuws probeer (maar dat doe ik niet elke dag, dus ik bombardeer je mailbox niet met rommel, beloofd!). 
• Of deel je gewoon graag mijn enthousiasme? Deel dan gerust deze post. Dat waardeer ik heel erg!

Het was met het weekje wel, of meer nog: het maandje. September is altijd pittig: weer in het ritme geraken, kinderen op tijd de deur uit, de toenemende verkeersdrukte trotseren, wennen aan nieuwe en goede voornemens, je kent dat wel. Maar na 6 maanden zonder school, na het nemen van de beslissing om mijn 'dagjob' vaarwel te zeggen, sloeg deze september echt als een onversneden herfststorm in mijn gezicht. Het was en is met momenten pompen of verzuipen. 
Maar. Dat brengt ook goede dingen met zich mee. Laat ons daar even op focussen. 

• Ik ben verplicht om mezelf heruit te vinden. Om me af te vragen wat ik nu echt graag doe en, eerlijk, dat is plezant. Alleen al het denken aan en fantaseren over dingen die me energie geven, maakt iets in me wakker waar ik gelukkig van word.
• Al dat dromen brengt ook een valkuil met zich mee: dreams don't work unless you do. Die quote staat hier al meer dan een jaar op mijn bureau, in een net kadertje. Ik ben al lang niet meer tevreden over dat gehandletter, maar die quote blijft waar. Je moet jezelf die spreekwoordelijke sjot onder je gat geven en écht aan de slag gaan met jouw dromen. Anders daalt dat energie-opstootje even snel als dat het de kop opstak. 

En toch. Ergens blijft het beestje knus opgerold onder onze hersenpan liggen om zich af en toe eens te roeren. Bijvoorbeeld wanneer je je wil inschrijven voor een training of workshop. Je leest ergens over, of hoort een vriend erg enthousiast vertellen over iets wat hij deed en je spontane ik wil al met de muis naar de 'ik schrijf me in' knop bewegen. Maar dan lopen die wangen weer rood aan. Want ergens in je hoofd wordt dat beest wakker en zegt zacht: "Je gaat je belachelijk maken." 
Laat ons dat eens wat concreter maken. Laat ons de workshop 'Haal meer uit vergaderingen en presentaties met sketchnotes' nemen. Hoe fijn zou het zijn wanneer je dat kon: beknopt en gefocust weergeven - in woord en beeld - wat je hoort en ziet. Een vergadering buitenstappen met notities die meteen bruikbaar zijn én bovendien ook voor anderen zo klaar als een klontje zijn. Wat een tijdswinst zou dat niet betekenen! Je voelt je hand al naar de muis gaan om op de link hierboven te klikken, maar dan is daar dat beestje weer. 'Jij kan helemaal niet tekenen.'
Je hand glijdt weer van de muis en je kaken zijn rood. Gelukkig schreef je je niet in. Want je zou je hopeloos belachelijk maken met je minimale tekengave. 
Tenminste: dat denk jij.  Want dat beest is een mooiprater. Dat beest is de verpersoonlijking van jouw belemmerende overtuigingen en daar mag je vandaag komaf mee maken. Steek hem in zijn kot!
Want wil jij leren sketchnoten? Doe dat dan gewoon. Wie zegt er dat je moet kunnen tekenen? Het beest? Wel, ik zal je zeggen hoe dat echt zit. Iedereen kan tekenen. Of op zijn minst visualiseren. Ben je ooit kind geweest? Zat je ooit op een kleuterschool? Wel, dan kan je tekenen. Kijk maar eens naar beide tekeningen hieronder. De linkse plukte ik van de blog creativebloq. De tweede tekende ik, uit mijn hoofd, op 5 seconden tijd. En wat zie jij in beide tekeningen? Een kat. Inderdaad. 

Overkwam het jou ook al? Dat iemand met zijn ogen draait, diep zucht en dan zegt: "Moet ik er een tekeningetje bij maken?" Die iemand was dan vaak een leerkracht die zijn of haar geduld verloor, of iemand die jou een onwijs spannend verhaal aan het vertellen was, waar jij de draad hopeloos kwijt van geraakte. Of was jij misschien diegene die met haar ogen rolde en dit beruchte zinnetje uitsprak?
Want zeg nu zelf: echt positief is dat niet, wanneer iemand verzucht dat hij er beter een tekeningetje bij kan maken. De ontvanger van de boodschap wordt op dat moment eerder als dommig of traag van begrip beschouwd. 
Dat, wist een leerkracht Nederlands mij ooit te vertellen, komt omdat de oorsprong van deze uitdrukking uit de Middeleeuwen komt. Rijke mensen, die dan meteen ook het etiket slim kregen, konden schrijven. Arme mensen, die per definitie dom waren, konden dat niet. Gelukkig konden onze voorouders al heel lang tekenen en begreep iedereen dat wel, een tekeningetje. Maar als er voor jou een tekeningetje bij gemaakt moest worden, was  je waarschijnlijk een landbouwer. Druk bezig met andermans land te bewerken, zonder tijd voor school of educatie. Laat staan om te leren lezen. En dus moesten er tekeningen aan te pas komen. 
Wel, vandaag kan ik u vertellen: een tekening nodig hebben is niet dom. Integendeel. Want zeg nu zelf. Welk van de twee onderstaande bordjes zou jij het liefst tegenkomen als je in een grote wolkenkrabber bent, waar je nooit eerder was en waar plotseling het brandalarm klinkt?

Ondanks al je geletterdheid hoop je op het linkse bordje, toch? Want die tekening zegt jou in 1 oogopslag wat je moet weten: rechtsaf hier, daar is de nooduitgang. En die kracht van beelden zit ingebakken in onze hersenen. Het rechtse bordje wil dat je gaat lezen, dat je informatie verwerkt en beslissingen neemt. Dat doe je allemaal heel actief, in je prefrontale cortex. Kost tonnen energie. Bij het derde bordje ben je waarschijnlijk zo uitgeput dat je recht de brand in loopt.

Allemaal goed en wel, De Coninck, maar hoe doe ik dat dan? 
De eenvoudigste manier: kom eens naar een workshop. Op 20 november neem ik je mee in 'Leer hoe visualiseren de kracht van je brein boost.' Tijdens deze halve dag leer je de basis van visueel en ruimtelijk denken en kan je het ook toepassen. 
Wil je er graag uitgebreider mee aan de slag? Dan kan je al op 23 oktober 'Haal meer uit vergaderingen en presentaties met sketchnotes' komen volgen. Tijdens deze dagtraining leer je woord en beeld samen gebruiken om met meer focus aanwezig te zijn op jouw werkplek, tijdens meetings, lessen of presentaties. ​​

Tijdens beide trainingen laat ik je kennis maken met de kracht van je brein. En jij? Jij gaat vooral zelf aan de slag die dag! Visualiseren, oefenen, en leren van elkaar. 
"Ik ben niet creatief." Of "ik kan helemaal niet tekenen" hoor ik u denken? Dat is helemaal geen probleem. Het is geen tekenles. Het gaat niet om mooi of wauw. Maar om sneller dingen begrijpen.
"Wat als Corona roet in het eten gooit?" Dan voorzie ik een online alternatief. En wil je liever niet online volgen, dan schrijf je kosteloos uit.
Heb je nog andere vragen, andere bedenkingen die jou weerhouden om je in te schrijven? Dan hoor ik ze graag! 
En in elk geval zie ik je graag in oktober of november, tot dan!

* Meer weten over hoe dat zit met die hersenen van ons? In beide workshops licht ik dit verder toe.

Vorige week moest Middelste Zoon naar De Terugkomdag. Dat is een onderdeel van je rij-opleiding, dat je moet volgen wanneer je je rijbewijs een aantal maanden hebt. Om de verkeersveiligheid te verhogen. Middelste Zoon zag dat wel zitten. Hij verheugde zich op een dagje slipcursus en rijkunstjes bijspijkeren. Helaas voor hem besloeg een uitvoerig kringgesprek het eerste deel van de dag, waarna hij in het tweede deel 97% van de tijd zijn beurt moest afwachten en 3% van de tijd mocht slippen en remmen. 
Hij was dus, zacht uitgedrukt, wat teleurgesteld. Bovendien liep het al fout bij het kringgesprek. Een van de eerste vragen die de instructeur stelde, was: ‘wie rijdt er niet altijd met zijn beide handen aan het stuur?’
’Ik was de enige die mijn hand opstak,’ vertelt hij thuis, nog steeds wat verbaasd.
‘En toen we op het einde vertrokken, zag ik één van die andere gasten wegrijden, met één hand op het stuur!’
Ook bij de vraag ‘hoe snel heb je al gereden?’ liep het fout. Nadat hij zei dat hij wel al eens 160 km/u had gereden, omdat hij wou weten hoe dat voelde, bleken al de andere deelnemers hun snelheidswijzer nog nooit boven de 130 km/u geduwd te hebben. 
‘Die man moest me al niet hebben van bij het begin,’ verzuchtte hij thuis. 
Dat overkomt hem nu altijd. The story of his life. Eerlijk, rechtuit en het hart op zijn tong. Ook bij menig leerkracht in het middelbaar onderwijs liep het zo fout. 
Wat moet ik dan tegen mezelf zeggen? 
‘Goed gedaan, moeder, je hebt je kind geleerd ten alle tijden eerlijk te zijn?’ Of moet ik mezelf voor het hoofd slaan dat ik hem niet wat vaker gewezen heb op het bestaan van leugentjes om bestwil? Ik weet het niet en ik vraag me ook af of het bij het kind in kwestie ook maar iets zou uitmaken. Want dit is wie hij is: altijd eerlijk en mondig. 
Los daarvan had zo’n terugkomdag misschien wat meer effect of diepgang kunnen hebben als de instructeur bij het begin had benadrukt dat eerlijke antwoorden belangrijker zijn dan ‘juiste’ antwoorden. Hoe kan je anders een gesprek aangaan over veiligheid in het verkeer, wanneer iedereen altijd 120 km/u rijdt met beide handen aan het stuur? 
We parkeren deze dag dan ook snel bij ‘een maat voor niets, maar wel kostelijk.’
’O ja,’ zegt diezelfde zoon een dag later, ‘ik mag blijkbaar wel drinken wanneer ik rijd.’ 
Mijn verbaasde gezicht vraag duidelijk om meer uitleg. Want dat is een afspraak die we hier hebben: wie rijdt, drinkt niet. 
‘Ja’, zegt hij, ‘dat zeiden ze gisteren op die terugkomdag. Één pintje kan geen kwaad, dat mag.’
Die hele bedoening verhuist van ‘maat voor niets’ naar ‘sterk staaltje onkunde’. Wie niet altijd beide handen aan het stuur houdt, krijgt een vermanend vingertje. Maar wie één pintje drinkt - want dat mag - mag met applaus weer naar huis? Hoorden ze daar dan nog nooit van eentje is geentje? Of is het dan ineens van ‘ach, we zijn toch allemaal jong geweest?’
Hopelijk wordt De Terugkomdag nog eens tegen het licht gehouden tegen de tijd dat de volgende zoon hem moet gaan volgen. En anders zal ik hem op het hart drukken om er naartoe te rijden met beide handen aan het stuur. En een muntje te nemen tegen de bierlucht. Want dat mag. 
En in de tussentijd: don’t let idiots ruin your day 😘.