Om 7u48 kreeg ik een sms-je van Middelste Zoon: 'welke vakantie komt er nog?' Het vat zo een beetje samen hoe de sfeer hier vanmorgen was. Teneergedrukt, futloos. Het is lang geleden dat de collectieve goesting om op te staan zo laag was in dit huis. En de reden? Die hoef je niet ver te zoeken: we mogen weer naar school. Er had hier nu eens niemand zin om terug naar school te gaan, maar echt niemand. Het begon zondag al te sluimeren. Toen alle paaseitjes gevonden waren en ik voor de derde keer suggereerde dat ze misschien toch al eens hun boekentas konden maken, sloeg de stemming om. Er werden geen boekentassen gemaakt. Er werd alleen duidelijk gemaakt dat ze er echt geen zin in hadden. Zo 'n hoge graad van 'niet-zin' hebben we dit schooljaar nog niet gehad. Komt het door de lengte van de vakantie? Maakt die ene dag extra van gisteren en die paar uitrustdagen voor de vakantie (want ja, die hadden ze allemaal, ook diegenen die geen examens hadden) nu echt het verschil met de vorige vakanties? Is het de belofte aan zomer die in de lucht gehangen heeft die hen nu doet hunkeren naar eindeloze vakantie? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat niemand vanmorgen spontaan uit bed kwam. En dat komt niet doordat ze de afgelopen weken tot de middag in hun nest gelegen hebben. Hier moest elke dag getraind worden, vaak om 6 uur of om 7u30 's ochtends. En 2 weken lang haalde ik mijn kinderen haast midden in de nacht uit bed zonder gezeur. De motivatie om te gaan zwemmen is er duidelijk wel. Wat uiteraard niet te verwonderen is want hun beslissing om dan op te staan is Autonoom - ze doen het voor zichzelf. Die zwemmers onder elkaar, dat heeft een speciale Band. Allemaal hetzelfde hoekje af wanneer ze om 6 uur 's ochtends het water induiken. En ze voelen zich Competent. In zwemmen zijn ze beter dan gemiddeld en bovendien groeien ze na elke training. Een schoolvoorbeeld van het ABC van motivatie dus. En wanneer het over school gaat ontbreekt er bij elk van mijn kinderen helaas één van die drie letters op dit moment, vrees ik. Dus heb ik mijn beste omdenkhersens ingezet en geprobeerd om hen op allerhande andere manieren te motiveren: het einde van de paasvakantie betekent dat de laatste rechte lijn naar de zomervakantie ingezet is. Of: kijk eens hoeveel feestdagen en verlengde weekends er nog aankomen. Of: er ligt al veel meer schooljaar achter jou dan voor jou. En nog een klassieker van mij: wat je gehad hebt pakken ze je niet meer af, het was een supervakantie hou dat gevoel maar vast. Of tegen de dochter die de week voor de vakantie met griep in bed lag: nu zie je eindelijk je vriendinnetjes terug. Kortom: ik probeer ze het positieve van deze koude dinsdag te laten inzien. Maar ondertussen hebben de hemelsluizen zich geopend, net op het moment dat Jongste Zoon op zijn fiets moet stappen en Oudste Zoon zijn ochtendtraining gedaan is. Ik vermoed dat jij die dit leest ook al een regenfile achter de rug hebt of dat je op die trein met vertraging zat? Want als Murphy en het weer zich er ook mee beginnen moeien, dan wordt het erg moeilijk om nog postitief te blijven. Maar elke contra heeft zijn pro. Als we dan toch geen zin hebben, dan kan maar beter alles tegenzitten, want daarna kan het daarna alleen maar beter gaan. Dan kan ik morgen zeggen: kijk, het is weer droog!
Maar ondertussen geef ik ook voor vandaag de moed nog niet op. Want ondertussen staat de blauwe regen op openbarsten, ondanks het kwakkelweer en geniet ik voor het eerst sinds lang van de oorverdovende stilte in mijn bureau. Na 2 weken is mijn hoofd terug van mij alleen, heerlijk! En jij? Wat is jouw lichtpuntje op deze grijze-werkdag-na-een-lang-weekend? Ik daag je uit om eer eentje te vinden, want lichtpuntjes zijn er altijd. Heb je het al? Zie je wel? Ik wens iedereen een fijne werkweek en een boeiende schoolweek toe! Vandaag is een trieste dag. Voor ik verder schrijf wil ik wel zeggen dat ik weet dat er veel ergere dingen in het leven zijn dan wat mij is overkomen. Maar toch ben ik vandaag triest: mijn fitbit is dood. Voor diegene die dat niet kennen: een fitbit is een activiteitenhorloge. Hij registreert je stappen, hartslag, stimuleert je om te bewegen en bewuster met je gezondheid om te gaan. Zo eentje kocht ik me dus vorig jaar. En eerlijk, dat werkt! Hij is als het ware mijn extern geweten. Hij vertelt me op vriendelijke wijze dat ik vandaag nog niet veel bewogen heb, herinnert me eraan dat ik nog geen 5 keer gesport heb deze week en is dan ook uitzinnig blij als ik mijn aantal stappen per dag gehaald heb. Hij registreert mijn hartslag en helpt me op die manier overwaken of ik wel op een gezonde manier aan het sporten ben. De afgelopen maanden werd hij echt mijn maatje. Ik kreeg zicht op mijn goede en minder goede periodes, leerde veel bij over mijn eigen motivatie, waar ik trouwens een stukje over schreef, en werd veel gedisciplineerder in het DOEN. Gewoon doen, uit die luie zetel, te voet naar de winkel, een ommetje tijdens de middagpauze en 3 maal per week de loopschoenen aan. Dat deed mijn fitbit voor mij. En vandaag ben ik verdrietig, want hij is zo dood als een pier. Een maand of twee geleden zag ik de plastic bekleding loskomen. Ik was verbaasd, want ik draag zorg voor dat ding. Nooit in het water, geen zotte dingen mee gedaan, geen enkele keer laten vallen. En toch. Hier en daar begon de zachte, blauwe plastic wat te lossen. Verder deed het ding nog steeds wat hij moest doen, dus geen vuiltje aan de lucht. Tot we vorige maand gingen skiën en ik op een morgen merkte dat het aan/uit/display knopje weg was! Gewoon weg. Eruit gevallen. Geen flauw idee waar het naartoe was. Toen begon ik mij enigszins zorgen te maken, want nu was het zwarte, harde omhulsel ook aan het lossen. Maar ook zonder knopje kon ik hem nog bedienen, laadde de batterij netjes op en registreerde hij braaf mijn doen en laten. Tot vorige week. Hij kreeg fratsen. Telde mijn stappen niet meer correct. Herkende mijn activiteiten niet meer. Erg frusterend als je een uur gaat wandelen en je nadien geen blinkend schermpje krijgt dat je feliciteert met je wandeling. Toch als je dat gewoon geworden bent.
En gisteren werd hij palliatief. Het gaf het foute uur aan - en dat had niets met het zomeruur te maken - en op een uurtje tijd was de batterij leeg. Ik laadde hem opnieuw op, maar het mocht niet baten. Hij bleef dood. De app op mijn telefoon, waar je al je resultaten kan uitlezen, bleef me maar vertellen dat hij geen horloge kon vinden. Zijn ziel was weg, hij waarde hier niet meer rond. En dus ben ik verdrietig. Want ik mis mijn geweten. Ik weet ondertussen wel hoe ik me voel als ik te weinig beweeg. Maar toch. Het is toch leuk als mijn fitbit me feliciteert als ik wél beweeg. Ik ken ondertussen het loopritme dat mijn hartslag onder controle houdt. En toch. Het is wel geruststellend dat van tijd tot tijd te kunnen aflezen op een schermpje. Dat zal ik dus moeten missen vanaf nu. Maar ik ben ook boos. Ik heb dat ding nauwelijks een jaar. Ik verwacht niet van zo 'n investering dat die na een jaar al de geest geeft. Dus ging ik op zoek naar informatie. Kan ik hem laten maken? Want een nieuwe kopen, dat is niet gebudgetteerd. Niet deze maand en ook niet de volgende maanden. Toen ik in de kleine lettertjes dook, stootte ik al snel op de eerste teleurstelling: garantieperiode 1 jaar. Je raadt het al: ik kocht dat ding op 11 maart 2016 en gisteren, juist ja.... Niet meer onder garantie dus. Toch maar terugsturen? Dan zijn alle kosten sowieso voor jou. Dit gaan hoog oplopen, want hij valt haast uit elkaar. En valt hij eigenlijk nog te maken? Ondanks alle zorg en volledig correct gebruik door mij heb ik daar mijn twijfels over. Toch vertrekt er vandaag een vriendelijke mail naar Fitbit. Om mijn verdriet en ongenoegen over dit vroegtijdig heengaan te ventileren. Je weet maar nooit. Maar de hoop is klein. Vanaf vandaag ga ik dus terug fitbitloos door het leven. Zal ik op mezelf moeten vertrouwen als het op bewegen aankomt en zelf voor een schop onder mijn kont moeten zorgen. Dat zal ook wel gaan, zeker? Maar ik ga het toch missen. En ik blijf toch nog even mokken. Want dat recht heb ik. Vind ik. Volgende week maandag (23 januari) is het klaagvrije maandag. Een initiatief dat ik tegenkwam op Facebook en waar ik graag voor inteken. Daarom probeerde ik het afgelopen weekend alvast te focussen op het positieve in alles wat er rondom mij gebeurt. Want als je dat kan, is niet klagen kinderspel. Toch? Dus besloot ik op zaterdagochtend, maar echt in de ochtend-ochtend om tòch te gaan lopen. Want ja, het was ijskoud en glad en nog pikkedonker. Maar... het sneeuwde niet, niettegenstaande die leugenachtige buienradar me dat probeerde wijs te maken. Door in een cirkel rond ons huis te lopen kon ik bovendien op elke moment beslissen om een shortcut naar huis te nemen, mocht het weer omslaan. En ik was toch wakker wegens wekker om 5u45 voor een heel weekend zwemwedstrijd. Dus waarom zou ik het laten? Het was één spekglad, donker avontuur door de stille straten van ons dorp, maar onder andere daardoor had ik een ferme energieboost voor de rest van de voormiddag! Middelste Zoon kreeg eind vorige week griep. De echte lig-in-de-zetel-en-zie-af-variant. Maar desondanks wou hij zaterdagochtend om 6 uur mee opstaan omdat hij wedstrijd moest zwemmen. Ik gaf hem het voordeel van de twijfel en hoopte samen met hem op een miraculeuze genezing. 's Middags belde hij me helaas al en hij klonk nog zieker dan de dag voordien. Of ik hem kon komen halen? Want het ging echt niet. Hij had zijn zwembroek zelfs niet aangedaan. Ik had hem kunnen vervloeken en in had-ik-het-niet-gezegd-taal kunnen vervallen, maar dat deed ik niet. Ik prees hem omdat hij het toch geprobeerd had en bewoog hemel en aarde om hem thuis te krijgen, want nee, ik kon hem niet gaan halen. Oudste zoon moest les gaan geven en heeft nog steeds fietsverbod wegens een gebroken schouder, dus ik was bezet. En ondanks al het gedoe bewonder ik de motivatie die Middelste Zoon aan de dag legt als het over zwemmen gaat. Als Jongste Zoon straks thuiskomt met een minder resultaat op wiskunde, dan ga ik daar niet over klagen. Maar dan ga ik hem prijzen om zijn wilskracht. Omdat hij dit weekend 2 dagen wedstrijd moest zwemmen, inclusief finales in de namiddag en omdat hij ervoor gekozen heeft om én de finales te zwemmen én zich te engageren om in een rumoerige zwembadcafetarie toch zijn wiskunde te leren. Het vergde discipline om onder het oog van zijn kameraden zijn boeken boven te halen. Maar hij deed het en was echt geconcentreerd bezig.
... staan we met zijn allen met goede voornemens klaar! Omdat goede voornemens en ik niet altijd de beste maatjes zijn heb ik er tot nu toe geen gemaakt en er dus ook niet over geschreven. Ik vind ze vaak artificeel, met torenhoge verwachtingen en - aaaaahhh - is het nog geen februari? Zodat ik ze zonder schuldgevoel kan laten vallen? Niet dat ik het niet belangrijk vind om mijn beste beentje voor te zetten. Voor mezelf of voor anderen. Maar geef het kind dan een andere naam. Eentje die minder "ja ja, het zal wel" klinkt. Eentje die je motiveert. Noem het doel, vlag, werkpunt, het maakt niet uit. Zolang het voor jou maar authentiek klinkt. En maak die afspraak met jezelf wanneer het jou uitkomt, niet omdat we sinds maandag 2017 schrijven in plaats van 2016. Zo besloot ik een kleine twee jaar geleden dat ik echt terug moest gaan sporten. Een aandachtsschreeuw van mijn lichaam die ik niet kon negeren. Drie keer per week de loopschoenen aanbinden werd mijn streefdoel. En als ik dit een aantal maanden zou volhouden, mocht ik mezelf op nieuwe schoenen trakteren. En zo gebeurde. De eerste keren zag ik de lol er niet van in, van deze afspraak met mezelf, maar gaandeweg ging het lopen terug wat vlotter en het gebruik van een activity tracker zorgde ervoor dat ik mijn eigen vooruitgang duidelijk zag. En dat doet deugd: jezelf beter zien worden in iets. Deze externe motivatoren hielpen me op weg in het begin, toen "gaan lopen" nog een grote MOET was in mijn dagelijkse routine. Maar hoe verder ik kwam, hoe minder ik deze externe motivatie nodig had. Die nieuwe schoenen kwamen er - en god, ze waren een zegen - maar ze hielden me niet aan het lopen. Het was de hernieuwde energie, de rust in het hoofd waar ik je hier over schreef die me lopend hielden. De intrinsieke motivatie werd sterker en sterker, en ik liep omdat ik het zelf kon én wou! Ik had mijn drive gevonden. Over wat motivatie met een mens doet, schreef ik een hoofdstuk in mijn boek. Het is bijna publiceer-klaar, maar wie nieuwsgierig is, kan hier alvast het eerste hoofdstuk lezen. Hieronder vind je als surplus de sketchnote die Layla, het hoofdpersonnage, maakte over wat drive is. Terug naar het lopen. Toen kwamen de eerste blessures en werd het moeilijk om mezelf drie keer per week op te peppen om te gaan sporten. De motivatie verminderde zienderogen. Ik vertelde je hier al eens hoe moeilijk het dan wordt om terug op gang te geraken.
Ondertussen zijn we een aantal maanden verder en slaag ik er weer in om een keer of drie per week te gaan lopen. Driewerf hoera voor mezelf! Wat is er dan veranderd tegenover de vorige keer dat ik schreef over mijn gebrek aan loopmotivatie? Ik kreeg een inzicht dat ik graag met jullie wil delen. Als cadeautje voor 2017 van mij aan mijn lezers. Ik werd namelijk milder met mezelf. In plaats van heel de tijd tegen mijn eigen geweten te schoppen en mezelf te pushen om terug in sportmodus te geraken, leerde ik accepteren dat het OK is om eens geen zin te hebben. Goesting en motivatie moeten gevoed worden. En soms ontbreekt nu eenmaal de juiste voeding. De hunker naar een leeg hoofd hield me maanden aan het lopen. Maar ineens deed het me niets meer. Het werkte - tijdelijk - niet. En er was niet onmiddellijk iets anders in de plaats dat me terug het veld inkreeg, met die verduivelde loopschoenen aan. En dan, dan is het ook goed. Dat heb ik de afgelopen maanden geleerd. Dan mag ik eens een weekje niet gaan lopen. Daarom ben ik niet meteen een zetelhangende, ongezonde (en ongewassen, vettige en dikke - want dat denk je er dan bij) versie van mezelf. Integendeel. Dan ben ik nog steeds mezelf, maar een lievere zelf. Met wat empathie voor die arme ik die het even niet meer trekt. Dan ben ik mezelf zelfs dankbaar voor de rust die ik krijg. Dat ik even niet MOET van haar. En die milde versie van mezelf zegt me dan dat een stevige wandeling met het gezin ook beweging is. Dat het huis van boven tot beneden poetsen ook beweging is, en nog nuttig bovendien. Het moet niet altijd én én zijn. En lopen is ondertussen zo ingebakken in mijn lichaam dat ik er vroeg of laat toch terug mee start. Dan voel ik hoe stram de spieren in mijn nek en schouders zijn en weet ik "van lopen wordt dit beter." Of dan vragen twee leuke dames me of ik de dag nadien niet mee wil gaan lopen. Tegen een leuke babbel zeg ik geen nee, dus voor ik het weet ben ik mee op hun loopronde. Dan geniet ik dubbel en dik van het gevoel om terug in beweging te zijn. En in no time ben ik weer gemotiveerd. Vriezen of niet, sneeuw of niet, we lopen terug drie keer per week. En komen er nog periodes dat ik geen zin heb om te sporten? Ja hoor, ongetwijfeld. Maar dat is OK. Dan heb ik even tijd voor iets anders dat op dat moment waarschijnlijk meer aandacht vereist. En die zin komt later wel terug. Want dat ik gemotiveerd ben om mijn lichaam gezond te houden, staat buiten kijf. Daarom wens ik ieder van jullie een fijn doel toe dit jaar! En ik wens vooral dat je niet te streng bent voor jezelf. Begin met wat aardiger te zijn voor de persoon die je elke ochtend in de spiegel ziet. Zeker op dagen dat het je eens niet lukt om te doen wat je "moet". En je zal zien: dit jaar hou je het veel langer vol! Schol! Op een sprankelend 2017. Laat me zeker weten wat jouw doel wordt, ik ben benieuwd! |
Kirsten De ConinckDuizendpoot. Moeder van 4. Creatief. Visualisator. Natuurmens. Tekenaar. Stiltezoeker. Genieten. Verteller. schrijverDag lezer die graag leest. Las je mijn romans al? Archieven
January 2024
Categorieën
All
|
Vind me terug. |
|