Paasblues

Om 7u48 kreeg ik een sms-je van Middelste Zoon: 'welke vakantie komt er nog?' 
Het vat zo een beetje samen hoe de sfeer hier vanmorgen was.  Teneergedrukt, futloos.  Het is lang geleden dat de collectieve goesting om op te staan zo laag was in dit huis. En de reden? Die hoef je niet ver te zoeken: we mogen weer naar school.
Er had hier nu eens niemand zin om terug naar school te gaan, maar echt niemand. 
Het begon zondag al te sluimeren. Toen alle paaseitjes gevonden waren en ik voor de derde keer suggereerde dat ze misschien toch al eens hun boekentas konden maken, sloeg de stemming om.  Er werden geen boekentassen gemaakt. Er werd alleen duidelijk gemaakt dat ze er echt geen zin in hadden. Zo 'n hoge graad van 'niet-zin' hebben we dit schooljaar nog niet gehad.

Komt het door de lengte van de vakantie? Maakt die ene dag extra van gisteren en die paar uitrustdagen voor de vakantie (want ja, die hadden ze allemaal, ook diegenen die geen examens hadden) nu echt het verschil met de vorige vakanties?  Is het de belofte aan zomer die in de lucht gehangen heeft die hen nu doet hunkeren naar eindeloze vakantie? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat niemand vanmorgen spontaan uit bed kwam. En dat komt niet doordat ze de afgelopen weken tot de middag in hun nest gelegen hebben. Hier moest elke dag getraind worden, vaak om 6 uur of om 7u30 's ochtends. En 2 weken lang haalde ik mijn kinderen haast midden in de nacht uit bed zonder gezeur.  De motivatie om te gaan zwemmen is er duidelijk wel.  Wat uiteraard niet te verwonderen is want hun beslissing om dan op te staan is Autonoom - ze doen het voor zichzelf. Die zwemmers onder elkaar, dat heeft een speciale Band. Allemaal hetzelfde hoekje af wanneer ze om 6 uur 's ochtends het water induiken. En ze voelen zich Competent. In zwemmen zijn ze beter dan gemiddeld en bovendien groeien ze na elke training. Een schoolvoorbeeld van het ABC van motivatie dus.  En wanneer het over school gaat ontbreekt er bij elk van mijn kinderen helaas één van die drie letters op dit moment, vrees ik.
Dus heb ik mijn beste omdenkhersens ingezet en geprobeerd om hen op allerhande andere manieren te motiveren: het einde van de paasvakantie betekent dat de laatste rechte lijn naar de zomervakantie ingezet is.  Of: kijk eens hoeveel feestdagen en verlengde weekends er nog aankomen. Of: er ligt al veel meer schooljaar achter jou dan voor jou. En nog een klassieker van mij: wat je gehad hebt pakken ze je niet meer af, het was een supervakantie hou dat gevoel maar vast. Of tegen de dochter die de week voor de vakantie met griep in bed lag: nu zie je eindelijk je vriendinnetjes terug. Kortom: ik probeer ze het positieve van deze koude dinsdag te laten inzien. 

Maar ondertussen hebben de hemelsluizen zich geopend, net op het moment dat Jongste Zoon op zijn fiets moet stappen en Oudste Zoon zijn ochtendtraining gedaan is.  Ik vermoed dat jij die dit leest ook al een regenfile achter de rug hebt of dat je op die trein met vertraging zat? Want als Murphy en het weer zich er ook mee beginnen moeien, dan wordt het erg moeilijk om nog postitief te blijven.  Maar elke contra heeft zijn pro. Als we dan toch geen zin hebben, dan kan maar beter alles tegenzitten, want daarna kan het daarna alleen maar beter gaan. Dan kan ik morgen zeggen: kijk, het is weer droog! 
Maar ondertussen geef ik ook voor vandaag de moed nog niet op.  Want ondertussen staat de blauwe regen op openbarsten, ondanks het kwakkelweer en geniet ik voor het eerst sinds lang van de oorverdovende stilte in mijn bureau. Na 2 weken is mijn hoofd terug van mij alleen, heerlijk! En jij? Wat is jouw lichtpuntje op deze grijze-werkdag-na-een-lang-weekend? Ik daag je uit om eer eentje te vinden, want lichtpuntjes zijn er altijd.  Heb je het al? Zie je wel? Ik wens iedereen een fijne werkweek en een boeiende schoolweek toe!