Ik stond vanmorgen op met een stijve, pijnlijke achillespees. Ik zou je nu een verhaal op de mouw kunnen spelden over mijn heroïsche pogingen om volgende maand een marathon te lopen, of ik zou je kunnen meenemen in een blog vol bloed, zweet en tranen over de bootcamp die ik startte. Maar niets van dat alles is waar. 
Voor het eerst in mijn leven heb ik mezelf een blessure geslapen. Geen idee hoe. 
Want loopschoenen zag ik al weken niet meer van dichtbij. Wandelschoenen nauwelijks. 
Het is zo erg gesteld met mijn sportieve inzet dat ik mezelf een mentaal schouderklopje geef wanneer ik te voet naar de winkel ga (1 straat verderop) en dat ik "heb bewogen" afvink, wanneer ik een brief ben gaan posten (zelfde straat). 
Ik zou mezelf nu kunnen verschuilen achter tonnen excuses, want ja, het is druk op het werk - en daar ben ik erg blij om. Dus wanneer ik 's avonds klaar ben, bla bla bla... Je kent dat wel, je bedienen van uitvluchten die er geen zijn. Ik zou ook kunnen zeggen dat mijn tweede job, die van taxi-, kook- en regelmama de rest van mijn tijd in beslag neemt. Wat ook zo is, maar weerom: het is een excuus dat nog het meeste wegheeft van slappe doorkijkthee. Walgelijk dus. 
En ergens weet ik ook wel dat ik er gebaat bij zou zijn, mocht ik weer wat meer bewegen. Ik graaf in mijn geheugen naar hoe het voelt om regelmatig te bewegen en buiten te zijn. En ja, dat bracht me wel wat op. 
Ik scrol ook door het frisse aanbod Pilateslessen, Tai Chi en Yoga die nu zelfs in mijn achtertuin te volgen zijn, maar geraak niet verder dan concluderen dat de proefles al lang voorbij is of dat de uren niet passen in mijn taxi-agenda. 
Er is duidelijk iets mis met mijn motivatie. Ik voel veeleer de neiging om me te verdiepen in trends als Hygge en bloemen borduren, dan om me in te schrijven voor een bootcamp of een loopschema te printen. Daarom, misschien eerder voor mezelf dan voor jou, nog eens op een rijtje wat me aan het bewegen krijgt: 

• Buiten zijn maakt mijn hoofd leeg. Alle dagelijks fuzz verdwijnt en er ontstaat ruimte voor creativiteit. 
• Wanneer ik beweeg, heb ik minder last van kwaaltjes. Dat is een broos evenwicht, want verkeerd of teveel bewegen verergert sommige ongemakken, maar toch zet ik het op mijn lijst. 
• Mijn humeur verbetert wanneer ik buiten in beweging ben. Ik hou van het tegenstrijdige gevoel van moe zijn, maar tegelijkertijd fris en voldaan nadat je gesport hebt. 
• Ik ben iemand die mezelf graag doelen stelt en het ook fijn vind om doelen te bereiken, dus: waar wacht ik nog op? 
• Ik hou van het momentje me-time. Heerlijk om even helemaal alleen te zijn, liefst met de geur van lichtjes rottende bladeren in mijn neus en de zon op mijn snoet. 
• Daarnaast zou het ook leuk zijn om weer eens iets met vriendinnen te doen, elkaar naar de les of het bos te slepen. 

En alle andere redenen, die werken niet voor mij. Of misschien wel, maar ken ik ze nog niet. Daarom: wat brengt jou in beweging? Waardoor laat jij de zetel met het pluizige dekentje, dampende koffie en goed boek links liggen en trek je toch je sportschoenen aan? En, misschien nog belangrijker: wat doe je dan? Wat is jouw ultieme sport die je langer volhoudt dan één semester? 
Deze blog krijgt nog een staartje, beloofd. En dan lezen jullie welke tips me opnieuw in beweging gekregen hebben. Of net niet!

Ik neem je even mee naar het begin van deze week. Ik was 2 dagen offline, met mijn collega's - en dat mag je heel letterlijk nemen - omdat we met iLean een hele nieuwe richting inslaan. 
We werkten twee dagen aan een nieuw bedrijf. Zo boeiend! 
Toen ik na twee dagen thuiskwam, zag ik twee boze zonen. Ze mogen niet meer zwemmen met de badmuts van hun oude club. Sinds september zwemmen ze in een fusieclub, dat moet je ook weten voor je verder leest. 
Waarom vertel ik u beiden? Omdat het over hetzelfde gaat. 
Op tweedaagse met mijn collega's werkten we keihard aan iLean. Wat doen wij? We helpen organisaties om gezond te worden of zijn. Dat doen we door coaching en training en zo werken we aan geëngageerde medewerkers, effectieve teams en wendbare organisatiestructuren. Overal ten lande. Ik schrijf dat hier in twee zinnen neer, maar dit impliceert heel wat.
Tijdens onze tweedaagse afzondering betekende dit naast het vooruit kijken en bouwen aan iets nieuws, vooral ook afscheid nemen en rouwen om wat niet meer is. Sommige collega's verlaten het schip, andere gaan we veel minder vaak zien en op termijn gaan we misschien heel andere dingen doen. Ondanks de vaste overtuiging dat dit de enige juiste richting is en dat we zo allemaal in onze kracht staan, doet dat soms ook pijn. Het was een hele fijne, intense tweedaagse, maar niet elk moment was even vrolijk. 
We leerden daar - van elkaar - dat rouw nodig is om het nieuwe te kunnen omarmen. Dat het ok is om te wankelen op je grondvesten en thuis een wrange nasmaak te voelen. Nieuw is spannend en niet altijd comfortabel.  
Er komt een nieuwe naam, of namen voor iLean. Die kennen we nog niet, maar wat we wel al zeker weten, is dat er achter die nieuwe naam "powered by iLean" komt. Omdat dat is wat ons hier gebracht heeft. 
Terug naar de badmuts. Vanaf deze week mogen ze dus niet meer zwemmen met de badmuts waar hun oude clubnaam opstaat. Ook T-shirts, truien en andere verwijzingen naar de oude clubs mogen niet meer. En dus komen de zwemmers in opstand. De vraag om hun badmuts niet meer te dragen, voelt voor hen als de vraag om hun oude ik achter te laten. Om hun identiteit thuis te laten en hun nieuwe ik mee te brengen. Het probleem? Die nieuwe ik is er nog niet. Er is nog geen nieuwe "wij". 
Ik vind dit een jammere beslissing. Ik sta helemaal achter de fusie en vind het zelf belangrijk dat ze één nieuwe, toffe club worden. Maar dat doe je niet door ze verplicht een nieuwe badmuts en een nieuwe T-shirt te laten dragen. Dat doe je door te zorgen dat ze samen trainen, samen wedstrijd zwemmen, samen sport beleven. Dat doe je door ze toe te laten het goede uit hun oude club mee te brengen. En door hen toe te laten te rouwen om wat niet meer is. 
Ik merk angst voor het vasthouden aan de oude clubs, terwijl afscheid nemen van het oude niet betekent dat ze krampachtig zullen blijven vasthouden aan wat voorbij is. Maar het betekent wel dat je hen de ruimte moet laten om te integreren wie ze altijd al geweest zijn, wat ze tot hiertoe uitdroegen, in hun nieuwe omgeving. En als een badmuts daarbij kan helpen, laat hen die dan dragen. En wanneer ze binnen een dag, een week, enkele maanden, spontaan hun nieuwe clubbadmuts opzetten, dan weet je dat je geslaagd bent. Dan zijn ze klaar om voluit voor het nieuwe te gaan, met alle goeds dat ze meegebracht hebben uit hun oude club. Powered by iLean als het ware.
Tenslotte is de quote waar deze blog mee begint een waarheid als een koe.