Movande
  • home
  • Word een wit blad crack!
  • Coaching
  • Blog
  • OVER MIJ
    • Boeken
  • home
  • Word een wit blad crack!
  • Coaching
  • Blog
  • OVER MIJ
    • Boeken

Digitalitis

2/21/2017

Reacties

 
Ik vertelde het al eens eerder: mijn kinderen - vier stuks - zitten op vier verschillende scholen. Vier scholen die, sinds het begin van dit schooljaar, allemaal toegetreden zijn tot het digitale tijdperk.  Alle post komt sinds september digitaal, met heel af en toe eens een papieren brief, als uitzondering op de regel.  ​
Ik juichte dat erg hard toe. Ik vond het een hele stap voorwaarts.  Blij werd ik zelfs door het verdwijnen van de berg papier die hier elke week aangroeide op de keukentafel en die dan elk weekend onherroepelijk naar het oud papier moest verhuizen. 
Maar mijn vreugde was van korte duur.  Sinds een paar weken heb ik last van een digitale indigestie.  Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat wordt mijn mailbox overspoeld door herinneringen, resultaten van toetsen, brieven over uitstappen, algemene informatie, vragen van vakleerkrachten, lessenroosters, ... noem maar op. 
Ik hou het niet meer bij. Ik zie door het bos de bomen niet meer en ben het overzicht kwijt. Het is nu 5 uur in de namiddag en er zitten al 16 berichten in mijn inbox, allemaal van vandaag.  Ik weet uit ervaring dat er daar in de loop van de avond nog zeker 10 bijkomen. Elke dag meer dan 30 "vriendelijke herinneringen" van de digitale platformen, het is gewoon teveel.  De voordelen van het systeem worden razendsnel ingehaald door de nadelen. 
Om te beginnen zijn deze digitale platformen nog niet zo matuur.  De mail wil mij alleen maar vertellen dat er een bericht, resultaat, ... op mij wacht op het digitale platform.  Je wordt dan geacht in te loggen, op je computer, of naar de app te gaan, op je smartphone, om het eigenlijke bericht te lezen. 
Foto
En dat komt vaak niet erg gelegen op het moment waarop de mail binnenkomt. Het resultaat: de mail staat "gelezen" in mijn inbox en mijn vermoeide avondhersenen registeren niet meer dat ze er eigenlijk nog niets over weten. Het gevolg is een gemiste brief, vraag of factuur. Alweer. En aangezien er geen papieren versie meer rondslingert in huis, is er ook geen manlief of attent kind dat me erop wijst dat ik iets vergeten ben.  
Vorige week werd het te gortig en wist ik dat het tijd was om aan de alarmbel te trekken.  Dit speelde zich af:
Jongste Zoon en Dochter stonden in de badkamer te kletsen. Hij vertelt haar graag over wat hij allemaal over de middelbare school weet en zij nog niet. En zij luistert daar graag naar. 
"Dus," hoor ik hem zeggen, "gaan we eerst naar het hotel en daarna doen we de duinenwandeling.  En het zwembad is pas voor vrijdag. Maar dat vind ik niet erg, want ik moet toch maar twee dagen naar school na de vakantie."  
Bij de eerste woorden maakte ik me nog geen zorgen en dacht ik dat dit gesprek een algemeen gesprek was over de uitstap naar Brugge, ergens nader te bepalen, later dit jaar.  Tot ik hem hoorde zeggen "na de vakantie".  
Ik riep hem bij mij en vroeg hem of hij het over deze vakantie had? Ja hoor, hij zou op schoolreis vertrekken woensdag na de vakantie. 
Dat Oudste Zoon de drie laatste dagen voor de krokusvakantie naar Londen op schoolreis gaat, dat wist ik wel. Daar kan hij niet over zwijgen. Dat Middelste Zoon de eerste drie dagen na de krokusvakantie naar Sy op sportdriedaagse gaat, dat was ik bij toeval ook te weten gekomen, de dag voordien. Maar dat ook Jongste Zoon op schoolreis gaat in de week na de krokusvakantie, dat was me volledig ontsnapt. Verloren gegaan in de dagelijkse stroom van overinformatie.  Toen wist ik: hier moet iets aan gebeuren, want anders bestaat het risico dat ik eens een kind vergeet op te halen van een schoolreis, midden in de nacht, en dan moet ik dat de rest van mijn leven horen. 
Nu verplicht ik mezelf om elk bericht open te klikken en de echt belangrijke zaken af te printen. Die papieren versies ga ik terug een paar dagen op tafel laten rondslingeren, zodat manlief en de andere nieuwsgierige huisgenoten de brieven ook eens vastpakken en zich afvragen "hé, gaat Jongste Zoon nu al naar Brugge?" 
Zo wordt iedereen weer een beetje meer deelgenoot van wat er reilt en zeilt in dit huis. Met plezier breng ik die brieven dan in het weekend naar het oud papier. 
Foto
En Oudste Zoon, die vertrekt vannacht dus naar Londen. Daar bracht hij gisteren een boekje over mee. Een boekje dat we al eens digitaal ontvingen, maar dat tot hiertoe ongelezen bleef. Sinds gisteren weet ik dus wat hij daar gaat doen en wat hij allemaal moet meenemen.  Er staat in grote letters op: Alles wat je moet weten om de Londenreis te overleven vind je in dit boekje. Vergeet het dus niet! Zie je wel! Ze geven het stiekem toe: er gaat niets boven een degelijke portie informatie op papier. Van tijd tot tijd. 
Reacties

En wat als je het nu eens niet kocht?

2/13/2017

Reacties

 
Foto
Afgelopen weekend handletterde ik een quote die een waarheid als een koe bevat. Ik heb echt minder nodig. Minder spullen in elk geval. Ik heb heus niet nog een trui en nog een body lotion nodig.  Maar het wél kopen is soms zo verleidelijk.  
Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat minder kopen beter is voor het milieu en beter voor mijn portemonnee.  Maar die droge wetenschap kan niet voorkomen dat ik soms echt iets wil.  Dat ik me laat overhalen - door mezelf - om dat truitje toch te kopen, want ik heb dat echt nodig voor bij die bruine broek, weet je wel? En die body lotion ruikt zo lekker en is bovendien helemaal niet zo duur, dus waarom zou ik hem laten staan?  

Zo geraak je aan het consuminderen

Consuminderen dus. Zo heet dat met een net, betrekkelijk nieuw woord. Het met minder doen omdat het met minder ook kan.
Ik wil de overconsumptie bij mezelf en mijn gezin graag een halt toeroepen.  Maar hoe pak je dit aan? 
Als je het internet raadpleegt, vind je oneindig veel tips om met consuminderen te starten. Naar mijn bescheiden mening lang niet allemaal even bruikbaar en zeker niet allemaal even duurzaam.  Al zijn er wel een handvol die me tot hiertoe geholpen hebben om de vinger op de knip te houden. Ik deel ze graag met jullie:
  • Opschrijven
Wanneer ik plotseling de drang voel opkomen om een nieuwe trui te kopen, koop ik hem niet, maar schrijf ik het op in een boekje. "Een trui voor bij mijn bruine broek". Dat boekje heeft één bladzijde per week. Na een week haal ik het opnieuw boven en als ik dan nog steeds vind dat ik die trui écht nodig heb, schrijf ik hem opnieuw op, in een nieuwe week.  Is de drang gaan liggen? Dan schrap ik hem van mijn lijstje.
Ik spreek met mezelf af dat de dingen die me een maand lang blijven toeroepen vanuit de winkelrekken, dat ik die mag kopen.  Of toch in overweging mag nemen om te kopen.  En hangt die trui daar dan niet meer? Dan vind ik vast een alternatief, want ik heb ondertussen goed kunnen nadenken waarom ik precies die trui wil en waar hij echt aan moet voldoen. Hierdoor kan ik vaak veel gerichter op zoek naar een trui die écht bij die bruine broek past en ineens ook bij die grijze én bij een gewone jeans.  
  • Spreek met jezelf een budget af.  
Of je dat nu virtueel doet of echt een bedrag cash meeneemt wanneer je gaat winkelen, een budget afspreken helpt. Dit helpt me vooral wanneer ik met de kinderen op stap ben, want die kennen al de truken van de foor om me te overtuigen dat ze echt die trui én dat t-shirt nodig hebben, ook al gingen we naar de winkel voor een nieuwe broek.  Als ik op voorhand zeg dat ik een bepaald bedrag in mijn hoofd heb waar we niet overgaan, beginnen ze zelf de afweging te maken wat ze nu echt willen en wat niet. 

Maar wat helpt echt?

Wat me de laatste weken goed op weg geholpen heeft om te consuminderen, is mezelf de vraag stellen wat ik echt nodig heb op het moment dat ik een idee-fix krijg dat ik een nieuwe trui MOET hebben omdat er niets in mijn kast hangt dat bij die bruine broek past. 
En met nodig hebben, bedoel ik dat ik ga grasduinen in de basisnoden die je ook gebruikt wanneer je communiceert via het NVC model.  Ik sprak er ook al over toen ik het had over Tournée Minerale en over de Dag van de Jeugdbeweging.
Zo kwam ik erachter dat ik onrustig word wanneer ik geen bijpassende trui of blouse heb omdat ik nood heb aan harmonie.  Wat ik draag moet in mijn ogen harmonieus zijn, anders kan ik me erg ongemakkelijk voelen.  En dan komt die drang op om NU een TRUI te KOPEN.  Die drang wordt dan zo sterk dat ik halsoverkop een impulsaankoop doe en achteraf vaak moet bekennen tegen mezelf dat ik nog steeds ongemakkelijk rondloop, ook in die nieuwe trui bij die bruine broek.   
Het NVC model heeft me geleerd dat er altijd meer dan 1 manier (strategie) is om je behoefte te voldoen. Zo kan ik mijn behoefte aan harmonie perfect invullen door een quote te handletteren. Dan voel ik me terug rustig worden en kan ik echt blij zijn met het resultaat. Mijn behoefte aan harmonie is vervuld en er hangt geen dure miskoop in mijn kast!
En ondertussen heb ik tijd gehad om na te denken over die nieuwe trui.  Misschien moet ik eerst maar eens in mijn kast gaan kijken? Is er echt niks dat past bij die broek? En als dat toch niet het geval is, is de drang tot kopen in elk geval weg en kan ik met hernieuwd geduld en ratio op zoek naar een bijpassende trui, op het moment dat de portemonnee dat toelaat. ​
Probeer het eens uit.  Wanneer je voelt dat je iets wilt kopen, ga eens na wat je nodig hebt op dat moment? Check gerust de lijst met basisbehoeften om je te helpen erachter te komen wat je nodig hebt.  En eens je dat weet, is het zaak om bij jezelf op zoek te gaan welke andere dingen ook die nood kunnen invullen.  Is er iets dat je - kosteloos - kan doen in plaats van iets te kopen? 
Heb je nood aan appreciatie wanneer je een nieuw kleedje wil kopen? Misschien moet je die goede vriendin - die zo oplettend is en altijd een complimentje geeft - uitnodigen op de koffie. Of is het erkenning die je zoekt tussen de winkelrekken? Wat zou het met je doen als je dat vertelt tegen de persoon van wie je erkenning verwachtte en die die niet gaf in plaats van een nieuwe body lotion te kopen?  
Het zal wat zoeken zijn en af en toe zal je alternatief misschien niet helemaal bevredigend zijn. Maar het helpt in elk geval om scherp te stellen wat je echt nodig hebt! En dat is niet een vijftiende trui in je overvolle kleerkast. Denk ik ;-).
Reacties

Samen beslissen

2/7/2017

Reacties

 
Je hebt het vorige week ook wel gemerkt: er was een spoor van lente in het land. Voor het eerst sinds maanden floten de vogels echt wel vrolijk.  Je kwam buiten en dook uit gewoonte weg in je sjaal tot je merkte dat het eigenlijk helemaal niet zo koud was.  En de zon scheen! Wat was het warm in het zonnetje! (OK, toegegeven dat laatste was vooral voelbaar achter glas, maar toch.)
Hij is ondertussen weer ver zoek, die lente, maar het is tenslotte nog maar begin februari, dus dat is best OK.  
Maar die paar dagen mooi weer hebben wel iets in gang gezet.  Ineens zag ik mezelf in een lichte zomerjurk op een warme, zonovergoten plek met niets anders aan mijn hoofd dan "hoe mooi is het hier?" en "wat voor lekkers kan je hier eten?" En dat deed me dan weer beseffen dat onze zomervakantie nog niets anders was dan een vaag samenraapsel van rommelige plannen en losse ideetjes.  Hoog tijd om daar verandering in te brengen. 

Op vakantie

Foto
Op vakantie met vier tieners, dat begint stilaan een hele uitdaging te worden om een plaats en een formule te vinden die iedereen aanspreekt.  Hoog tijd dus om het dit jaar anders aan te pakken en ervoor te zorgen dat deze vakantie een gedragen beslissing is.  Ik nam me voor om eens te experimenteren met wat visualisaties en Sociocracy 3.0 technieken om de beslissing samen te nemen.  
Om te beginnen maakte ik een flipchart klaar met 3 belangrijke elementen: een zon die ons zou vertellen wat voor mijn huisgenoten bij een geslaagde vakantie hoort, een wolk om duidelijk te maken wat voor hun niet bij een goede vakantie hoort en een boom waar ze dingen kwijt konden waar ze eerder neutraal naar keken.  

Ideeën spuien

Ik sprak de hele kroost, inclusief manlief donderdagavond aan over mijn idee en legde hen uit wat ik van hen verwachtte: dat ze via post-its lieten weten wat voor hun zou maken dat de vakantie geslaagd zou zijn, of juist niet.  Het enige dat ze niet moesten invullen was "ik wil naar", want dat antwoord zou vanzelf komen wanneer we weten wat iedereen verstaat onder een leuke vakantie.  Iedereen kreeg tijd tot zondagavond om zijn verzuchtingen neer te pennen en op de flipchart te hangen.  We maakten duidelijke afspraken over hoeveel post-its iedereen mocht schrijven.  En omdat we graag focus leggen op wat we wel willen beperkten we het aantal rode post-its tot twee per persoon.  
Foto

Een gedragen beslissing nemen

​​Zondagavond was het dan zo ver. Hoog tijd om de koppen bij mekaar te steken en een aantal knopen door te hakken. 
Dochter riep de vergadering officieel samen en de flipchart werd verhuisd van het bureau naar het salon.  
Voor we in discussies zouden duiken over god-weet-wat ordenden we de post-its een beetje: alles wat min of meer hetzelfde betekende werd samengehangen. Daarna kreeg iedereen tijd om alles door te lezen wat op ons vakantiebord hing. 
Dat was nodig, want je kreeg de opdracht om drie bolletjes aan te brengen, op de post-its die jou het meeste aanspreken. Je verdeelde je bolletjes naar eigen goeddunken: drie post-its die elk één bolletje krijgen of 1 post-it met drie bolletjes. Als je maar duidelijk kon maken wat voor jou belangrijk was. 
Foto
Nadien ging onze aandacht naar de post-its met het meeste bolletjes: die geven weer wat voor ons allemaal echt belangrijk is. Ik hing ze bij elkaar in het tentje.
Op basis van deze activiteiten, verlangens en randvoorwaarden kunnen we een vakantie hebben waarin iedereen zijn ding vindt. Hier moest consent over komen dat dit de aspecten zijn die we echt willen terugvinden in onze vakantie.  Consent beslissingen nemen ontleende ik aan het Sociocracy 3.0 gedachtengoed en deden we zo: Over elke post-it in het tentje zei iedereen kort wat hij ervan vond. Maar echt heel kort. Nadien deden we een tweede rondje en mocht je je bezorgheid uiten bij deze post-it.  Of een bezwaar, als het je echt niet aansprak. Daarna werd het voorstel eventueel wat aangepast en werd er unaniem beslist dat dit in onze vakantie thuishoorde.  
Een voorbeeldje: de post-it "niet langer dan 2 weken" had wat bolletjes gekregen van de oudste kinderen.  Ze moeten heel de maand juli blijven trainen voor het Belgisch kampioenschap zwemmen.  Als ze dan nog eens meer dan 2 weken met ons op vakantie moeten, lijkt hun vakantie voorbij zonder dat ze nog tijd hebben om zelf iets te plannen. Vandaar hun vraag om niet langer dan 2 weken weg te gaan. Iedereen kon zich vinden in een twee weken durende vakantie, maar ik uitte wel mijn bezorgdheid dat korter dan 2 weken voor mij zou betekenen dat mijn hoofd niet helemaal tot rust kan komen.  Dat werd door de anderen begrepen en alhoewel Middelste Zoon 10 dagen ideaal vindt en ikzelf eerder 3 weken zou willen gaan, waren we het allemaal eens met de beslissing om 2 weken op vakantie te gaan. Elkaars bezorgdheid en de randvoorwaarden kennende is dit de beste beslissing.  Dat is consent beslissingen nemen.   
Foto
Nadat we alle post-its in het tentje overlopen hadden, kwamen we tot volgende gedragen beslissingen: 
We gaan 2 weken op vakantie, met de tent en we gaan naar maximum 2 verschillende plaatsen. Op die plaatsen zijn mooie landschappen en liefst een meer of rivier in de buurt. 
We gaan activiteiten doen die we nog nooit eerder gedaan hebben, zoals 1 nacht overnachten in een berghut. 
Nu we al deze voorwaarden kenden en er rekening mee houdend dat we niet echt graag dagen in de auto zitten, namen we de kaart van Europa erbij en leek Tsjechië en/of Oostenrijk de ideale bestemming.  


En nu?

Nu is de volgende stap helder voor ons gezin: moeder zoekt leuke, rustige campings op fabelachtige plekjes, zoekt activiteiten die we daar ter plaatse kunnen doen en zorgt dat alles gereserveerd geraakt.  
En dit laatste wil ik graag met jullie delen! Heb je een leuke vakantie-ervaring gehad in Tsjechië of Oostenrijk? Een gezellige camping geboekt? Een onvergetelijke, tikkeltje avontuurlijke activiteit gedaan in één van beide landen? Laat het me dan zeker weten! Je krijgt in ruil mijn eeuwige dankbaarheid en een vernoeming in de blogpost over de zomervakantie :-)!
Reacties

To Tournée Minerale ... or not

2/1/2017

Reacties

 
Vandaag is het 1 februari 2017 en gaat Tournée Minérale van start.  En ik doe niet mee.
Het was all over the place in het nieuws vanochtend en op sociale media kon je er de laatste weken niet naastkijken.  Maar voor diegenen die toch niet zouden weten waar het over gaat: de Stichting tegen Kanker en de DrugLijn dagen je uit om een hele maand lang geen alcohol te drinken.  Want dat heeft een positief effect op je lichaam en op je leven.  
Uiteraard ben ik het met dat laatste eens.  Ik ben wetenschapper van opleiding en lees uit interesse veel over dit soort onderwerpen. Alcohol doet dingen met je lichaam die niet OK zijn. Maar geldt hetzelfde niet voor suikers? Voor koolhydraten? Voor vetten? Voor gluten? 
Ik kan zo nog wel even doorgaan.  
Wat mij persoonlijk stoort aan dit soort acties is het alles of niets karakter.  Alweer een product dat we aan het lijstje "mogen we niet meer consumeren" moeten toevoegen. Na vlees, brood, geraffineerde suikers zetten we nu ook alcohol op verboden lijst. 
Bewustwording is goed.  Het gaat absoluut de verkeerde kant op met onze gezondheid in het algemeen, ten gevolge van wat we eten en drinken.  Maar kunnen we alles eens met mate bekijken? Kunnen we stoppen met deze bewustwording door onze strot te rammen onder de vorm van het zoveelste dieet-zonder-huppeldepup of consumptieverbod? Want van al dat moeten en niet meer mogen gaan mijn oren tuiten.  We stoppen andere mensen al zo vaak in hokjes, we staan zo snel met ons oordeel klaar.  En dat gaan we nu ook beginnen doen op basis van wat iemand eet of drinkt? Dat vind ik geen positieve evolutie. 
Bewustwording rond alcoholconsumptie is absoluut nodig en ik ben de eerste om met een bang hart toe te kijken hoe onze kinderen met alcohol omgaan, maar er een verboden vrucht van maken heeft volgens mij een averecht effect. 
Kinderen verbieden om iets te doen, maakt de verleiding juist eens zo groot.  En met volwassenen is dat niet anders.  Vertel iemand dat hij geen melkproducten meer mag eten en hij zit te kwijlen boven elk stuk kaas dat hij ziet.  Terwijl hij daarvoor misschien niet eens zo 'n kaaseter was.  Wat verboden is, wordt helaas maar al te vaak dubbel zo fel begeerd.  
Daarom ben ikzelf voorstander van sensibilisering, maar geef mensen alstublieft zelf de keuze om iets te laten. Geef ze zelf de keuze hoeveel ze ervan willen laten. En zorg dat ze die beslissing nemen vanuit hun eigen drive, vanuit iets dat zij zelf nodig hebben.  
Een voorbeeldje: Middelste Zoon wilt binnen enkele weken naar een fuif. Hij is 15, dus is het bij wet verboden dat hij daar drinkt.  Als ik hem zou laten gaan en hem op voorhand inprent dat hij niet mag drinken omdat het niet mag en omdat ik het niet wil, dan gaat hij - en ik ken hem goed - er alles aan doen om toch een pintje te bemachtigen.  Maar dat ga ik niet doen.  Ik ga met hem het gesprek aan vanuit zijn leefwereld en zijn noden. En dat zal eerder zo zijn: ik ga hem vertellen dat ik er graag op wil vertrouwen dat hij niet drinkt.  Hij is een sporter en zijn mooi ontwikkelde lichaam is zijn tempel.  Hij weet wat het effect van alcohol is op afbraak van spierweefsel en hoeveel trainingsinspanningen hij teniet zou doen door te drinken.  Ik ga hem vertellen dat ik erop vertrouw dat hij naar zijn eigen lichaam luistert en dat hij van het bier afblijft. Dat hij van mij gerust eens mag proeven, maar dat hij weet wat hij zelf belangrijk vindt.  Ik ben er zeker van dat hij de keuze om wel of niet te drinken dan vanuit zijn eigen drive zal nemen.  En het kan uiteraard dat hij toch gaat drinken, maar hij zal er tenminste over nagedacht hebben. 
Foto
Vanuit diezelfde "wat heb ik nodig" heb ik me kritisch afgevraagd waarom ik wel of niet zou meedoen aan een maand zonder alcohol.  Ik heb voor mezelf beslist om niet mee te doen en wil je kort uitleggen waarom. 
Mijn lichaam liet me jaren geleden weten dat suiker niet OK is.  Als ik frisdrank drink of zoetigheden eet, krijg ik buikpijn. Niet een beetje, maar dan ga ik plat op de bank. Dus leef ik al jaren zonder frisdrank en met een minimum aan koekjes of snoep.  Ook rode wijn of sterke drank vindt mijn lichaam niet OK. Maar een biertje van tijd tot tijd kan wel.  Het doorbreekt mijn alleen-maar-water-en-koffie-en-geen-zoetigheden dagen.  Ik kom 's avonds tot rust met een goed boek, of mijn favoriet TV-programma en een biertje.  Het is mijn me-time bubbel, mijn cadeautje aan mezelf. En ik vind dat ik dat af en toe verdien.  Ik sport, ik leef gezond, en mij nu een hele maand dat biertje ontzeggen, neemt mijn nood aan rustpunten in mijn hectisch leven weg. Dit is waarom ik besliste niet mee te doen en deze maand dus toch af en toe in mijn zetel te ploffen en mezelf een biertje te trakteren.  
Ik vermoed dat ik nog vaak ga moeten uitleggen waarom ik niet meedoe.  Maar dat doe ik dan graag. Ik wil je graag uitnodigen om ook eens stil te staan bij je keuze om wel of niet mee te doen aan Tournée Minérale.  Welke nood wordt bij jou vervuld door alcohol te laten staan in februari? Of door het net niet te laten staan? Is het je gezondheid? Je goed voelen in je sociale omgeving? Je honger naar een leuke uitdaging? Of nog iets anders? 
As je beslist hebt om mee te doen wens ik je alle succes en hoop ik dat de uitdaging je verrijkt. En als je beslist hebt om niet mee te doen, wens ik je evenveel succes en hoop ik dat je niet het gevoel krijgt gestigmatiseerd te worden door je keuze.  En als dat toch zo is, is het maar zo. Er zijn zoveel mensen die ooit in een minderheid belanden en voelen hoe het is om veroordeeld te worden voor hun keuze. Het kan je dan ook alleen maar rijker maken. 
En aan iedereen, of je nu meedoet of niet, wens ik de oren toe om respectvol naar elkaars keuze te kunnen luisteren.  En ik wens iedereen een gezonde dosis nuancering.  Want mensen overtuigen van een - extreme - mening leidt helaas maar al te vaak tot desastreuze dingen.  Daarom: aan iedereen 28 dagen mildheid gewenst. Schol!  
Reacties

    Kirsten De Coninck

    Duizendpoot. Moeder van 4. Creatief. Visualisator. Natuurmens. Tekenaar. ​Stiltezoeker. Genieten. Verteller. 

    schrijver

    Dag lezer die graag leest. Las je mijn romans al? 

    Archieven

    December 2020
    November 2020
    Oktober 2020
    September 2020
    Augustus 2020
    Juli 2020
    Juni 2020
    Februari 2020
    Oktober 2019
    September 2019
    April 2019
    Maart 2019
    Februari 2019
    Januari 2019
    December 2018
    November 2018
    Oktober 2018
    September 2018
    Augustus 2018
    Juni 2018
    November 2017
    Oktober 2017
    September 2017
    Juni 2017
    Mei 2017
    April 2017
    Maart 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    December 2016
    November 2016
    Oktober 2016

    Categorieën

    Alles
    Boek
    Creatief
    Het Leven Zoals Het Is
    Motivatie
    NVC
    Planning/kanban
    Visualiseren
    Workshops

    Follow my blog with Bloglovin

    RSS-feed

Vind me terug.

Wat klanten over mij zeggen.

Ik stond altijd met open mond te kijken naar prachtige flips van collega's . Dankzij deze training besef ik dat alvast een basisversie daarvan voor iedereen toegankelijk is . Zelfs voor een niet creatief persoon als ikzelf, al besef ik wel dat meer oefenen me nog verder zou brengen.  Wat ik erg leuk vond aan de online versie? Ik kon oefenen in mijn eigen tijd en tempo en toch feedback vragen. Enne, vermits ik niet kon vergelijken met de resultaten van collega's was ik niet ontmoedigd, want op mijn bureau waren mijn tekeningen de mooiste :-) want de enige :-)). Katrien Rommens - teamcoach en facilitator - Mikondo

Volg me online. 

Inschrijven voor de nieuwsbrief
    Built with ConvertKit