Digitalitis

Ik vertelde het al eens eerder: mijn kinderen - vier stuks - zitten op vier verschillende scholen. Vier scholen die, sinds het begin van dit schooljaar, allemaal toegetreden zijn tot het digitale tijdperk.  Alle post komt sinds september digitaal, met heel af en toe eens een papieren brief, als uitzondering op de regel.  ​
Ik juichte dat erg hard toe. Ik vond het een hele stap voorwaarts.  Blij werd ik zelfs door het verdwijnen van de berg papier die hier elke week aangroeide op de keukentafel en die dan elk weekend onherroepelijk naar het oud papier moest verhuizen. 
Maar mijn vreugde was van korte duur.  Sinds een paar weken heb ik last van een digitale indigestie.  Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat wordt mijn mailbox overspoeld door herinneringen, resultaten van toetsen, brieven over uitstappen, algemene informatie, vragen van vakleerkrachten, lessenroosters, ... noem maar op. 

Ik hou het niet meer bij. Ik zie door het bos de bomen niet meer en ben het overzicht kwijt. Het is nu 5 uur in de namiddag en er zitten al 16 berichten in mijn inbox, allemaal van vandaag.  Ik weet uit ervaring dat er daar in de loop van de avond nog zeker 10 bijkomen. Elke dag meer dan 30 "vriendelijke herinneringen" van de digitale platformen, het is gewoon teveel.  De voordelen van het systeem worden razendsnel ingehaald door de nadelen. 
Om te beginnen zijn deze digitale platformen nog niet zo matuur.  De mail wil mij alleen maar vertellen dat er een bericht, resultaat, ... op mij wacht op het digitale platform.  Je wordt dan geacht in te loggen, op je computer, of naar de app te gaan, op je smartphone, om het eigenlijke bericht te lezen. 

En dat komt vaak niet erg gelegen op het moment waarop de mail binnenkomt. Het resultaat: de mail staat "gelezen" in mijn inbox en mijn vermoeide avondhersenen registeren niet meer dat ze er eigenlijk nog niets over weten. Het gevolg is een gemiste brief, vraag of factuur. Alweer. En aangezien er geen papieren versie meer rondslingert in huis, is er ook geen manlief of attent kind dat me erop wijst dat ik iets vergeten ben.  
Vorige week werd het te gortig en wist ik dat het tijd was om aan de alarmbel te trekken.  Dit speelde zich af:
Jongste Zoon en Dochter stonden in de badkamer te kletsen. Hij vertelt haar graag over wat hij allemaal over de middelbare school weet en zij nog niet. En zij luistert daar graag naar. 
"Dus," hoor ik hem zeggen, "gaan we eerst naar het hotel en daarna doen we de duinenwandeling.  En het zwembad is pas voor vrijdag. Maar dat vind ik niet erg, want ik moet toch maar twee dagen naar school na de vakantie."  
Bij de eerste woorden maakte ik me nog geen zorgen en dacht ik dat dit gesprek een algemeen gesprek was over de uitstap naar Brugge, ergens nader te bepalen, later dit jaar.  Tot ik hem hoorde zeggen "na de vakantie".  
Ik riep hem bij mij en vroeg hem of hij het over deze vakantie had? Ja hoor, hij zou op schoolreis vertrekken woensdag na de vakantie. 
Dat Oudste Zoon de drie laatste dagen voor de krokusvakantie naar Londen op schoolreis gaat, dat wist ik wel. Daar kan hij niet over zwijgen. Dat Middelste Zoon de eerste drie dagen na de krokusvakantie naar Sy op sportdriedaagse gaat, dat was ik bij toeval ook te weten gekomen, de dag voordien. Maar dat ook Jongste Zoon op schoolreis gaat in de week na de krokusvakantie, dat was me volledig ontsnapt. Verloren gegaan in de dagelijkse stroom van overinformatie.  Toen wist ik: hier moet iets aan gebeuren, want anders bestaat het risico dat ik eens een kind vergeet op te halen van een schoolreis, midden in de nacht, en dan moet ik dat de rest van mijn leven horen. 
Nu verplicht ik mezelf om elk bericht open te klikken en de echt belangrijke zaken af te printen. Die papieren versies ga ik terug een paar dagen op tafel laten rondslingeren, zodat manlief en de andere nieuwsgierige huisgenoten de brieven ook eens vastpakken en zich afvragen "hé, gaat Jongste Zoon nu al naar Brugge?" 
Zo wordt iedereen weer een beetje meer deelgenoot van wat er reilt en zeilt in dit huis. Met plezier breng ik die brieven dan in het weekend naar het oud papier. 

En Oudste Zoon, die vertrekt vannacht dus naar Londen. Daar bracht hij gisteren een boekje over mee. Een boekje dat we al eens digitaal ontvingen, maar dat tot hiertoe ongelezen bleef. Sinds gisteren weet ik dus wat hij daar gaat doen en wat hij allemaal moet meenemen.  Er staat in grote letters op: Alles wat je moet weten om de Londenreis te overleven vind je in dit boekje. Vergeet het dus niet! Zie je wel! Ze geven het stiekem toe: er gaat niets boven een degelijke portie informatie op papier. Van tijd tot tijd.