We zijn al een aantal weken op de sukkel met het warm water in dit huis. Er komt er namelijk geen meer uit de kranen. Twee weken geleden kwam de man van het sanitair om het probleem op te lossen, maar na veel testen, fronsen en wisselstukken halen moest hij hals over kop vertrekken en was de oorzaak van het probleem niet gevonden. Sindsdien zitten we nog altijd zonder warm water in de douche, maar ook zonder koud water in de keuken. En met een afspraak met de sanitairman die altijd verzet wordt. 
Afgelopen vrijdag besloot het slot van de voordeur te blokkeren. Je kon het niet meer op slot draaien, maar je kon de deur ook niet meer openen. En aangezien ik op dat moment aan de straatkant van de voordeur stond, was ik buitengesloten. Met een rijhuis en een ingewikkelde mozaïek van tuinen, is het niet zo evident om aan je eigen achterdeur te geraken. Al helemaal niet op koude, natte, donkere novemberavonden. Gelukkig was de slotenmaker iets empathischer dan de sanitairman en had ik tegen de avond een nieuw slot in mijn voordeur. Helaas ook heel wat euro 's minder op mijn bankrekening, maar ik was tenslotte het hele weekend alleen thuis met dochterlief en kon het veilige gevoel van een gesloten voordeur wel gebruiken. 
Gisterenavond kwam de schoonmoeder langs en verwonderde het haar dat er nog steeds alleen warm water uit de keukenkraan kwam. Waarop manlief haar het relaas van sanitairman en slotenmaker deed en zei lakoniek antwoordde: "geen twee zonder drie."
Waarop mijn strijkijzer aan het overhemd van manlief bleef plakken. Zomaar uit het niets. Temperatuurregeling kapot, zool zwart en kinderen die hier geïrriteerd uit de badkamer komen in de veel te vroege ochtenduren, op zoek naar die ene broek die dus niet meer gestreken raakte. Nog wat euro 's lichter, maar hopelijk straks weer een strijkijzer rijker, bestelde ik gisterenavond - tegen mijn principes in - bij de website met de blauwe bol die elke bestelling voor 23u de dag nadien levert. Ik ben benieuwd. 
Maar het ziet er dus naar uit dat ik karma afgeroepen heb over dit huis. Want ook de wasmachine lekt, de droogkast droogt niet altijd even goed en mijn auto? Mijn auto moet nog naar de keuring deze week. Ik wil het niet weten. Wil ik wel weten wat ze daar gaan zeggen?
Natuurlijk zijn er veel ergere dingen in het leven. Gisteren keek ik naar de laatste aflevering van Kinderziekenhuis 24/7 en werd ik nog maar eens geraakt door de kracht en veerkracht van al die kinderen en hun ouders. Een match van een hele andere divisie wanneer je moet vechten tegen kanker of een beroerte wanneer je 9 of 13 bent. Ik weet het. Daarmee vergeleken is een op hol geslagen strijkijzer een lachtertje. 
Maar toch. Ik word er niet vrolijk van en het neemt evengoed de energie weg van de dingen waarmee je echt wil bezig zijn. Je loopt op elkaar te sakkeren om dingen waar niemand iets aan kan doen. 
Veel ouders in de ziekenhuisreeks gisterenavond zeiden dat wat hen overkomen was hen sterker had gemaakt. Als gezin, als ouder, als mens. Je wordt verplicht om te zien wat echt belangrijk is in het leven. Gezond zijn, er zijn voor elkaar. Dat vertelde ik dus ook tegen mijn kapot strijkijzer, voor ik het klaarzette om naar het containerpark te brengen. Dat ik het ging relativeren wat me overkwam. Dat hij maar een strijkijzer is. En dat er tenslotte nog altijd water uit de kraan komt, ook al is het niet zo warm of koud als we zouden willen. 
En stiekem hoop ik dat karma blogs leest. Want, beste karma, het is nu mooi geweest. Ik wil nu graag weer wat energie overhouden voor dingen die er echt toe doen. Zoals tijd doorbrengen met mijn man en kinderen, in plaats van met de slotenmaker en de sanitairman. En mocht je ook kunnen schrijven, karma, mag je altijd in de comments nalaten wat ik (of wij) u misdaan hebben. Ik ben erg nieuwsgierig!

Ik had me, bij het krijgen van kinderen en mijn grote opvoedingsdromen, voorgenomen om nooit de zin 'in mijnen tijd' in de mond te nemen. Nooit. 
Want mijn tijd en jouw tijd, dat zijn twee verschillende dingen. 
Maar vanochtend vloeiden deze woorden vlot uit mijn mond, terwijl ik 's ochtends door de band genomen toch niet zo 'n prater ben. 
Er kwam zelfs een hele monoloog achteraan. Ik reconstrueer even het gesprek. Op woensdag worden Jongste Zoon en Dochterlief met de auto naar school gebracht. Dat komt door de zwemtraining die erg strak ingepland is, pal op woensdagmiddag. Maar beide hebben nogal de neiging om het vertrek op woensdagochtend zo lang mogelijk uit te stellen. Tenslotte is het maar vijf minuutjes rijden van aan onze voordeur tot op het schoolplein. Waarom zouden ze zich haasten?
Misschien omdat manlief, die hen wegbrengt, ook nog wel op tijd op het werk moet geraken? Of omdat de vuilniskar op woensdag door het dorp sloft en voor heel wat vertraging kan zorgen? Dat zijn zo 'n paar van de meest gangbare argumenten die op woensdagochtend al eens over de ontbijttafel durven rollen.
Maar vanuit hun puberwereld is het enige dat zij zien: als we nu al vertrekken, dan ben ik veel te vroeg op school. Veel te vroeg als in: 10 minuten.
"Dan is daar nog niemand!" gooit de dochter er achteraan.
Omdat de argumenten over op tijd komen op meetings blijkbaar niet blijven kleven, gooide ik het vanochtend dus over een andere boeg en zei: in mijnen tijd was ik altijd als eerste op school. Ik moest elke dag de bus nemen die veel te vroeg toekwam op school, omdat er maar één bus was. Ik was ruim een half uur voor mijn vriendinnen op school. Terwijl ik de kilte van de lege, donkere schoolgangen weer voelde, waar wij - die van ver kwamen - met onze jas op een verwarming kropen tot er eindelijk leven in het gebouw kwam, zei Dochterlief verbaasd: "maar wat deed je dan heel de tijd?"
Dat antwoord was niet zo moeilijk: ik herhaalde mijn lessen, maakte nog snel een taak of, wat nog veel vaker gebeurde: ik deed gewoon niets. Ik wachtte. 
"Wachten?" kwam er verwonderd tussen twee happen ontbijtgranen door, terwijl ze met haar ene hand een berichtje aan het terugsturen is naar een vriendinnetje dat ze 20 minuten later in levende lijve zou ontmoeten. 
"Ja. Wachten."
Ik geef toe dat ik dat niet altijd even leuk vond, al dat wachten in mijn jeugdjaren. Wachten op de bus, wachten op de aansluiting van alweer een bus, wachten tot je ouders tijd hadden om je ergens te komen ophalen. Flexibele werkuren waren toen nog niet gangbaar. Of wachten op een berichtje van iemand, dat kwam dan op papier, met de post, stel je voor! 
Als ik dit zo neerschrijf, klinkt 'in mijnen tijd' plotseling stokoud. 
Maar al dat wachten had ook wel zijn charmes. Het heeft mij in elk geval nooit kwaad gedaan. Het verplicht je om stil te staan, ter plekke te trappelen en even te reflecteren. Het zorgt voor de noodzakelijke vertraging om ideeën te laten bezinken en andere invalshoeken te laten opborrelen. Hoe vaak bedacht ik geen spel voor de jeugdbeweging terwijl de bus maar niet kwam? Of schoot me ineens de oplossing van een wiskundeoefening te binnen, alleen maar omdat mijn gedachten tijd hadden om af te dwalen naar overal? Waar werd er beslist dat wachten maar geschrapt moet worden uit onze dagelijkse bezigheden? Want vandaag blijkt het echt uit den boze. Een online besteld pakje niet geleverd? Mijn kinderen rollen vol onbegrip met hun ogen. Moeten we daar nu nog een dag op wachten? 
Een vraag die via mail gesteld werd en niet binnen de vijf minuten beantwoord is? Daar rinkelt de telefoon al om te informeren waarom de andere partij zo lang op een antwoord moet wachten. En bij het aanschuiven in de rij bij de kassa, check ik snel even Facebook, Instagram en ook mijn e-mails. Zo. Tijd nuttig besteed.
Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik pleiter wil worden voor weer wat meer wachttijd in ons leven. Dat hoort er nu eenmaal bij. Ook al zijn we dat haast vergeten. Zo liep ik gisteren langs het pad waar ik een paar keer per week langswandel en ineens lag het bezaaid met bladeren. Een felgeel bladertapijt, waar ik al eens over schreef omdat ik het zo mooi vind. Het was daar weer! Hoe jammer ik het ook vind dat de zomer gedaan is, hoe fijn ik het ook vond dat het zo 'n lekker weertje bleef de afgelopen maanden, plotseling besefte ik hoe lang we op de herfst hebben moeten wachten. En hoe lekker dat toch ruikt. En ik werd instant vrolijk van het feit dat we soms echt op iets kunnen wachten, al zijn het maar gele herfstbladeren. 
Dus vanaf nu ga ik opnieuw milder zijn als ik ergens moet wachten, haal ik mijn mobieltje niet boven in de rij aan de kassa, maar laat gewoon komen wat komt. En die kinderen? Die gaan vanaf nu lekker vroeg naar school op woensdag. Op wachtles. 

Ik had graag wat advies ingewonnen. Misschien is er iemand onder jullie die me verder kan helpen. Ik ben op zoek naar een arts. Een arts die ervaring heeft met het verwijderen van vergroeiingen in de oren van pubers. 
Ik post hieronder even een fotootje om u duidelijk te maken waarover ik het heb. Er groeit iets uit het oor van mijn kinderen. Dat ding maakt het hen erg moeilijk om eenvoudige communicatie zoals "het is tijd" of "moet jij geen huiswerk maken?" te ontvangen. Erg vervelend. Wat helpt is even met mijn armen zwaaien, of luidkeels hallo roepen. Dan schiet er een arm naar dat oor, rukt dat ding eruit en dan gaat het even beter. Maar altijd heel kortstondig.
​Ik heb ook al geprobeerd om die vergroeiing met huis-, tuin- en keukenmiddelen te verwijderen, maar dat effect is nooit langdurig. Vroeg of laat groeit dat weer aan. 

Een bijkomend probleem is dat die vergroeiing behoorlijk groot is en dat ze het uiteinde daarvan altijd moeten meezeulen in hun hand, zoals je op de tweede foto kan zien. Ook dat bemoeilijkt het dagelijks leven van mijn kinderen. Tafel afruimen, boekentas inpakken zelfs naar het toilet gaan... ik wil niet weten hoe ze dag doen!
Dus ben ik op zoek naar een goede arts die hier voor eens en voor altijd komaf mee kan maken. Kent u geen adresje? 
Oké, alle gekheid op een stokje, hier hebben we voorlopig nog geen medisch mirakel voor. Maar een urgentie is het wel. Ik word gek van die afgesloten bubbels waar ze zich constant in vertoeven. 
"Ja, het is erg gesteld met die generatie," hoor ik u denken. Dat klopt. Misschien. Want, wees eens eerlijk, wie heeft al die spullen bedacht? En wie verzorgt de marketing van al die hebbedingetjes? Wie geeft zijn zuurverdiende geld daaraan uit? Juist. Dat zijn u en ik. Onze generatie dus. Een beetje kort door de bocht dus om alle zonden van de wereld in de schoenen van onze kinderen te schuiven. Zij kunnen er niet mee omgaan, maar wij duidelijk evenmin. 
Het is blijkbaar niet zo eenvoudig om de langetermijneffecten van nieuwe technologieën in te schatten. Daar is het menselijk ras in het algemeen niet zo geweldig goed in, laat ons daar maar eerlijk in zijn. Anders hadden we geen klimaatproblematiek om maar iets te noemen. 
Misschien is dat iets dat we aan de volgende generatie kunnen meegeven: als je een geweldig snufje ontwerpt, probeer dan om de langetermijneffecten toch wat accurater in te schatten. Als het mogelijk is? Hef dat menselijk brein eens naar een volgende niveau!
Wat er ook van zij, gooi vooral overboord wat wij je geleerd hebben. Want alle SWOT-analyses ten spijt, lijkt zo 'n ding in je oor, bijvoorbeeld, niet echt ideaal. Leuk, ja. Rustig voor de omstaanders, maar communicatiegewijs niet zo 'n voltreffer. En, terwijl je dit stukje lees, haal dat eens even uit je oor? Dank u!