10.000 stappen?

Vandaag is een trieste dag. Voor ik verder schrijf wil ik wel zeggen dat ik weet dat er veel ergere dingen in het leven zijn dan wat mij is overkomen. Maar toch ben ik vandaag triest: mijn fitbit is dood.
Voor diegene die dat niet kennen: een fitbit is een activiteitenhorloge. Hij registreert je stappen, hartslag, stimuleert je om te bewegen en bewuster met je gezondheid om te gaan. Zo eentje kocht ik me dus vorig jaar. En eerlijk, dat werkt! 
Hij is als het ware mijn extern geweten.  Hij vertelt me op vriendelijke wijze dat ik vandaag nog niet veel bewogen heb, herinnert me eraan dat ik nog geen 5 keer gesport heb deze week en is dan ook uitzinnig blij als ik mijn aantal stappen per dag gehaald heb. Hij registreert mijn hartslag en helpt me op die manier overwaken of ik wel op een gezonde manier aan het sporten ben.
De afgelopen maanden werd hij echt mijn maatje. Ik kreeg zicht op mijn goede en minder goede periodes, leerde veel bij over mijn eigen motivatie, waar ik trouwens een stukje over schreef, en werd veel gedisciplineerder in het DOEN. Gewoon doen, uit die luie zetel, te voet naar de winkel, een ommetje tijdens de middagpauze en 3 maal per week de loopschoenen aan. Dat deed mijn fitbit voor mij. 

En vandaag ben ik verdrietig, want hij is zo dood als een pier.  Een maand of twee geleden zag ik de plastic bekleding loskomen.  Ik was verbaasd, want ik draag zorg voor dat ding. Nooit in het water, geen zotte dingen mee gedaan, geen enkele keer laten vallen. En toch.  Hier en daar begon de zachte, blauwe plastic wat te lossen. Verder deed het ding nog steeds wat hij moest doen, dus geen vuiltje aan de lucht.
Tot we vorige maand gingen skiën en ik op een morgen merkte dat het aan/uit/display knopje weg was! Gewoon weg. Eruit gevallen. Geen flauw idee waar het naartoe was.  Toen begon ik mij enigszins zorgen te maken, want nu was het zwarte, harde omhulsel ook aan het lossen.  Maar ook zonder knopje kon ik hem nog bedienen, laadde de batterij netjes op en registreerde hij braaf mijn doen en laten.  

Tot vorige week.  Hij kreeg fratsen. Telde mijn stappen niet meer correct. Herkende mijn activiteiten niet meer.  Erg frusterend als je een uur gaat wandelen en je nadien geen blinkend schermpje krijgt dat je feliciteert met je wandeling. Toch als je dat gewoon geworden bent. 
En gisteren werd hij palliatief.  Het gaf het foute uur aan - en dat had niets met het zomeruur te maken - en op een uurtje tijd was de batterij leeg.  Ik laadde hem opnieuw op, maar het  mocht niet baten.  Hij bleef dood.  De app op mijn telefoon, waar je al je resultaten kan uitlezen, bleef me maar vertellen dat hij geen horloge kon vinden. Zijn ziel was weg, hij waarde hier niet meer rond. 
En dus ben ik verdrietig. Want ik mis mijn geweten.  Ik weet ondertussen wel hoe ik me voel als ik te weinig beweeg. Maar toch. Het is toch leuk als mijn fitbit me feliciteert als ik wél beweeg. Ik ken ondertussen het loopritme dat mijn hartslag onder controle houdt. En toch.  Het is wel geruststellend dat van tijd tot tijd te kunnen aflezen op een schermpje. Dat zal ik dus moeten missen vanaf nu. 
Maar ik ben ook boos.  Ik heb dat ding nauwelijks een jaar.  Ik verwacht niet van zo 'n investering dat die na een jaar al de geest geeft.  Dus ging ik op zoek naar informatie. Kan ik hem laten maken? Want een nieuwe kopen, dat is niet gebudgetteerd. Niet deze maand en ook niet de volgende maanden.
Toen ik in de kleine lettertjes dook, stootte ik al snel op de eerste teleurstelling: garantieperiode 1 jaar. Je raadt het al: ik kocht dat ding op 11 maart 2016 en gisteren, juist ja.... Niet meer onder garantie dus.  Toch maar terugsturen? Dan zijn alle kosten sowieso voor jou.  Dit gaan hoog oplopen, want hij valt haast uit elkaar.  En valt hij eigenlijk nog te maken? Ondanks alle zorg en volledig correct gebruik door mij heb ik daar mijn twijfels over.
Toch vertrekt er vandaag een vriendelijke mail naar Fitbit. Om mijn verdriet en ongenoegen over dit vroegtijdig heengaan te ventileren. Je weet maar nooit. Maar de hoop is klein. 
Vanaf vandaag ga ik dus terug fitbitloos door het leven.  Zal ik op mezelf moeten vertrouwen als het op bewegen aankomt en zelf voor een schop onder mijn kont moeten zorgen. Dat zal ook wel gaan, zeker? Maar ik ga het toch missen. En ik blijf toch nog even mokken. Want dat recht heb ik. Vind ik.