Olga - of hoe je controle houdt wanneer alles plots anders is

Sinds zaterdag hebben we een hond. En nu is niets nog zoals het vorige week was. De hele dag draait rond: moet ze plassen? Heeft ze honger? Wie gaat met haar wandelen? Wie blijft in haar buurt zitten? Heeft ze stress? Vragen die tot vorige week in een diep donker deel van mijn hersenen begraven lagen.
Begrijp me niet verkeerd: een hond nemen was een doordachte keuze waar we al bijna een jaar over nadenken. De timing is niet slecht: we hebben geen kleine kinderen meer in huis, we zijn met 6 (bijna) volwassenen bijna de hele dag thuis, dus we kunnen tijd maken om voor haar te zorgen. En ik kijk uit naar lange wandelingen met haar, naar het fascinerende proces van ontdekken en groeien. Ik word blij van haar lieve snoet en haar zotte energieke puppybuien. 

EEN BABY IN HUIS, NO KIDDING

Maar mannekes, ik was helemaal vergeten hoe het voelt om voor iemand te zorgen die voor alles afhankelijk is van iemand anders. Ik was vergeten hoe het voelt om op te voeden, echt waar. En dat is nu, sinds zaterdag, weer top of mind. En daarmee gaat gepaard: weg focus, weg concentratie, waar zijn die doelen in mijn leven die ik zo belangrijk vind? Het lijkt wel alsof mijn werkend leven zich in een andere dimensie afspeelt waar ik nu even niet meer bij geraak. Ik weet dat er dringende zaken te doen zijn, zoals een training online krijgen tegen maandag en ik weet ook best hoe dat moet, maar ik kom er niet aan toe. Mijn prefrontale cortex gedraagt zich als een puppy: hij zit in overdrive onnuttige informatie binnen te nemen en ik krijg er geen controle over. Plotseling voel ik de pijn van alle thuiswerkers-met-kleine-kinderen. Ik las erover in die eerste lockdown, knikte ja ja wanneer ik anderen in een zoomcall hoorde verzuchten dat de kinderen in de kamer ernaast zaten, maar dacht bij mezelf: er zit toch een muur tussen? Ze houden zich toch in stilte bezig, wat is het probleem? Vandaag voel ik het zelf. Olga zit twee verdiepingen lager en ik hoor haar niet. Toch helemaal ok? Of hoor ik haar knagen aan een tafelpoot? Zal ik toch even gaan kijken? Of maak ik haar dan per ongeluk wakker en kan ik dan niets meer doen? 
Gelukkig heb ik kinderen. En voedde ik hen op. Mijn geheugen helpt me snel om dat gevoel van 'niet weten hoe je een hulpeloos wezen de juiste dingen aanleert' weer naar boven te brengen. Het smijt me terug naar tijden toen mijn aandacht ook de hele dag van hot naar her sprong. Maar ik heb dat overleefd. Vier keer. Dus een vijfde keer moet ook wel lukken. Eitje.
Bovendien weet ik ondertussen zoveel meer over mijn eigen warrige hoofd, over stressprikkels bij mezelf en anderen en kan ik mezelf leren hoe ik dat beter aanpak. 

expect the unexpected

​Onderstaande puntjes helpen me tegenwoordig door de dag. Ik deel ze graag met jou en hoop dat jij er ook iets aan hebt.

• Om te beginnen: laat het gewoon gebeuren. De hond is er, ze heeft  aandacht nodig, dat is niet anders. Gewoon al accepteren dat ik de komende dagen niet ononderbroken, uren aan een stuk kan werken, neemt al veel stress weg. 
• Ik schrijf alles op wat door mijn hoofd schiet. Elke kleine to do, elke futiliteit die ik anders probleemloos zou onthouden, komt in mijn bullet journal. Zo kan dat allemaal uit mijn hoofd en is er ruimte voor de dingen die écht mijn aandacht nodig hebben.
• Ik deel mijn dag nu ook in in kleine blokken en schrijf duidelijk op wat ik in dat blok wil doen. Ik check bij mezelf of ik me niets wijsmaak en of mijn minidoelen wel realistisch zijn. 
• Ik hou rekening met het ritme van de hond. Na het wandelen een lange dut? Nee, dat doet ze niet. Blijkbaar moet ze dan eerst nog een half uurtje uitrazen en daarna kan ze gaan dutten. Dus doe ik eerst een half uurtje breinloos werk, zoals de filmpjes van de training uploaden. Want zeg nu zelf: dat doet het internet eigenlijk voor mij. Wanneer de filmpjes geupload zijn, valt zij in diepe slaap en kan ik geconcentreerd gaan werken. 
• Ik communiceer veel meer dan anders met mijn huisgenoten. Althans, die op 2 benen. Duidelijk afspreken wie wanneer met Olga kan gaan wandelen, hoe we met haar communiceren, wie zich aan haar energie-uitbarstingen ergert, dat helpt allemaal om het algemene stresslevel naar beneden te halen. 

En geloof me, na de overweldiging van de eerste 2 dagen, hebben we al aardig onze draai gevonden. We lachen wat af met dat zot beest. En mijn werk, dat geraakt ook wel klaar. Op andere momenten, met een andere intensiteit, maar het gebeurt. 
En jij, hoe deal jij met jouw eigen kleine Olga? Ik ben erg benieuwd om te horen hoe jij onvoorziene situaties en verlies aan focus aanpakt!