De jas en het internet

Zoonlief, de middelste, heeft een nieuwe winterjas nodig.  Zijn oude is versleten. En te klein. Maar vooral niet meer zo 'in'. Enzovoort.  Dus moest hij een nieuwe. 
Er zat al lang een ideetje in zijn hoofd.  Hij wou zo 'n oldschool jaren negentig jas. U weet wel. Of u weet dat niet? Dat is niet erg. Dat wist ik ook niet. Het blijkt zo 'n donzen geval te zijn, ergens ver familie van de Millet. Nu weet u waarschijnlijk wel wat ik bedoel en kijkt hij met een bedenkelijke frons. 
Uiteraard vond hij zijn ding niet in de winkels hier in de buurt. Zelfs niet in de winkels iets verder uit de buurt. Of dat dacht hij toch. We zouden er in elk geval geen tijd aan verspillen om te gaan rondrijden, want hij zou zijn droomjas toch niet vinden.  Online zoeken dan maar? Ja. Maar niet zomaar.  De klassieke online webshops, die ons vaak uit de nood helpen bij extreem specifieke eisen van pubers, voldeden nu ook niet. 
Nee, hij had iets anders in gedachten.  Een jas van Depop moest het zijn. U weet niet wat dat is? Ik tot vorige week ook niet. Kort samengevat: het is een Britse app waarop - vooral jongeren, of wat dacht u - zaken tweedehands verkopen.  En ook iets outletachtig.  De app blijkt razendpopulair en de zoon had dat ondertussen grondig bestudeerd. Hij volgde de jassen die online kwamen, nam contact met verkopers om meer detail te vragen, zocht naar prijzen en vergelijkingen en werkte zich helemaal in. 
Mijn argwaan was groot. Hoe echt is de man/vrouw aan de andere kant van de zee? Mama, volgde er daarop, ik stuur die mensen heel specifieke vragen over de jas en als ze daar niet op antwoorden, dan schrap ik die jas van mijn lijst.  Oké, een klein stukje wantrouwen werd weggenomen. Maar wat als de persoon in kwestie wel ons geld ontvangt maar niet de goederen verstuurt? Dan krijg je dat geld terug van de app-beheerders, moeder.  Zeker? Zeker.
Ik moet toegeven dat mijn argwaan niet volledig weg was, maar de koopjes die hij kon doen, waren erg verleidelijk. Alleen op de vraag 'hoe weet je dat hij past' kan hij me niet antwoorden. Dus na een paar afwijzingen van mij (waarschijnlijk te groot, te blauw, te ach ja, wat?) kwam hij vorige week met dé jas op de proppen. Een rode Ralph Lauren die net naar de droogkuis geweest zou zijn, voor een prijs waarvoor hij - zelfs met verzendkosten erbij - hier geen enkele degelijke winterjas kon kopen. 
De deal werd gesloten, de jas betaald en - volgens de Britse ex-eigenaar - verzonden.  Geen idee met welke koerier, met de boot, het vliegtuig of met de trein? Geen track en trace, niets.  Ondertussen vertelde zoonlief verhalen over kameraden die spullen besteld hadden die nooit geleverd werden (maar wel geld terug) of waarvan de verkoper na het sluiten van de deal tot de conclusie kwam dat hij niet in België kon leveren.  Dat vertelde hij me allemaal om mijn vertrouwen wat aan te sterken, vermoed ik.
Maar zonet ging de bel. Mijn reguliere Bpost pakjesman. Met een pakje van overzee. Of dat voor hier zou kunnen zijn? 
Ja hoor! Het pakje is toegekomen. En door een klein scheurtje in het plastic (helaas) kan ik zien dat de kleur effectief de kleur is van op de foto 's.  Alleen... vind ik het pakje wat klein. Zou die jas wel groot genoeg zijn? Maar hé! Donzen pluimpjes kan je erg compact opvouwen, toch? 
Dus nu zit ik hier. Met een Brits pakje via Depop.  Te wachten tot Middelste Zoon thuiskomt. In de hoop dat die jas dan past. Want als dat niet het geval is, dan mag hij plan B opstarten: deze jas tweedehands verkopen via Depop en op zoek gaan naar een ander, groter exemplaar!

---