Dit is hem. De dag. De dag waarnaar 365 dagen per jaar uitgekeken wordt. En ik spreek nu niet voor mezelf. Of toch niet alleen voor mezelf. Maar iedereen kent het gevoel dat met deze dag verbonden is. Omdat je het vroeger zelf meemaakte of omdat jouw kinderen of kleinkinderen het nu meemaken, of binnenkort zullen beleven. 
Het gevoel dat bij deze dag hoort is onbeschrijfelijk. Zodadelijk, wanneer de pen die laatste streep trekt op het papier of de leerkracht of docent de bevrijdende woorden spreekt 'u kan gaan', dan zit het studeren er officieel op voor dit schooljaar. Het is gedaan! Fini! De stapel samenvattingen en werkboeken is volledig afgehaspeld. Bij de ene al wat beter gestructureerd dan bij de andere, maar het is klaar voor dit jaar.
​Ook voor diegene die vreest dat het geen A-attest wordt of een tweede zittijd, geldt vandaag toch vooral het gevoel dat het eindelijk gedaan is. Zolang er geen punten uitgedeeld worden, geen deliberaties gehouden zijn, heeft iedereen het recht om in de zalige onwetendheid te verkeren en te genieten van het gevoel dat het voorbij is. 

"Mama, kan je een afspraak maken bij de kapper?"
"Natuurlijk jongen, ik zal straks bellen. "
's Avonds: "Mama, heb je naar de kapper gebeld?"
"O nee, compleet vergeten! En nu is die gesloten. Ik zal morgen bellen."
De volgende dag: "Mama, vergeet je niet naar de kapper te bellen?"
"Nee, nee, ik zal het dadelijk doen, als ik dat en dat en dit gedaan heb."
Diezelfde avond: "Mama, heb je... ."
Je raadt het al: ik was het nog maar eens vergeten. En om eerlijk te zijn: dat heeft een week of twee geduurd. Zo gaat dat altijd. Wanneer iemand mij iets vraagt, of dat nu hier thuis is, op het werk of een vriendin, het maakt niet uit: het gaat mijn ene oor in en mijn andere weer uit. En ondanks al mijn goede voornemens vergeet ik gewoon te doen wat ik beloofd had. 
Herken je dat? 
Het geval van de kapper geraakte opgelost toen mijn zoon een krachtige boodschap achterliet op onze W.C.-deur. Geen paniek, deze is in krijtbordverf geschilderd, dus het hoort zo. Bij ons kunnen allerlei soorten boodschappen achtergelaten worden op de W.C.. Toen kon ik er niet meer naastkijken en noteerde ik het op de enige plek die voor me werkt: mijn bullet journal. Diezelfde dag was de afspraak bij de kapper in kannen en kruiken.  

Wat ik u wil vertellen, is dat ik - sinds ik mijn bullet journal beginnen gebruiken ben - veel minder losse eindjes heb in mijn hoofd, in mijn leven, rondom mij. Wat een verademing! 
Toen de hype pas zijn intrede deed, was ik gezond sceptisch. Ik heb namelijk niets met papieren agenda 's, ziet u? Ik gebruik er al zeker 20 jaar geen meer en zie het nut er niet van in om afspraken op papier bij te houden, terwijl ik daar elektronische agenda 's voor heb die mij bovendien op tijd en stond vriendelijke herinneringen sturen aan wat ik geacht wordt te gaan doen. 
Maar. Zo 'n bullet journal, dat is dus geen opgesmukte papieren agenda leerde ik door scha en schande. Het kan een agenda zijn, maar het kan nog zoveel meer. Toegegeven, ik kwam al die verwijzingen naar bullet journals tegen, onder andere op pinterest, en mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld. Het zag er wel cool uit, zo 'n hip schriftje dat je overal mee naartoe zeult en dat jouw leven helpt organiseren. En zo begon ikzelf te bullet-journallen. Ik maakte inpaklijstjes voor op vakantie, ik hield een mini-reisdagboek bij, ik schreef er mijn to-do-lijstje in, ik gebruikte het om te sketchnoten en om te handletteren. Toen school en werk opnieuw begonnen, startte ik toch met het bijhouden van een weekplanning en voor ik het goed en wel besefte, hielp dit me enorm om op zondagavond even alles op een rijtje te zetten. Nu kijk ik ernaar uit om met mijn schriftje in de zetel te kruipen en de week te tekenen en plannen. Het is even me-time en het helpt om met behoorlijk wat minder stress aan de nieuwe week te beginnen.
En wanneer ik nu terugblader door mijn afgelopen jaar, merk ik dat het niet alleen een enorme hulp geweest is om te plannen, maar dat het ook een volwassen versie van een dagboek geworden is. 
Kortom, ik ben fan. Grote fan. En dingen waar ik vol van ben, die deel ik graag met de wereld. Dus besliste ik dat ik workshops ga geven om jou te helpen aan de slag te gaan met een bullet journal. Geen workshop die je uitlegt welke templates je kan gebruiken en hoe je officieel zo 'n ding moet vullen. Dat komt er natuurlijk wel bij, maar daar ben je snel mee weg. Wat ik jou wil meegeven in deze workshop is wat jij er allemaal mee kan doen, hoe een bullet journal jou kan helpen je leven minder druk te maken. Maar vooral om je eigen ding erin te vinden en er met goesting mee aan de slag te gaan! 

Is je nieuwsgierigheid geprikkeld? Wil je meer weten? Zoek je al naar de inschrijvingsknop? Wel, die vind je hier! 
Twijfel je nog? Heb je vragen? Aarzel dan niet om me te contacteren, dan help ik je graag verder!

Ken je dat gevoel van wakker worden, het uur lezen en beseffen dat je nog lang niet hoeft te lezen? Je dan omdraaien en opnieuw overgeven aan de slaap? Dat gevoel had ik gisterennacht voor welgeteld een honderdste seconde toen ik om 04:15 op mijn wekker keek. Na die honderdste seconde besefte ik: het is vandaag. Dé vandaag. De dag van mijn boekvoorstelling. Binnen amper 13 uur. 
Er was geen slapen meer aan. Al zeker niet doordat één of andere vroege vogel ook uit zijn slaap gehouden was en voorzichtig aan zijn ochtendlied begon in de nog donkere nacht. 
De rest van de dag verliep in verwachtingvolle geprikkeldheid. Niet te zenuwachtig, maar ook niet helemaal relax. Want hoe zou het lopen vanavond? 

Toen het dan eindelijk tijd was om de avond op gang te trappen, kon ik alleen nog maar genieten van wat me overkwam. 
Johan Op de Beeck bracht met een verzorgde lichtheid steun voor mij en frisse aandacht voor het publiek. Daarna was het aan mij. Ik had, in tegentelling tot de door de wol geverfde spreker Johan, mijn papieren in de hand. Een houvastje dat ik mezelf gunde. Maar eens ik jullie allemaal zag zitten, ging de rest vanzelf. 
Ik vertelde over mijn jongste telg, mijn kindje dat ik nu uit handen geef. We vierden dat hij nu op eigen benen staat. Het gaat hem goed, mijn eerste roman. Ik laat hem nu los en geef de personages die zo lang in mijn hoofd gewoond hebben nu aan jullie. Geef ze kleur, verrijk ze, draag goed zorg voor hen. En laat me af en toe eens weten hoe het nu met hen gaat.