De badmuts en de bedrijfstransformatie

Ik neem je even mee naar het begin van deze week. Ik was 2 dagen offline, met mijn collega's - en dat mag je heel letterlijk nemen - omdat we met iLean een hele nieuwe richting inslaan. 
We werkten twee dagen aan een nieuw bedrijf. Zo boeiend! 
Toen ik na twee dagen thuiskwam, zag ik twee boze zonen. Ze mogen niet meer zwemmen met de badmuts van hun oude club. Sinds september zwemmen ze in een fusieclub, dat moet je ook weten voor je verder leest. 
Waarom vertel ik u beiden? Omdat het over hetzelfde gaat. 
Op tweedaagse met mijn collega's werkten we keihard aan iLean. Wat doen wij? We helpen organisaties om gezond te worden of zijn. Dat doen we door coaching en training en zo werken we aan geëngageerde medewerkers, effectieve teams en wendbare organisatiestructuren. Overal ten lande. Ik schrijf dat hier in twee zinnen neer, maar dit impliceert heel wat.
Tijdens onze tweedaagse afzondering betekende dit naast het vooruit kijken en bouwen aan iets nieuws, vooral ook afscheid nemen en rouwen om wat niet meer is. Sommige collega's verlaten het schip, andere gaan we veel minder vaak zien en op termijn gaan we misschien heel andere dingen doen. Ondanks de vaste overtuiging dat dit de enige juiste richting is en dat we zo allemaal in onze kracht staan, doet dat soms ook pijn. Het was een hele fijne, intense tweedaagse, maar niet elk moment was even vrolijk. 
We leerden daar - van elkaar - dat rouw nodig is om het nieuwe te kunnen omarmen. Dat het ok is om te wankelen op je grondvesten en thuis een wrange nasmaak te voelen. Nieuw is spannend en niet altijd comfortabel.  
Er komt een nieuwe naam, of namen voor iLean. Die kennen we nog niet, maar wat we wel al zeker weten, is dat er achter die nieuwe naam "powered by iLean" komt. Omdat dat is wat ons hier gebracht heeft. 
Terug naar de badmuts. Vanaf deze week mogen ze dus niet meer zwemmen met de badmuts waar hun oude clubnaam opstaat. Ook T-shirts, truien en andere verwijzingen naar de oude clubs mogen niet meer. En dus komen de zwemmers in opstand. De vraag om hun badmuts niet meer te dragen, voelt voor hen als de vraag om hun oude ik achter te laten. Om hun identiteit thuis te laten en hun nieuwe ik mee te brengen. Het probleem? Die nieuwe ik is er nog niet. Er is nog geen nieuwe "wij". 
Ik vind dit een jammere beslissing. Ik sta helemaal achter de fusie en vind het zelf belangrijk dat ze één nieuwe, toffe club worden. Maar dat doe je niet door ze verplicht een nieuwe badmuts en een nieuwe T-shirt te laten dragen. Dat doe je door te zorgen dat ze samen trainen, samen wedstrijd zwemmen, samen sport beleven. Dat doe je door ze toe te laten het goede uit hun oude club mee te brengen. En door hen toe te laten te rouwen om wat niet meer is. 
Ik merk angst voor het vasthouden aan de oude clubs, terwijl afscheid nemen van het oude niet betekent dat ze krampachtig zullen blijven vasthouden aan wat voorbij is. Maar het betekent wel dat je hen de ruimte moet laten om te integreren wie ze altijd al geweest zijn, wat ze tot hiertoe uitdroegen, in hun nieuwe omgeving. En als een badmuts daarbij kan helpen, laat hen die dan dragen. En wanneer ze binnen een dag, een week, enkele maanden, spontaan hun nieuwe clubbadmuts opzetten, dan weet je dat je geslaagd bent. Dan zijn ze klaar om voluit voor het nieuwe te gaan, met alle goeds dat ze meegebracht hebben uit hun oude club. Powered by iLean als het ware.
Tenslotte is de quote waar deze blog mee begint een waarheid als een koe.