Aan het begin van het nieuwe jaar

... staan we met zijn allen met goede voornemens klaar!
Omdat goede voornemens en ik niet altijd de beste maatjes zijn heb ik er tot nu toe geen gemaakt en er dus ook niet over geschreven.  Ik vind ze vaak artificeel, met torenhoge verwachtingen en - aaaaahhh - is het nog geen februari? Zodat ik ze zonder schuldgevoel kan laten vallen? 
Niet dat ik het niet belangrijk vind om mijn beste beentje voor te zetten. Voor mezelf of voor anderen. Maar geef het kind dan een andere naam. Eentje die minder "ja ja, het zal wel" klinkt.  Eentje die je motiveert.  Noem het doel, vlag, werkpunt, het maakt niet uit. Zolang het voor jou maar authentiek klinkt. En maak die afspraak met jezelf wanneer het jou uitkomt, niet omdat we sinds maandag 2017 schrijven in plaats van 2016.

Zo besloot ik een kleine twee jaar geleden dat ik echt terug moest gaan sporten.  Een aandachtsschreeuw van mijn lichaam die ik niet kon negeren.  Drie keer per week de loopschoenen aanbinden werd mijn streefdoel.  En als ik dit een aantal maanden zou volhouden, mocht ik mezelf op nieuwe schoenen trakteren.  
En zo gebeurde. De eerste keren zag ik de lol er niet van in, van deze afspraak met mezelf, maar gaandeweg ging het lopen terug wat vlotter en het gebruik van een activity tracker zorgde ervoor dat ik mijn eigen vooruitgang duidelijk zag. En dat doet deugd: jezelf beter zien worden in iets.  
Deze externe motivatoren hielpen me op weg in het begin, toen "gaan lopen" nog een grote MOET was in mijn dagelijkse routine.  Maar hoe verder ik kwam, hoe minder ik deze externe motivatie nodig had.  Die nieuwe schoenen kwamen er - en god, ze waren een zegen - maar ze hielden me niet aan het lopen.  Het was de hernieuwde energie, de rust in het hoofd waar ik je hier over schreef die me lopend hielden.  De intrinsieke motivatie werd sterker en sterker, en ik liep omdat ik het zelf kon én wou! Ik had mijn drive gevonden.
Over wat motivatie met een mens doet, schreef ik een hoofdstuk in mijn boek.  Het is bijna publiceer-klaar, maar wie nieuwsgierig is, kan hier alvast het eerste hoofdstuk lezen. 
Hieronder vind je als surplus de sketchnote die Layla, het hoofdpersonnage, maakte over wat drive is.

Terug naar het lopen.  Toen kwamen de eerste blessures en werd het moeilijk om mezelf drie keer per week op te peppen om te gaan sporten.  De motivatie verminderde zienderogen.  Ik vertelde je hier al eens hoe moeilijk het dan wordt om terug op gang te geraken. 
Ondertussen zijn we een aantal maanden verder en slaag ik er weer in om een keer of drie per week te gaan lopen.  Driewerf hoera voor mezelf! 
Wat is er dan veranderd tegenover de vorige keer dat ik schreef over mijn gebrek aan loopmotivatie? Ik kreeg een inzicht dat ik graag met jullie wil delen. Als cadeautje voor 2017 van mij aan mijn lezers.
Ik werd namelijk milder met mezelf.  In plaats van heel de tijd tegen mijn eigen geweten te schoppen en mezelf te pushen om terug in sportmodus te geraken, leerde ik accepteren dat het OK is om eens geen zin te hebben.  Goesting en motivatie moeten gevoed worden. En soms ontbreekt nu eenmaal de juiste voeding.  De hunker naar een leeg hoofd hield me maanden aan het lopen. Maar ineens deed het me niets meer.  Het werkte - tijdelijk - niet.  En er was niet onmiddellijk iets anders in de plaats dat me terug het veld inkreeg, met die verduivelde loopschoenen aan.
En dan, dan is het ook goed.  Dat heb ik de afgelopen maanden geleerd.  Dan mag ik eens een weekje niet gaan lopen.  Daarom ben ik niet meteen een zetelhangende, ongezonde (en ongewassen, vettige en dikke - want dat denk je er dan bij) versie van mezelf.  Integendeel.  Dan ben ik nog steeds mezelf, maar een lievere zelf.  Met wat empathie voor die arme ik die het even niet meer trekt.  Dan ben ik mezelf zelfs dankbaar voor de rust die ik krijg.  Dat ik even niet MOET van haar. En die milde versie van mezelf zegt me dan dat een stevige wandeling met het gezin ook beweging is.  Dat het huis van boven tot beneden poetsen ook beweging is, en nog nuttig bovendien.  Het moet niet altijd én én zijn. 
En lopen is ondertussen zo ingebakken in mijn lichaam dat ik er vroeg of laat toch terug mee start. Dan voel ik hoe stram de spieren in mijn nek en schouders zijn en weet ik "van lopen wordt dit beter." Of dan vragen twee leuke dames me of ik de dag nadien niet mee wil gaan lopen.  Tegen een leuke babbel zeg ik geen nee, dus voor ik het weet ben ik mee op hun loopronde. 
Dan geniet ik dubbel en dik van het gevoel om terug in beweging te zijn.  En in no time ben ik weer gemotiveerd. Vriezen of niet, sneeuw of niet, we lopen terug drie keer per week.  
En komen er nog periodes dat ik geen zin heb om te sporten? Ja hoor, ongetwijfeld. Maar dat is OK.  Dan heb ik even tijd voor iets anders dat op dat moment waarschijnlijk meer aandacht vereist.  En die zin komt later wel terug. Want dat ik gemotiveerd ben om mijn lichaam gezond te houden, staat buiten kijf. 
Daarom wens ik ieder van jullie een fijn doel toe dit jaar! En ik wens vooral dat je niet te streng bent voor jezelf.  Begin met wat aardiger te zijn voor de persoon die je elke ochtend in de spiegel ziet.  Zeker op dagen dat het je eens niet lukt om te doen wat je "moet". En je zal zien: dit jaar hou je het veel langer vol! Schol! Op een sprankelend 2017. 
Laat me zeker weten wat jouw doel wordt, ik ben benieuwd!