De kracht van positiviteit

Volgende week maandag (23 januari) is het klaagvrije maandag.  Een initiatief dat ik tegenkwam op Facebook en waar ik graag voor inteken. 
Daarom probeerde ik het afgelopen weekend alvast te focussen op het positieve in alles wat er rondom mij gebeurt.  Want als je dat kan, is niet klagen kinderspel. Toch?
Dus besloot ik op zaterdagochtend, maar echt in de ochtend-ochtend om tòch te gaan lopen. Want ja, het was ijskoud en glad en nog pikkedonker. Maar... het sneeuwde niet, niettegenstaande die leugenachtige buienradar me dat probeerde wijs te maken. Door in een cirkel rond ons huis te lopen kon ik bovendien op elke moment beslissen om een shortcut naar huis te nemen, mocht het weer omslaan.  En ik was toch wakker wegens wekker om 5u45 voor een heel weekend zwemwedstrijd.  Dus waarom zou ik het laten? Het was één spekglad, donker avontuur door de stille straten van ons dorp, maar onder andere daardoor had ik een ferme energieboost voor de rest van de voormiddag!
​
Middelste Zoon kreeg eind vorige week griep.  De echte lig-in-de-zetel-en-zie-af-variant. Maar desondanks wou hij zaterdagochtend om 6 uur mee opstaan omdat hij wedstrijd moest zwemmen.  Ik gaf hem het voordeel van de twijfel en hoopte samen met hem op een miraculeuze genezing. 's Middags belde hij me helaas al en hij klonk nog zieker dan de dag voordien.  Of ik hem kon komen halen? Want het ging echt niet. Hij had zijn zwembroek zelfs niet aangedaan.  Ik had hem kunnen vervloeken en in had-ik-het-niet-gezegd-taal kunnen vervallen, maar dat deed ik niet.  Ik prees hem omdat hij het toch geprobeerd had en bewoog hemel en aarde om hem thuis te krijgen, want nee, ik kon hem niet gaan halen.  Oudste zoon moest les gaan geven en heeft nog steeds fietsverbod wegens een gebroken schouder, dus ik was bezet.  En ondanks al het gedoe bewonder ik de motivatie die Middelste Zoon aan de dag legt als het over zwemmen gaat.  
Als Jongste Zoon straks thuiskomt met een minder resultaat op wiskunde, dan ga ik daar niet over klagen. Maar dan ga ik hem prijzen om zijn wilskracht. Omdat hij dit weekend 2 dagen wedstrijd moest zwemmen, inclusief finales in de namiddag en omdat hij ervoor gekozen heeft om én de finales te zwemmen én zich te engageren om in een rumoerige zwembadcafetarie toch zijn wiskunde te leren.  Het vergde discipline om onder het oog van zijn kameraden zijn boeken boven te halen.  Maar hij deed het en was echt geconcentreerd bezig. 

---

Jongste Zoon zwom zichzelf uiteindelijk naar een vierde plaats in zijn finale op zondag, wat uiteraard een sip gezichtje opleverde. Want vierde worden is de rotste uitkomst. Maar ik toonde hem de andere kant van het verhaal: hij had heel goed gezwommen en had al zijn tijden verbeterd. En op zaterdag stond hij wél op het podium, daar moest hij van genieten. Toen ik hem een half uur later in de auto hoorde brullen van het lachen, omdat Clash Royale spelen met A., op een besneeuwde zondagavond, op een koude achterbank tijdens een saaie rit huiswaarts blijkbaar geweldig deugd doet, wist ik dat hij een veerkrachtig kind is. En dat het wel goed komt met hem. Vierde of niet. 
Ik zet mijn oefening in positivisme de rest van de week door.  Want ik word daar echt een pak rustiger van! Het voelt enorm goed om naar het positieve te kijken en te benoemen welke door en door goede intentie er achter zit, in plaats van te grommelen en te foeteren op wat niet goed ging.  
Laat de werkweek nu maar beginnen en laat maar komen, die klaagvrije maandag. Ik ben er alvast klaar voor.  Nu jij nog!