bijna jarig

Vorige week was het zover. Ineens zat het hier binnen, in huis. En met 'het' bedoel ik het bijna jarige virus. Je weet wel, dat van die dierenmarkt overzee, of waar het ook ontstaan is. 
In elk geval: het was even slikken. Dochter testte positief - en is behoorlijk ziek - en al de rest van ons gezin was van de ene minuut op de andere opgesloten tussen onze vier muren. Nu is de ruimte tussen die vier muren niet zo erg klein, maar ons gezin is zeskoppig, dus het was toch wel even aanpassen. Die positieve testresultaten kwamen vrijdag binnen en een paar uur later ging dan ook nog eens een deel van het land op slot. Café's, restaurants, hogesholen, om zomaar wat te noemen. Het maakte de pil voor ons iets zachter, plotseling waren we met velen die zich weer moesten aanpassen aan het virus. 

de kracht van het virus

Het hele weekend lang bleef ik met een onwezenlijk gevoel zitten. Aan de ene kant was het vreemd vertrouwd, dat binnenzitten omwille van het bijna-jarige-virus. We deden dat al eens in de lente, dus waarom zouden we dat niet opnieuw kunnen. 
Maar aan de andere kant was het erg eng dat we nu niet alleen door het virus maar ook mét het virus binnen zaten. De ver-van-mijn-bed-show was ineens de in-ons-bed-show. 
En dan heb je tijd om urenlang alle regels suf beredeneren, theorieën uit te denken over hoe zo'n crisis beter aangepakt kan worden, boompjes op te zetten over 'als men toen maar dat had gedaan' en doordrammen tot we een ons wegen. Maar weet je? Dat helpt niet. Dat resulteert alleen maar in negativiteit. In schuldigen zoeken. In grommelen op politiekers en virologen die het, in mijn ogen, ook allemaal al lang niet meer weten en ergens diep vanbinnen nog altijd oprecht zijn en hopen dat hun beslissingen juist en bijdragend zijn. Nogmaals: dat helpt niet. 
Daar wordt mijn dochter niet sneller beter door. Daar wordt de overrompeling die ik in de ogen van mijn huisarts lees niet minder door. 
Mocht het virus een brein hebben, dan zou dat exact zijn wat het wil bewerkstelligen: nog meer negativiteit.

veerkracht

Weet je wat wel helpt? In alle eer en geweten voor jezelf de regels naleven. Geen onnodige risico's nemen. Lief blijven voor elkaar. Ik kreeg zoveel berichtjes de afgelopen week van lieve en bezorgde mensen en echt waar: dat deed zoveel deugd.
Je eigen veerkracht aanspreken, of als je die niet meer hebt, goed voor jezelf zorgen, zodat je opnieuw veerkrachtiger wordt. 
Je aanpassen waar mogelijk en altijd naar de positieve dingen blijven kijken. 
Zo zag ik het al gebeuren dat de workshops die ik zou gaan geven, deze week en in november, niet zouden kunnen plaatsvinden. Zonde! Want ik keek er echt naar uit. Ik zou je scherm kunnen laten druipen van het zelfmedelijden als ik dat zou willen, echt waar. Maar daar kies ik resoluut niet voor. 
In de plaats daarvan ging ik aan het werk. Ik wil zorgen voor een online alternatief. Eentje dat minstens even goed, maar zo mogelijk nog beter is dan de versie die ik zou gaan geven in november. 
Ik ga jou leren visualiseren. Tekeningen maken en blitse notities nemen. Leuke poppetjes tekenen en banners maken. En dat allemaal op jouw eigen tempo, net omdat het online is. 
En omdat ik toch bezig was, bedacht ik dat ik je net zo goed nu al aan het werk kan zetten. Ik leer je alvast die banner maken. Dan kan je daar al mee uitpakken terwijl ik de rest van de workshop uitwerkt. 

En in de tussentijd zijn wij allemaal virusvrij verklaard. Met de dochter gaat het al een pak beter. En verder blijven wij positief. En doen we niet zot, het bijna-jarige-virus hoeft niet op mij te rekenen voor zijn verdere verspreiding. 
Het enige dat ik de komende maanden verder verspreid is positiviteit. En hoe je moet visualiseren ;-). Dat ook!