Beestjes

Gisteren was het klaagvrije maandag en dus mocht het niet. Maar vandaag is het gewone dinsdag en ik moet het kwijt: ik voel me belabberd.  Het hoofd doet pijn, de nek is verkrampt en mijn warmtehuishouding is defect. Afgelopen weekend liep ik nog te racen met een slee, om mijn petekindje te laten winnen van mijn nichtje en god dat deed deugd, die buitenlucht en die sneeuw. Maar gisteren - maandag dus -  was het op.  Ineens.
Twee weken geleden bracht Middelste Zoon griep mee uit school. Niet zomaar een griepje maar - dat zei de huisarts - DE griep.  Met alles erop en eraan. Balen als een stekker deed hij. Hij moest een belangrijk wedstrijdweekend missen en hij voelde zich ziek. Echt ziek. 
Dat we het wel allemaal over zouden krijgen, zei diezelfde huisarts nog. Maar nee hoor. Dat gebeurde niet.  Wij zijn een sterke soort, sporten de winter door en eten vers en gezond.  Niets om ons zorgen over te maken, die 'DE griep'. 

Tot zondag dus.  Uit het niets kreeg Jongste Zoon last van snot en tranende ogen.  Een paar uur later ook van keelpijn en hoofdpijn en hij voelde zich misselijk.  Maar geen spierpijn of koorts, dus duidelijk geen griep. Dat nam niet weg dat hij zich ellendig voelde.  Geen energie meer, barstende hoofdpijn, geen trek en al wat je maar wilt.  De griep hadden we overwonnen, maar dit verkoudheidsvirus was er wél in geslaagd ons huis binnen te sluipen.  En niemand had ons verwittigd voor de besmettelijkheid ervan! Groot was dan ook mijn verbazing toen ik maandagochtend opstond met dezelfde symptomen. Het was een belangrijke werkdag, dus ik sleepte me naar Antwerpen en ja hoor, ik spartelde door een intensieve en deugddoende teamdag.  Maar nu, 24 uur later, moet ik toegeven dat ik me belabberd voel. En dat mijn mentale wil om dit virus te verslaan misschien niet sterk genoeg is. Deze voormiddag zeiden mijn hersenen nog: als het straks stopt met sneeuwen, loop ik dit eruit.  Maar toen het eindelijk gestopt was met miezeren zeiden mijn benen dat het niet doorging, dat lopen-tegen-het-ziek-worden.   
Ondertussen zijn ook Dochter en Oudste Zoon met de gekende symptomen thuisgekomen van school. Virus - gezin: 1 - 0.
En weet je wat? Nu wou ik dat we allemaal DE griep gekregen hadden.  Want dan waren we tenminste echt ziek geweest. Dan hadden we koorts en konden we alleen maar slapen.  Dan zei ons lichaam 'het is genoeg geweest, nu is het tijd om mij aandacht te geven en me te verzorgen.' Dan was het gerechtvaardigd om naar de klant te bellen en te zeggen dat de training niet doorgaat.  Want griep is griep.  Maar dit halfslachtig verkoudheidsvirus maakt me lastig.  Want je bent belabberd, maar niet ziek.  Of toch niet ziek genoeg om onder een dekentje te kruipen met citroenthee. Maar bijlange niet goed genoeg om vol energie te gaan werken of om te gaan sporten.  Ik baal van deze tussen gezond en ziek zijn in-virusjes.  Ze matten je af, putten je uit, maar dwingen je ook om door te gaan. Want ja, met een pijnstiller gaat het al beter. En ja, je kan nog rondwandelen en les volgen en koken.  En zo zitten wij mensen in elkaar: zo lang we door kunnen gaan, doen we dat ook.  
Dus hoop ik heel erg dat ik me morgen of herboren voel, of lekker ziek. Zodat ik of alles kan doen wat vandaag wat blijven liggen is, of helemaal niets moet doen, buiten slapen en thee drinken.  Met lichte voorkeur voor het eerste.