Billie, Benny en Balthazar

​In dit huis leven drie katten.  Niet omdat wij persé heel veel katten willen. Maar omdat het zo gelopen is.  Dat ging ongeveer zo:
Toen dit gezin samengesteld werd, zo ’n zes jaar geleden (want ja, we zijn een nieuw-samengesteld gezin) was er ook een poes in het plaatje.  Aagje heette ze.  Helaas was de poes al op leeftijd, en verliet ze ons, nu bijna twee jaar geleden. 
We namen afscheid van haar tijdens de kerstexamens, niet echt het ideale moment om een nieuwe viervoeter in huis te halen.  Eind februari begonnen de dagen te lengen en werd het tijd voor een nieuwe kat.
We gingen op zoek naar een lief klein schattig kittengeval, maar dat bleek niet zo simpel.  Omdat we ervan overtuigd zijn dat er al meer dan genoeg poezen rondlopen op de wereld, wilden we ons graag ontfermen over een ‘geval’.  Onszelf het gevoel geven dat we er eentje gered hadden. Maar eind februari is niet echt het kittenseizoen, zo bleek.  We contacteerden een aantal asielen maar kregen overal te horen dat ze geen katten zitten hadden.
Via een buurvrouw leerden we dat er zoiets bestaat als opvangprogramma ’s voor zwerfkatten.  Hun kat kwam van zo ’n organisatie, De Snorhaar, en daarom gingen we via hun website op zoek naar een nieuwe huisgenoot.
Het leek een beetje op Sinterklaas: een hele rij foto ’s van poezen die je kan adopteren, en je hebt er maar uit te kiezen.  De dieren worden niet in een asiel gehouden, maar in gastgezinnen. Dus maakten we een afspraak met de gastmoeder in kwestie, om op bezoek te gaan bij onze uitverkorene. 

​Zoals dat vaak gaat met iets dat je op papier uitkiest was de kennismaking in het echte leven een beetje een ontgoocheling.  De poes in kwestie bleek een extreem schuwe katin te zijn, die na een kwartier nog altijd niet tevoorschijn kwam.  Ze liet zich ook niet pakken door de gastvrouw, dus veel goede hoop op een gezellige, sociale relatie hadden we niet. 
Er liepen nogal veel katten rond bij de opvangmoeder en een witte kater met grijze vlekken was volgens haar een pak socialer. Misschien moesten we hem maar nemen? En ja hoor, toen ze eten in het schoteltje deed, kwam hij aangetrippeld en hij liet zich zelfs strelen!
Maar weet je, we hadden ons voorgenomen om die poes van op de website in ons hart te sluiten, dus konden we nu toch niet zeggen dat we ze lieten zitten?  Alleen omdat een andere kat even de show kwam stelen tijdens ons bezoek?
We waren in dubio.  Ons huis is groot genoeg voor twee poezen, maar het had ook financiële impact. Een poes die je bij De Snorhaar haalt, is gechipt, gecastreerd of gesteriliseerd en volledig behandeld tegen parasieten.  Daarom kost zo ’n adoptie 95 euro.  Een faire prijs, dat wel, maar toch geen bedrag om licht over te gaan.  Maar aangezien alle kinderen mee waren naar de katteninspectie, en de pro ’s en contra ’s voor beide katten geen uitsluitsel gaven, konden we Huisband overtuigen om de twee poezen mee huiswaarts te nemen!  Wij dus dubbel zo arm dan voorzien terug naar huis met 2 schuchtere katten. 
Onderweg naar huis gaven we hen namen: de witte kater zou als Benny door het leven gaan, en het gevlekte katinnetje als Billie.  Unaniem gestemd.

---

​Tijdens de eerste weken leefden onze viervoeters boven op een kast.  Ze kwamen er alleen af als er niemand thuis was, of als iedereen sliep, om te eten en de kattenbak te gebruiken.  We werden er radeloos van en hebben zelfs gedacht om ze terug te brengen.  Maar geleidelijk aan ontdooiden ze, en na het eerste jaar durfden ze toch in de buurt komen van die lawaaierige wezens op 2 poten. 
De opmerkelijke lezer vraagt zich waarschijnlijk af waarom deze post begon met ‘wij hebben drie katten’.  Terecht.  Het kattenverhaal stopt hier niet.  Op 1 januari 2016 wilden we rond het middaguur vertrekken voor de obligate nieuwjaarsbezoeken en dito wensen. 
Maar toen we de voordeur opendeden zat er een zielig hoopje poes klaaglijk te miauwen op de oprit.  Bibberend, vuil, en verkleumd.  Dat vat het zo wat samen. Maar wat een schatje! Ze deed alles wat Billie en Benny niet wilden: ze liet zich strelen, ze liet zich pakken en zelfs knuffelen.  Zes harten gesmolten, daar op de oprit.  En dat op de eerste dag van het nieuwe jaar.  Dé dag bij uitstek om goede voornemens te maken…
Een plan drong zich op want de familie stond te wachten.  Dus spraken we af: we zetten haar binnen, posten een foto van haar op sociale media, laten checken of ze gechipt is en als niemand haar opeist dan, ja, dan houden we haar.  Ze was niet gechipt en niemand mistte haar. Dus ze bleef.

Ook dit dier had nog een naam nodig.  Omdat we zo dicht bij drie koningen waren, was de eerste naam met een B die me te binnen schoot Balthazar. Helaas bleek Balthazar een katin te zijn, een katin met ‘poeier’. Het rustige leven van onze schuchtere katten veranderde van de ene dag op de andere. Plotseling werd er aan stoelen gekrabt, uit borden gegeten, op tafels gesprongen.  We hadden er een opvoedingsopdracht bij. Maar het bleef, en is nog steeds, zo ’n lieveke.
En zo gebeurde het dat hier nu drie katten wonen in plaats van één.  Benny en Billie die we heel bewust ‘gered’ hebben.  En Balthazar, die zich zo hard opdrong dat we niet anders konden dan haar ook redden.  Ondertussen alle drie aaibaar en prima ingeburgerd.