Dingen gedaan krijgen

​Ken je dit fenomeen? De eeuwige to do ‘s?
Het gaat zo: iets staat op je mentale to-dolijst en elke keer wanneer je het opmerkt denk je: ik moet hier iets aan doen. Je merkt dat redelijk vaak op, maar om één of andere reden kom je nooit in actie.  Het blijft bij denken.  Dus blijft de to do eeuwig op je lijstje staan.  Dat noem ik een eeuwige to do.
In dit huis zijn veel eeuwige to do ‘s.  Ik vermoed dat de meeste huizen die hebben.  En dat hoeven niet altijd onoverkomelijke dingen te zijn. Zoals dat hoekje behangpapier dat los komt en waar je minstens één keer per week bewust naar kijkt. Dan denk je: hé, ik moet dat eens lijmen. Met een klein beetje behangerslijm, of desnoods met superlijm, want die tube ligt binnen handbereik. En toch zit dat hoekje behangpapier weken later nog steeds niet vast. 
Zo heb ik al maanden last van kussens.  Kussens in zetels.
In het voorjaar overschilderden we de kleuraccenten in onze leefruimte. Van dieprood naar mosterdgeel.  Een hele verbetering vond ik.  Dat zachte mosterdgeel brengt heel wat meer rust in de ruimte.  Maar. Er is een maar. Bij het switchen van accentkleur, komt iets meer kijken dan alleen een likje verf op een paar vierkante meter muur.  De kussens in de zetel bijvoorbeeld, die hebben ook – bijna allemaal – rode tinten.  Voor bij de rode accentmuur, je snapt het wel. 

Dus een paar keer per week, wanneer ik in de zetel plof of de kussens opschud, denk ik: ik moet eens nieuwe kussenslopen maken of kopen voor die kussens.  Dat rood vloekt bij dat geel. Zeker nu alle sportevenementen die een beetje belgisch chauvinisme vereisen achter de rug zijn. Geen excuses meer voor de combinatie rood-geel-zwart in de leefruimte.
En toch gebeurde er al maanden niets met die kussens.  De actie lag veilig begraven onder een berg ‘dringende zaken’ zoals de dampkap poetsen en kinderen rondrijden.
Tot afgelopen weekend dus.
Wat heeft me ertoe aangezet om nu toch in actie te schieten? Ongetwijfeld een veelheid aan factoren.  Was het het gesprek dat ik afgelopen dinsdag voerde met de zwemdames op de tribune van het zwembad? Het gesprek waarin ze het hadden over hun huisgenoten die nooit de kussens netjes in de zetel achterlaten?  Heeft mijn onderbewustzijn toen gedacht: mijn zetels zijn altijd slordig, zelfs al zijn de kussens netjes rechtgezet.  Want ze vloeken hartsgrondig bij de muur?
Was het de komst van het koudere weer en het feit dat Dochter daarom haar dekentje bovengehaald heeft wanneer ze ’s avonds in de zetel nestelt? Dat dekentje dat wél gele accenten heeft waardoor het gevloek zich nu niet alleen afspeelt tussen muur en zetel, maar ook op de zetel zelf, waar haar gele dekentje onharmonieus naast mijn rode kussens ligt?
Of lag het aan het feit dat ik al een week met een virus onder de leden zit, waardoor ik al mijn loop- en wandelactiviteiten van dit weekend moest opgeven. En dus een kostbaar cadeautje in de plaats kreeg: tijd?
Of was het de opdracht die Dochter had voor school, om knutselwerkjes voor kid@bizz (waarover meer in een volgende blog) af te werken?   Met de naaimachine.  Waardoor ik na meer dan een jaar niet anders kon dan mijn naaimachine bovenhalen en, ach ja, als ze daar dan toch stond, misschien ineens aan die kussenslopen kon beginnen?
Het zal wel een combinatie van factoren geweest zijn die maakte dat ik dit weekend op zoek ging naar de juiste stof, in de juiste textuur. Want als we het dan eindelijk doen, moet het wel goed. En zo kroop ik op zondagmorgen achter de naaimachine. Om de oude kussens eerst en vooral terug op te vullen, zodat ze mooi dik en zacht in de zetel zouden staan. En nadien om de nieuwe kussenslopen te maken.  Want zoals ik al zei: als ik het dan toch doe, moet het maar meteen goed gebeuren.
De eindbalans: drie van de zes kussens raakten af.  Nog niet gesproken over de twee nieuwe kussens die ik wilde bijmaken.  Want zoveel tijd had ik mezelf ook weer niet gekocht.  Ik wilde die vrijgekochte tijd namelijk ook gebruiken om Dochter te helpen bij haar kid@bizz knutseltjes, en om een extra mand strijk weg te toveren, en om naar Middelste Zoon zijn wedstrijd te gaan kijken.  

​Dus nu heb ik één zetel klaar.  En de helft van een eeuwige to do van mijn lijstje geschrapt.
Er is helaas een categorie van to do ‘s die nog erger is dan eeuwige to do ‘s: de half-afgewerkte-eeuwige to do’s.  Want daar is het schuldgevoel al wat van losgeweekt, je bent er tenslotte al een keertje aan begonnen.  Terwijl er zoveel andere to do ’s zijn die nog onaangeroerd liggen te wachten op jouw tijd en bereidheid.  Dus die half-afgewerkte-eeuwige to do verdwijnt onder een nog grotere berg ‘dringende zaken’ zoals strijken, koken en nog meer kinderen rondrijden.
En dat stoort me mateloos. Want nu heb ik een half geel, half rood huis.  Het is nog erger dan eerst. Stiekem hoop ik dat ik me nog een tijdje belabberd voel, met te weinig energie om de loopschoenen terug aan te trekken.  Zodat ik mezelf nog een beetje tijd kan kopen om de andere helft van die to do af te werken.  Voor hij begraven geraakt onder de dagelijkse beslommeringen.  Ik heb de naaimachine alvast in de weg laten staan.
Huisband begon vorige week Getting things done van David Allen te lezen. Ik las hem al. Maar misschien, heel misschien moet ik hem nog eens herlezen.  Misschien ben ik de basisprincipes ondertussen wat vergeten.  Weet je, ik zet het op mijn to-dolijstje:  Getting things done herlezen. Ik zal er de komende dagen zeker vaak aan denken.  Telkens wanneer Huisband een stukje lees.  Dan zal er door mijn hoofd gaan: ik moet dat boek herlezen.  Wanneer ik tijd heb. Wanneer mijn kussens klaar zijn.  En wanneer het eten op tafel staat, en de kinderen van de training gehaald zijn.  Dan ga ik hem herlezen, zeker weten.