Donker

​Lieve fietser,
 
Nu de dagen korter worden en het duister en de mist hardnekkig blijven hangen, ook wanneer jij opstaat en naar school gaat, wil ik graag even met je praten.
Eerst en vooral wil ik je zeggen dat ik respect heb voor jou. Omdat je ook in barre weersomstandigheden, door de  snijdende kou en het donker, toch de fiets verkiest boven de auto.  Dapper ben je, recht op je trappers, turend in de donkere ochtend. 
Daarnaast, lieve fietser, wil ik graag met je delen dat ik me zorgen maak.  Zorgen om jou en je veiligheid daar op die fiets.  En ik, dat ben ik in mijn rol van automobilist.
Op woensdagochtend doe ik Jongste Zoon en Dochter met de auto naar school. Wegens anders teveel gedoe ’s middags met hobbies die aansluiten op de schooluren.
En dan huilt mijn hart, als ik jou, lieve fietser voorbij steek.
Want je jas is zwart - of donkerblauw - dat kon ik niet zien in de mist vanochtend.  Je achterlicht brandde niet.  En je rugzak was een donkerbruine vlek op je rug.   
Je vriendin, die naast jou fietste, leek erg op jou.  Een donkere jas, een dito rugzak. Alleen had zij lange haren over haar rugzak gedrapeerd. 
En hoe traag ik ook reed, het kostte me moeite om jullie te zien.  Om te vatten dat daar twee meiden vrolijk babbelend naar school fietsten. 
Jullie doemden op uit de mist, als een vage zwarte vlek. 
En nee, er was geen gevaar.  Zelfs niet in de verte.  Want ik reed voorzichtig en ik weet dat jullie met tientallen langs die drukke baan naar school fietsen.  Ik deed geen gekke dingen.
Maar dat, lieve fietser, is nu net het gevaar.  Het maakt jou zelfzeker.  Jij ziet de auto ’s toch? Jij kent toch elke bocht in de weg, elk kuiltje in het fietspad? Jij rijdt die weg met je ogen toe.  “Laat me nu maar”, hoor ik je denken.
Maar stel. Stel je even voor. Dat ik slecht geslapen had.  Dat Dochter te lang in de badkamer had gestaan.  Dat we te laat vertrokken waren en ik net iets meer gehaast was dan anders.  Stel dat Dochter en ik nog boos waren op elkaar en dat ik me even omdraaide naar de achterbank om haar aan te kijken en om haar de les te lezen over voortdoen in de ochtend. Want dat gebeurt soms, ochtenddiscussies die zich voortzetten op de achterbank.   Stel je even voor, dat ik je net op dat moment voorbij stak. En stel je even voor dat jullie hard moesten lachen om elkaar, en dat je vriendin in al haar enthousiasme uithaalde met haar armen.  En jij verloor je evenwicht. En ik was met mijn gedachten in de badkamer. 
Wat dan? Ik had je niet gezien.  Je was haast onzichtbaar in de dikke ochtendmist. 
Wat dan? Had ik jou aangereden? Zou je over mijn voorruit gevlogen zijn?
Wat dan? Je droeg geen helm.  Zou je een hoofdletsel gehad hebben? Zou ik helder genoeg gedacht hebben en onmiddellijk de hulpdiensten bellen? En zou ik jouw vriendin en mijn kinderen in veiligheid gebracht hebben? Terwijl jij daar in de mist op de straat lag? Pijn te lijden. Veel pijn?
Wat dan?  Zou jij ooit nog dezelfde vrolijke meid worden?  Zou ik de rest van mijn leven moeten leven met het idee dat ik een fietser van de weg gemaaid had?
Weet je, lieve fietser, ik wil het niet weten “wat dan”.  Want het is niet gebeurd. Ik was alert. En jij voorzichtig. Maar al ben je nog zo voorzichtig en al ken jij de weg op je duimpje, het maakt je niet onsterfelijk.  Het enige dat ik zie, is iemands dochter die daar fietst, op haar onverlichte fiets, met haar donkere jas door de ochtendmist.  En het enige dat ik kan denken, is kwetsbaar en onzichtbaar.
Mag ik je wat vragen, lieve fietser? Doe je morgenvroeg je lichten aan? Een fluohesje over je boekentas is misschien wat veel gevraagd. Niet cool. Ik weet het. En niet verplicht. Dat weet ik ook. Maar denk je er toch ook eens over na, wil je?
Maar je licht, laten we daar niet flauw over doen.  Aan. OK?
 
Veel liefs, 
Van een mama van vier fietsende schoolkinderen, die elke morgen de strijd met hen aangaat om het fietslicht.