Een beetje meer Benny

 Eerder deze week was het niet zo zonnig als vandaag. Integendeel. Het zag ernaar uit dat de herfst wel eens heel snel zijn intrede zou kunnen doen. Winderig, fris - toch zeker in vergelijking met de verwennerij van de afgelopen twee maanden - en nat. Zo was het begin van deze week helemaal herfst.
​Benny had dat ook in het snotje. Benny is een kater. Onze kater. Geen huis-tam dier, maar eentje die we uit de poezenopvang haalden en die zich nooit helemaal mak liet maken. Van zodra de lente doorbreekt, maakt hij ons dan ook graag duidelijk dat buiten is waar hij wil zijn. Gedaan met binnen slapen, niet overdag, niet 's nachts. Hij trekt de tuin in, bij benadering het equivalent voor de wijde wereld door zijn ogen en komt nauwelijks nog een keer per dag naar huis om wat te eten. 
Zo gaat dat de hele zomer lang, tot, op een dag, Benny  weer in de zetel ligt. Zomaar, uit het niets, na maanden buiten leven besluit hij dat het welletjes geweest is met die zomer en nestelt hij zich tussen de kussens. Voor ons het teken dat het uit is met de zomer. Wanneer Benny weer binnenkomt, komt de herfst eraan. 
Gelukkig hield hij dat welgeteld twee dagen vol en ondertussen is hij weer op pad en geniet hij, net als wij, van het heerlijke weer. Maar laat ons het toch nog even over hem hebben. 
Toen ik hem daar zo zag liggen, zonder een greintje tristesse of weemoed in zijn ogen naar warmere dagen, had ik toch wat bewondering voor hem. Of misschien was ik gewoon jaloers. Van de ene op de andere dag accepteert hij dat het weer binnenweer is en zonder morren past hij zich aan. Geen gejank naar de regendruppels, geen boze blik naar de wolken die erg snel voorbijdrijven. Gewoon zijn rug keren naar wat buiten is en weer leven zoals hij dat de komende maanden zal doen: op een zacht kussentje, af en toe eens zijn snoet buitensteken om te beslissen dat de lente er nog niet aankomt. En verder accepteert hij gewoon wat is. De zomer is over. 
Soms wou ik dat ik een beetje meer Benny was. Dat ik ook gewoon kan accepteren wanneer iets voorbij is en me met een vingerknip kan geven aan de nieuwe realiteit. Dat ik bijvoorbeeld even gemakkelijk weer in de routine van elke dag kunnen stappen na een heerlijke vakantie, Sehnsucht of niet. 
Of dat mijn kinderen morgen weer als vanouds in de routine van de schooldagen vallen, net zo vlot als ze negen weken geleden in de vakantieroutine vervielen. Dat zou pas fenomenaal zijn. Maar helaas zijn we geen katten. Naar alle waarschijnijkheid kennen Benny en zijn soortgenoten geen gevoelens als weemoed, maar zijn het juist overlevers doordat ze zich snel weer aanpassen aan nieuwe situaties. Wij daarentegen, onderscheiden ons juist van andere zoogdieren door wél weemoedig te zijn, door wél te verlangen naar wat was. Maar soms, heel soms, lijkt het zoveel gemakkelijker om een beetje meer Benny te zijn. Om morgenochtend op te staan en brooddozen te vullen alsof het maar van gisteren geleden is. Om soms gewoon met open vizier de nieuwe realiteit in te stappen, of dat nu een nieuw schooljaar, een nieuw seizoen of eender welke nieuwe situatie in jouw leven is. 
Voor morgen wens ik iedereen een beetje meer Benny. Niet zeuren, niet omkijken. Gewoon doen. Want binnen op een kussentje liggen, terwijl dikke regendruppels de ramen teisteren, heeft ook zijn charmes. Echt waar!