Een broek kopen

​Middelste Zoon had een lange broek nodig. Het blijkt in dit huis een bijna-wetmatigheid te zijn dat kinderen minstens één kleding- en schoenmaat groter hebben vlak na de zomervakantie dan vlak ervoor.  Blijkbaar zet het dragen van korte broeken en het rondlopen op blote voeten het lichaam van deze kinderen aan tot groeien. Alsof benen en voeten eindelijk de vrijheid gekregen hebben om te doen wat ze een heel jaar lang moesten onderdrukken wegens gesloten schoenen en veel te smalle lange broeken: groeien.
En aangezien onze lange nazomer nu toch echt aan zijn winterslaap lijkt te zijn begonnen, had het kind dus een lange broek nodig.
Daarom zaten wij op een zondagnamiddag in de auto, op weg naar de broekenwinkel.
Wat een rit moest worden die ik normaal met de ogen toe rijd, bleek al snel een andere wending te krijgen. Na amper tien minuutjes rijden kwamen we aan “wegomlegging, straat onderbroken.” Op zich niets om ons zorgen over te maken, er stond een nette oranje pijl linksaf met de duidelijke bewoording “wegomlegging”.  Ik kon me bij deze wegomlegging wel iets voorstellen. Het zou iets zijn van linksaf, dan rechtsaf, parallel aan de opgebroken straat en dan weer rechtsaf, na de onderbreking. 
Niet dus.  Bij de eerste rechtsaf kwamen we bij een bord, even oranje als het vorige, maar dit keer met “Dorpsstraat onderbroken, omleiding via Hier en Daar.”  Als ik de pijl naar Hier zou volgen, kwam ik gewoon weer thuis uit.  Als ik de pijl naar Daar zou volgen, reed ik terug van waar ik kwam. Geen van beiden bracht me bij de broekenwinkel.  Dus besloot ik om een klein -  laat het ons erg landelijk noemen - wegje in te slagen, en zo parallel mogelijk aan de opgebroken straat te blijven rijden.  Bij het oorspronkelijk plan blijven dus.
De GPS van mijn auto is niet erg dynamisch en van zodra je hem één tikje uitzoomt zie je alleen nog snelwegen en echt grote steenwegen, dus zijn hulp om een alternatieve route te vinden was matig. Maar uiteindelijk slaagde ik er toch in om in de juiste richting te blijven rijden.
Middelste Zoon, die mijn gefoeter gadegeslagen had, kwam plotseling tot leven: “Hoe deden mensen dat vroeger eigenlijk, toen ze nog geen GPS hadden?”
“Dan keken ze op de wegenkaart, of als ze die niet hadden stopten ze aan een huis om de weg te vragen.”
Hij keek me met erg grote ogen aan. 
“Aan een huis de weg vragen? Echt?”
Hier kon hij zich dus niets bij voorstellen.  Dat je aan andere mensen gaat vragen hoe de stratenwirwar van hun dorp in elkaar zit leek hem een vreemd idee.
“Heb jij dat ook nog gedaan?” vroeg hij me toen.
Ik moest lachen.
“Ja, uiteraard.”
En op slag vloog ik in de categorie OUD.  Want ik had nog geleefd in de tijd dat er geen GPS was en dat je de weg gewoon moest vragen aan elkaar.  Dat kennen deze tieners dus niet meer. Maar wat me nog veel meer verontrust: als iemand toch nog eens de weg zou willen vragen aan zo ’n tiener, dan gaat die volgens mij niet eens kunnen helpen.  Want die weten niet hoe de stratenwirwar van hun dorp in elkaar zit. Die hebben zich daar nog nooit vragen over gesteld.  Hopelijk heeft de tiener in kwestie dan een GSM met 4G en mag de verdwaalde reiziger eens een blik werpen op Google Maps.
Het gesprek kabbelde verder, zoals de betonplaten onder onze wielen en het bracht ons bij “hoe duur is een auto?” als volgende gespreksonderwerp.
Waarop de vraag volgde hoeveel mijn eerste auto had gekost.  Ik moest even denken en zei hem toen in alle eerlijkheid: “Dat weet ik niet meer, en bovendien, dat was nog in Belgische Frank.”
Vanuit mijn ooghoek zag ik zijn ogen weer draaien en ja hoor, hij zei: “Heb jij de Belgische Frank nog meegemaakt?”
Baf. Op amper tien minuten tijd twee maal in de categorie OUD, of misschien zelfs STOKOUD.
Toen ik hem vertelde dat Oudste Zoon geboren is in het jaar dat de Euro ingevoerd is, en dat ik dus uiteraard wel een aantal jaar daarvoor geleefd heb, kon hij het enigszins relativeren. Maar toch.  Hij kon snel uitrekenen dat ik in mijn leven tot hier toe langer in Belgische Frank had geteld dan in Euro. Dus toch wel OUD.
Uiteindelijk bracht mijn oriëntatiegevoel en een beetje hulp van de GPS ons meer dan een half uur later dan gepland bij de broekenwinkel.  Waar we welgeteld tien minuten binnen waren om een broek te kiezen en netjes te betalen in Euro.
Nadien vatten we de terugweg aan over dezelfde landelijke wegen, een illusie armer over de leeftijdscategorie waar mijn zoon me instopt, maar wel een stukje Vlaanderen rijker in mijn interne GPS.  Volgende keer rijd ik weer met mijn ogen toe naar de broekenwinkel. Omleiding of niet.