Een welgemeende sorry

Ik wil me excuseren. Ik wil me excuseren bij iedereen met pijn.  Met chronische pijn, acute pijn. Stekende pijn of zeurende pijn. Sorry.  Mijn oprechte excuses mocht ik in het verleden de indruk gegeven hebben erg licht over je pijn heen te gaan.  Je hebt het me verteld en ik heb geluisterd, maar in mijn hoofd speelde al de gedachte "hé pijn, I can handle it." Want ja, tenslotte heb ik vier kinderen op de wereld gezet zonder zelfs maar een dafalgannetje te nemen. Ik wist het dus wel wat dat is, pijn. Been there. Done that.
Niet dus.  Waarmee ik niet wil zeggen dat kinderen krijgen niet pijnlijk is. Integendeel.  De pijn is allesoverheersend en overweldigend. Ook beangstigend voor velen, wat ik volkomen begrijp.  Maar het is wel pijn met een doel.  Een kind op de wereld zetten.  Je krijgt er iets voor in de plaats. En als alles goed verloopt neemt de pijn nadien af en gaat hij weer helemaal weg. En doen we het zelfs nog eens over.  Of nog een paar keer.
Maar dan is er die andere pijn.  Pijn die komt en gaat wanneer hij wil.  Die je 's morgens in zijn macht neemt en pas loslaat wanneer hij daar zin in heeft.  Pijn die je belet helder te denken.  Pijn die de ene dag braaf gaat liggen na een pijnstiller, maar de andere dag door drie pijnstillers heen terugvecht. Pijn die elke dag onvoorspelbaar maakt.  Die bepaalt of je energie hebt of niet. Dat soort pijn. 
Tot voor kort kon ik er niet over meespreken. Ik kon er alleen naar luisteren als anderen erover vertelden of wanneer ik er iets over las in een tijdschrift of boek.  En ik geef eerlijk toe dat ik er soms het mijne over dacht.  Hoe kan je nu dag in dag uit zoveel pijn hebben dat je niet kan werken? Geen enkele dag? Terwijl, wanneer ik jou tegenkom op straat, je er toch goed uitziet? Hoe echt is dat dan? Die gedachte schoot door mijn hoofd. Sneller dan ik ze kon tegenhouden. Ah! Vergeef mijn cynische en achterdochtige geest! Ik wist echt niet beter. 
Maar in de toekomst ga ik nooit meer oordelen over anderen hun pijn. Nooit.  Een hernia sloop stilletjes in mijn leven.  Besliste geleidelijk aan dat hoofdpijn, nekpijn, zenuwpijnen in mijn arm, duizeligheid, misselijkheid en rugpijn mijn dagritme zullen bepalen.  Niet allemaal tegelijk. Niet allemaal elke dag.  Geen idee wat hem drijft om me de ene dag van 's morgens vroeg bij de nek te grijpen en mijn oogbollen uit mijn kassen te willen duwen, terwijl hij me de andere dag gerust laat tot een uur of elf om dan stilletjes in mijn arm te sluipen tot die zo hard tintelt en prikt dat het onaangenaam wordt. Geen idee waarom mijn hersenen uitgeschakeld worden bij een stevige dosis pijn die maar niet wil weggaan, ook niet met medicatie.  Het is gewoon zo.  Ik kan niet meer scherp denken. Ik kan alleen liggen en slapen. Geen idee waarom het de energie uit mijn hele lichaam trekt. Tot voor kort ging ik lopen wanneer ik hoofdpijn voelde opkomen.  En in geen tijd was die pijn weg.  Maar nu? Nu geraak ik nog niet tot aan het einde van de straat. 
Toen de dokter suggereerde dat ik misschien beter een paar weken kon stoppen met werken tot de behandeling opgestart is en zou aanslaan, lachte ik dat weg.  Ik ging toch niet niet-werken voor een beetje pijn? Ik zou wel werken tussendoor.  Flexibel. Als het beter ging.  Niet dus.  Gisteren heeft ze me, na twee maanden aanmodderen, zonder pardon thuis gezet.  
En ja, ik ga me schuldig voelen als ik vanavond uit eten ga voor de verjaardag van mijn nichtje. We gaan een sushiboot bestellen. Daar kijkt ze al zo lang naar uit! En jij, jij mag nu met je ogen draaien en denken 'Oh, dat kan ze wel, op stap gaan op zaterdag. Maar werken, ho maar.' Jij mag dat, want dat deed ik voor kort ook. En ik kan je er dan bijvertellen dat ik vandaag op de bank doorbreng. Mijn pijnstillers en een dekentje. Om het kind haar avondje uit niet te verknallen.  En daar mag jij nog steeds het jouwe van denken.  
En toch blijf ik hopen dat voor jou de dag nooit komt waarop pijn alles bepaalt wat je doet.  Want dit wens je niemand toe.  Het enige dat je hiervan leert is - nog maar eens - om mensen niet te veroordelen zo lang je niet in hun schoenen hebt gestaan. Of op hun zetel hebt gelegen. Met een dekentje.  Dag in, dag uit.