Flos

Ik hou wel van het gemak van online boodschappen doen. 
Op zondagavond neem ik de laptop op schoot en roep ik 'moet er iets zijn van de winkel?' waarna mijn boodschappenmandje zich snel en efficiënt vult. 
Ik hou er ook van dat de website me een keuze aan menu 's aanbiedt die me inspireren om eens wat anders te koken dan de eerste vijf gerechten die klaarzitten in mijn geheugen. In tegenstelling tot de kant-en-klare pakketten die je bij een ander soort leveranciers kan bestellen en aan huis kan laten bezorgen, geeft de online winkel me de mogelijkheid om te snuisteren, spek te vervangen door worst en evengoed mijn winkelmandje te kunnen vullen zonder ook maar één van hun suggesties te volgen. 
Nog meer hou ik ervan dat ik, voor ik mijn afhaalmomentje bevestig, eens kritisch door de boodschappen kan gaan en kan schrappen wat me overbodig lijkt. In het echte leven lukt het nauwelijks om de zak chips die zoon koos stiekem terug te leggen, maar online kost me dat maar 1 klik. Bovendien is hij al lang vergeten dat hij chips gevraagd heeft tegen de tijd dat ik de boodschappen ga halen. En is hij het niet vergeten, dan zeg ik dat het niet op voorraad was. Want heus, die dingen gebeuren!

---

Aangezien je door dat online boodschappen doen heel wat minder tijd tussen winkelrekken doorbrengt, ben je als consument een pak minder blootgesteld aan nieuwigheden. Dat moeten ze bij de productonwikkelaars in hun portemonnee gevoeld hebben, want de laatste jaren krijg je bij het afhalen van je online bestelling een heleboel staaltjes mee. Van een likje zalf tot een hele pot choco, dat loopt nogal uiteen. Sommige staaltjes zijn echt leuk om te krijgen, zoals een potje yoghurt of een drankje, terwijl ik beleefd bedank voor andere, zoals het schaaltje hondenvoer of de babymelk. 
Vorige week zei de winkeldame: 'er zitten een heleboel staaltjes bij, er is veel nieuw." Waarop ik knikte en niet veel bijzonders aan mijn boodschappen opmerkte. 
Eens thuis kwam ik tot de conclusie dat het voornamelijk staaltjes van het type 'likje zalf' waren. Kleine aluminium verpakkingen die hier meestal ongebruikt in de vuilnisbak belanden. 
Maar één staaltje trok mijn aandacht: de easy reach flosser. Ingewikkeld verpakt, in een plastic hoesje met daarrond nog eens een miniatuurfoldertje, zat dus dat ding dat je op de foto hierboven ziet. Volgens de beschrijving: een flosser en een tandenstoker in één. 
Mijn mond viel haast open van verbazing. Hoe kan je nu zoiets kleins als een stukje flosdraad van amper 2 centimeter zo on-ecologisch maken? Voor mijn neus lag een stuk plastic van 8(!) op 2 centimeter, verpakt in een plastic hoesje én met een glanzend foldertje errond. In deze tijd van verbod op plastic zakjes en The Ocean Cleanup vraag ik me af hoe een weldenkend marketeer erop komt om een klein, onooglijk ding als 2 centimeter flosdraad om te toveren tot een onvergankelijk plastic instrument van 2 bij 8 centimeter? Niet dat ik altijd zo milieubewust boodschappen doe, dat geef ik eerlijk toe. Ik verzamel ook best wat afval in de roze zak.  Maar deze flosser, die bovendien als wegwerptoestelletje ontworpen is - want je kan ze kopen in verpakkingen van tien stuks - tart echt elke verbeelding.
Ik voelde mij er prompt ongemakkelijk bij. Dit is de wereld op zijn kop.
Vandaag deed ik weer boodschappen en ik was het hele flosding al lang vergeten. Tot ik mijn winkelwaar begon uit te laden en op de bodem van mijn boodschappenmand alweer zo 'n blits stukje flosdraad vond!
Daarom kruip ik in mijn pen. Om mezelf eraan te herinneren dat ik volgende week vraag om het staaltje niet meer mee te geven. En om u te waarschuwen voor de komst van de minst efficiënte (ik testte hem en je moet maar eens proberen om de easy reach flosser tussen je kiezen uit te trekken) en meest vervuilende flosdraad ooit!
En als er nu één iemand van jullie is die hem nu niet gaat kopen, door het lezen van dit stukje, dan heb ik mijn bijdrage aan een schoner milieu voor deze maand ook weer geleverd.