Helden

Mijn zoon is een held.  Uiteraard zijn alle kinderen helden. Die van mij toch in elk geval, maar die van u natuurlijk ook. Maar soms kan je toch niet anders dan blinken van trots door je eigen nageslacht. Door dat ene kind dat met kop en schouders boven alle andere kinderen uitsteekt.  Is het niet? 
Die heldenstatus verwierf mijn zoon gisteren vlak voor hij naar school vertrok.  Dat ging zo.  Op dinsdag had Facebook me op een virus getrakteerd.  Ik denk graag over mezelf dat ik alert ben voor dat soort zaken en dat ik daar niet intrap, maar tegen beter weten in had ik dinsdag toch prijs.  Niet alleen deed ik een kwalijke link open, maar ik klikte ook nog eens verder, waardoor het ding zich lekker kon nestelen in de code van mijn computer.  Spam vanuit mijn naam naar bekende en minder bekende Facebookcontacten was het gevolg. Facebook zelf vroeg me woensdagochtend vriendelijk of ik het virus verwijderd had en gaf me een linkje om dat anders even in orde te brengen.   Aangezien ik op een Macbook werk, dacht ik niet virusgevoelig te zijn en klikte ik even op de link, om vervolgens aan Facebook te laten weten dat alles terug in orde was. 
Niet dus.  Een aantal uur later werden mijn contacten weer lukraak gespamd met diezelfde idiote link die ze vooral niet moesten aanklikken.  Nu was één van de 'gelukkigen' Oudste Zoon, die me daar attent op maakte. 
'Mama, je hebt een virus,' klonk het van de andere kant van het huis. 
Gevloek en gesakker waren mijn antwoord. 
'Wacht,' zei de zoon koelbloedig. Laat mij eens kijken.  Het kind in kwestie nam mijn computer over en vroeg me welke antivirus ik heb. Ikzelf, nog steeds overtuigd dat Macbooks virusvrij door het leven gaan, moet 'geen' antwoorden. 
'Dat is een foute veronderstelling van mensen, mama, Macs kunnen wel degelijk besmet geraken.'
Ah bon. Dat wist ik dus niet.  Waarop zoonlief een antivirus installeerde die niets schadelijks detecteerde. Ha! Maar hij wou het ding niet geloven en nam vervolgens het zekere voor het onzekere en begon vanalles te doen met apps en extensies en weet ik veel wat er nog allemaal verscholen zit tussen de bits en bytes van mijn computer, om me dan na een tiental minuten te vragen: 'Surf je soms naar Russische websites?'
Euhm, nee, uiteraard niet. 
'Dan heb ik het gevonden.' 
Waarop hij nog wat klikte en deed en mij met een virusvrije pc achterliet.  Hier en daar was ik wat spullen kwijt, knopjes die ik graag terug in balkjes wil zien verschijnen en zo, maar dat zette hij nog snel even terug voor hij donderdagochtend naar school vertrok.
Held dus.  Verdorie toch. Dat die kerel dat kan! Hij bespaart me drie dagen telefoneren met de Service Desk op het werk (die dan uiteindelijk zeggen: daarvoor ga je moeten langskomen hoor), redt me van een heleboel gedoe met een geblokkeerd Facebookprofiel en heeft niet eens gezucht of gezweet! En dat alles zonder ook maar één informatica-achtig vak in zijn lessenpakket.
Volgend jaar gaat hij naar het hoger onderwijs.  Als je hem vraagt wat hij gaat doen, is het antwoord steevast 'ik weet het niet.' Als ik hem suggereer om iets met informatica te gaan doen, dat twijfelt hij.  'Dat zit allemaal zo logisch in elkaar. Ik weet niet of dat me genoeg kan boeien.'  Kortom, dit kind is zoekende.  Het belooft nog een boeiend jaar te worden, met heel uiteenlopende infodagen en proeflessen.  Van biochemie tot ICT, we zullen ze allemaal moeten afschuimen.  En dan komt hij hopelijk tot een keuze die hem boeit en kan blijven uitdagen.  Met een beetje geluk verandert de 'ik weet het niet' in de loop van het jaar in 'misschien' en later in een bewuste en juiste keuze.  En misschien moet ik in de tussentijd eens informeren of er nog plaats is in de heldenschool!