Kampioen

​Afgelopen weekend was het bij momenten prachtig nazomerweer. Het ideale moment voor een fietstocht, het onderhoud van de tuin of om gewoon in het zonnetje op een terrasje te zitten.  Deze mooie uren vol zonneschijn bracht ik door op de bloedhete tribune van het zwembad in Leuven.  Samen met vele anderen. Om te supporteren voor ons vlees en bloed, onze gasten die daar het provinciaal kampioenschap zwommen.
Dit kampioenschap is de eerste echte meeting van het seizoen.  Even snuffelen, kijken waar we al staan en proeven van de concurrentie. Inschatten hoe fit de tegenstand is.  Een mentale wedstrijd, noemde de trainster van Oudste Zoon en Middelste Zoon het. 
Maar, dat wilt niet zeggen dat daar niet het beste van zichzelf gegeven werd.  Integendeel. 
Middelste Zoon slaagde er in om een paar medailles bij elkaar te zwemmen, waar we uiteraard erg trots op zijn.  Maar ik ben niet minder trots op de andere zonen die daar ook zwommen en het felbegeerde trapje niet konden beklimmen.  
Want alhoewel maar een fractie van de kinderen daar op het podium heeft gestaan, verdienen ze volgens mij allemaal een medaille.  Een medaille voor inzet.  Voor positivisme. Voor passie. Voor teamspirit. Voor volharding.  

​Want ik kan je verzekeren, tonnen respect heb ik voor al die jongeren die daar afgelopen weekend in het water lagen om het beste van zichzelf te geven.
Zoals dat waarschijnlijk in elke sport gaat, kent een kind dat zwemt de betekenis van het woord inzet maar al te goed. Zonder inzet geen progressie, zonder progressie geen resultaten.  En wat moeten die jongens en meisjes daar af en toe keihard voor knokken.  Want inzet, dat is niet iets dat je elke dag in de sporttas steekt, samen met de drinkbus.  Inzet komt de ene dag vanzelf, en de andere dag is het ver zoek.  Ver zoeken naar de motivatie om alweer x veelvouden van 25 meter in dat zwembad te gaan liggen.  Waar je zicht hebt op de tegeltjes onder jou, en het latwerk van het plafond boven jou.  Waar na 25 meter op weer 25 meter af volgt.  Waar je zo snel mogelijk naar een muur moet zwemmen, om er dan weer van weg te zwemmen. En terug.
Waar het vaak draait om honderdsten van seconden.  Om minimale verbeteringen die een zwemleek zoals ik nauwelijks ziet.  Waar het altijd vechten is tegen jezelf en je grenzen.
Maar waar die kinderen en jongeren passie voelen en zichzelf echt kunnen uitdagen.  Waar ze alleen maar een betere versie van zichzelf willen zijn.  Of waar ze willen bewijzen wat ze waard zijn. Aan zichzelf of aan iemand anders.  Stuk voor stuk hebben deze zwemmers hun eigen motivatie om er jaar in jaar uit mee door te gaan.
Ik las dit weekend een interview met Paul Van den Bosch, topcoach van onder andere Sven Nijs, over burn-out bij topsporters.  Hij zei in dat interview: “Op een bepaald moment moet de competitievreugde primeren op het winnen. Als je aanvaardt dat winnen niet het enige zaligmakende is, kun je nog een lange carrière maken.”
Dit man heeft helemaal gelijk, maar volgens mij vergeet hij het allerbelangrijkste. Competitievreugde is niet alleen wat een burn-out bij topsporters kan vermijden, maar dat dit ook is waar het allemaal begint: de vreugde om de sport, en om als team te kunnen deelnemen aan een competitie.  Om gewoon blij te zijn voor elkaars resultaten.  Om alle ouders van de club op hetzelfde moment “wauw” te horen zeggen als er eentje in een super mooie tijd aantikt.

​Gisteren wandelde ik met A., 11 jaar en een zwemvriendinnetje van Dochter, door de gang.  Ze had net een provinciaal record gezwommen op de 100 meter schoolslag. Een knappe prestatie voor zo ’n kleine meid.  Uiteraard wenste ik haar proficiat en zei ik haar dat ik vond dat ze zo goed gezwommen had. 
Het glunderende meisje stond naast me en zei: “Weet je, schoolslag zwemmen, dat is gewoon zooooo leuk!”
En dat vat het zo ’n beetje samen.  Die kinderen doen wat ze graag doen. Of ze nu winnen of niet. A. zwom al graag schoolslag lang voor ze dat provinciaal record op haar naam kon zetten. 
Ook de zonen hier in huis hebben al lang door dat heel de club een boost haalt uit zo ’n competitie. Of ze nu zelf op dat podium staan of niet. En net daarom verdienen ze allemaal een medaille.  Voor inzet en motivatie. En omdat ze morgenvroeg om 6u30, voor ze naar school gaan, alweer in dat water liggen.  Geef ze maar allemaal goud!