Labels

In dit huis woont een jongen met een erg druk hoofd.  Niet zomaar wat teveel aan zijn hoofd. Maar een erg druk hoofd.  En wat er in zijn hoofd zit, komt niet gestructureerd naar buiten zoals “wij” dat zouden willen.
Hij is een ferm kind: hij kon al praten voor hij twee jaar was, in nette zinnen.  Iedereen was stomverbaasd als hij zijn mondje opentrok.  Hij was ook de peuter die al voor zijn derde vragen stelde als: “als er achter die wolken nog een andere wereld zou zijn, zou het daar dan koud zijn?”  Hij pikte Frans op van zijn Waalse kleuter-klasgenootjes en deed hun tongval na.  Kortom, een taalvirtuoos. En sindsdien is hij niet gestopt met zichzelf en ons vragen te stellen.

Ik hou van dit kind en van zijn leergierigheid en heb zijn drukte er altijd voor lief bijgenomen.  Hij IS energie.  En ja, er zit heel wat onrust in hem.  Je merkt aan hem dat hij alles binnen neemt wat er rondom hem gebeurt, dat hij niet filtert.  En dat het er dan ook vaak ongefilterd uitkomt: in woorden, maar ook in daden.
Maar nooit is het in ons opgekomen om hem te laten testen.  Al hoorden we hier en daar soms fluisteren zou hij geen ADHD hebben of zo?  Hij kon hier prima mee om, is pienter genoeg om zijn gebrek aan concentratie in de klas te compenseren, had jarenlang C. om de hoek wonen, waar hij vergeten boeken en huistaken ging ophalen.  Hij kon het redden en het was goed zo.  Zonder testen en zonder labeltje.
Maar de laatste tijd vraag ik me steeds vaker af of het leven voor hem gemakkelijker zou zijn als hij wél dat attestje in zijn boekentas had?
Zijn middelbare school parcour verloopt hobbelig.  Zijn coping mechanismen die hem tot het tweede middelbaar overeind hielden, falen vaker.  De verwachtingen van sommige vakleerkrachten zijn dat hij zich gedraagt zoals een ander kind, in orde is zoals elk ander kind. En kan je het hun kwalijk nemen? Want ja, hij heeft geen labeltje.  En op zijn gezicht valt het niet te lezen hoe druk het is in zijn hoofd.
Het was de tweede week van dit nieuwe schooljaar, op een nieuwe school.  En hij vergat zijn boek van aardrijkskunde.  Dit kind vergeet namelijk de hele tijd van alles.  Daar waar onze hersenen duidelijke lijstjes kunnen maken van nu moet ik dit en dit en dat meenemen, is dat bij hem informatie die in zijn hersenen binnenkomt, maar dan verloren gaat in de veelheid van dingen die er al inzitten.  Dus vergeet hij vaak van alles.
Ik kan me inbeelden dat Mevrouw Aardrijkskunde nood heeft aan respect voor haar vak, en wilt dat leerlingen in orde zijn, ook voor een éénuursvak.  Dat snap ik. Maar weet dat hij zijn boek niet vergeet uit gebrek aan respect of inzet.  Hij vergeet namelijk ook minstens één maal per week zijn sportschoenen of –T-shirt, of –broek. En sport heeft hij tien uur per week.  En daar zet hij zich 200% voor in. En toch vergeet hij die schoenen.
Maar hij had zijn boek niet bij, dus moest daar een punt van gemaakt worden door de leerkracht.  0/3 voor het niet bijhebben van het boek. Hij moest vanachter in de klas gaan zitten, mocht de les niet volgen en moest in de plaats daarvan een tekst samenvatten.
Zoon voelt zich onterecht behandeld, kan die emotie niet filteren, en zegt - op zijn pubers - dat hij dat niet wilt, dat hij de les wilt volgen. 0/3 op gedrag.  Het zal er wel niet vriendelijk uitgekomen zijn en hij moet leren om zijn reacties te filteren, maar het was amper de tweede les, en in zijn beleving had hij nog niet eens de kans gekregen om te wennen aan de nieuwe regels en wetten.  Dus was hij boos.
Concentratie is niet zijn sterkste punt. Dat zal u misschien niet verbazen.  U kan al raden wat er dan gebeurt als hij een tekst van een aantal bladzijden moet samenvatten, achteraan in een rumoerige klas, terwijl er vooraan les gegeven wordt.  Hij bakt er niks van.
Gisteren zag ik die samenvatting hier in huis rondslingeren: 0/10. Met als commentaar: “Dit is geen samenvatting van de tekst, je schreef bepaalde delen gewoon over.”
Dat zijn dus drie nullen om één keer zijn boek te vergeten.  Drie keer gepakt op zijn zwaktes, die eigen zijn aan wie hij is.   En dan begint ook mijn bloed te koken.  
Gaat hij de volgende keer zijn boek bijhebben door die drie nullen? Nee. Dat gaat hij niet.  Het gaat goed gaan zo lang wij hier thuis hem elke dinsdagochtend vragen: “Je hebt je boek van aardrijkskunde toch mee?”  Maar op een ochtend vergeet ik dat, en is hij toch weer zonder boek de deur uit.
Gaat hij nu extra zijn best doen voor aardrijkskunde om die drie nullen op te halen? Nee.
Als ik hem nu zou vragen wat zijn motivatie is voor aardrijkskunde op een schaal van één tot tien, antwoordt hij gegarandeerd -25.  Want hij denkt zwart-wit. En nu is aardrijkskunde stom en die-van-aardrijkskunde nog veel stommer.
Neem me niet kwalijk dat ik dan boos word en me afvraag of het leven voor hem gemakeklijker zou zijn als hij wel dat papiertje had dat hem in een hokje duwt?  Als hij wel een labeltje had?
Ik blijf twijfelen.  Moeten we hem toch laten testen?
Want hij kan zich wél focussen.  Als hij op een startblok staat en een wedstrijd gaat zwemmen, dan is hij helemaal daar.  Als hij zijn zinnen zet op een tijd die hij wilt zwemmen, dan is zijn lichaam 100% concentratie en inzet.  Als zijn coach hem nadien feedback geeft, dan luistert hij.  Zonder grote mond. 
Hij blijft een geweldig kind.  Kan keihard voor iets gaan.  Is ontzettend grappig.  Is nog steeds een taalvirtuoos.  Heeft een hart van goud.  Ook zonder label.