Mat

Zoals je misschien al weet, geef ik vanaf volgende week weer workshops. Ik had al langer een workshopruimte in ons huis, maar die kon wat opfrissing gebruiken. Kleine dingen zoals een likje verf en hier en daar en een lamp vervangen. Maar ook een WC-matje voor het gastentoilet. Ik vind het belangrijk dat mensen tijdens de workshop in een gezellige omgeving terechtkomen en de WC hoort daar nu eenmaal bij. 
Dat matje vind ik, in dat kader, zelfs zo belangrijk dat ik er mijn vrije zaterdagnamiddag aan gespendeerd heb. Ik nam de auto - en dochterlief ging mee voor wat kritisch stijladvies - en reed een aantal winkels langs. Blijkbaar zijn deze matjes niet meer zo in gebruik, want na een winkel of drie moest ik het opgeven: ofwel helemaal geen keuze, ofwel veel te duur voor een lapje stof van amper 40 bij 50 centimeter. Niet dat u als gast niets waard bent, maar het is tenslotte niet echt essentieel wanneer je naar het toilet moet. Er zijn grenzen.
Gedesillusioneerd kwamen we weer thuis waar manlief na mijn diepe zucht onmiddellijk deed waar hij goed in is (hij is in veel dingen goed, maar dus ook hierin): hij raadpleegde zijn mobiele telefoon op zoek naar winkels waar je, aan redelijke prijzen, zo 'n matje kan kopen. 
Verschillende doe-het-zelf-zaken behoorden tot de mogelijkheden én ook de Action. Nu moet ik vertellen dat ik nog nooit van mijn hele leven in een filiaal van deze keten geweest ben. Maar mijn dochter werd haast zo enthousiast als wanneer ik haar een uitstapje naar het Hard Rock café in Londen zou beloven, dus dook manlief opnieuw in zijn mobieltje, op zoek naar een filiaal van deze winkel waar we op een redelijke termijn konden geraken. Eén van de redenen waarom ik daar nog nooit geweest ben, is namelijk dat er geen Action in onze buurt is. Nu wil het toeval toch dat er blijkbaar eentje opengegaan is op amper een kwartier rijden van hier. 
Niet veel later zat ik alweer in de auto, goed beseffend dat de diesel die ik aan het verrijden was ondertussen meer kostte dan het matje dat ik zocht, op weg naar de Action, met een wildenthousiaste puber naast me. Ze was nogal in babbelmodus en vertelde honderduit, onder andere over een youtube filmpje dat ze zag over hoe grootwarenhuizen je verleiden om zoveel mogelijk te kopen. 
Een kwartiertje later stonden we op de overvolle parking van de winkel waarvan ik nu eindelijk zou begrijpen waarom ze daar zo graag naartoe wou gaan. 
We namen bewust geen kar, want volgens het filmpje dat de dochter zag, maken ze die expres te groot zodat je extra veel zou kopen, en gingen de winkel binnen, op zoek naar een bescheiden mandje. 
Op dat moment overviel het begrip Action me. Ik wist even niet wat ik zag. Een winkel stampvol volk van allerlei pluimage. Twintigers die aan het hamsteren waren voor een feestje, bejaarde koppels die klaarblijkelijk niet echt iets nodig hadden. Moeders met hun handen vol schoendozen met uitgelaten kinderen in hun kielzog die kriskras tussen de rekken liepen. Hele gezinnen met baby 's en peuters die ontzettend krijsten omdat ze nergens bij konden. En daarrond allemaal spullen die niet echt logisch geordend waren en op het eerste zicht ook niet echt nodig. Daartussen liepen wij. Een tikkeltje verloren, omdat ik in deze chaos alleen een WC-matje zocht. 
Schoolgerief lag naast de kuisproducten, decoratie naast sokken, het kan aan mij gelegen hebben, maar niets lag op een logische plaats. Ik moest aan het verhaal van de dochter denken. Doen ze dit bewust, vroeg ik me af? Geen aanwijzingen geven over waar ik de WC-matjes vind zodat ik de hele winkel doorkruis? 
Ik vermoed van wel, want al snel werd ik besmet door het Action-virus: ik zag potloden voor amper 39 cent (tien stuks!) en gooide ze in mijn mandje, ik kwam voorbij de WC-borstels en dacht 'ach ja, die zijn wel eens aan vervanging toe'. Ik hoorde een man tegen zijn vrouw zeggen 'heb je geen leer nodig' en terwijl ze nee schudde, gooide hij het in haar kar. Ik vond uiteindelijk de mat die ik zocht en kocht er drie in plaats van één. Ze waren tenslotte goedkoop en zegt het spreekwoord niet: één in de kast, één in de was en één in gebruik? Ze lagen naast de handdoeken en het meisje dat naast me stond, zei tegen haar vriend: ik neem wat handdoeken mee, want die van ons zijn zo skeer. Bij ons ook, dacht ik, en ik nam er prompt ook 2. Toen zag ik ook gastendoekjes liggen in kleurtjes die ik erg mooi vind. Ik neem er een paar voor bij de nieuwe WC, dacht ik. 
En toen werd ik wakker. Ik heb helemaal geen gastendoekjes nodig. Ik heb genoeg kleine handdoekjes die al lang klaar liggen in het kastje in het toilet. De Action nam me beet! Ik legde de gastendoekjes terug en was erg trots op mezelf omdat ik het Action-virus net op tijd ontmaskerd had! De handdoeken liet ik wel liggen, want die kon ik wel echt gebruiken. 
Ondertussen had dochterlief haar armen vol schoolspullen, die ze niet nodig had, maar wel erg graag wou, en het kostte allemaal samen amper 3 (!) euro. Toe, mama? 
Ik snapte ineens haar drang om naar de Action te gaan. En was plots erg blij dat ze in de auto vertelde over de verleiding van de supermarkten. 
Dit was het helemaal. Ik kwam voor een matje van amper 2,99 euro en ging buiten met een mandje vol, voor 23 euro. En ik had niets nodig. 
Mij zien ze er voorlopig niet terug. Het was me te druk en te rommelig. Maar dochter kijkt al uit naar haar volgend bezoekje. Dus als u eens richting Action gaat, neemt u haar dan even mee?  Ik zal er wel voor zorgen dat ze drie euro in haar broekzak heeft. Maar laat haar geen mandje nemen en al helemaal geen kar!