Moederstoef

Soms wil ik een betere moeder zijn. Zo eentje bij wie het huis naar appelcake ruikt en waar op elke moment van de dag een reportageploeg van een woonmagazine mag binnenvallen, omdat alles altijd netjes opgeruimd en smaakvol neergezet is. Een toonbeeld van warmte en genegenheid als het ware. Zo 'n moeder wil ik af en toe zijn.
Als zo 'n bui in me opkomt, dan neem ik me voor om dat weken vol te houden. Op woensdag verse appelcake bakken, elk weekend alle lakens wassen, inclusief fleece dekentjes en sierkussens, eindeloos geduldig oefeningen van dochterlief verbeteren over de volgorde van de bewerkingen, tot ze het echt, maar dan ook echt kan (en ik nog steeds met een glimlach op mijn gezicht kan zeggen: "nee, meisje, dat is niet helemaal juist, ik leg het je nog een keertje uit").  Dat komt allemaal op mijn lijst van goede voornemens.
Maar in mijn gewone leven ben ik die gewone moeder die maar vierentwintig uur in één dag heeft, waarvan er best wel veel naar werken, slapen, huishoudklusjes, ... gaan en dus probeer ik - wanneer ik een betere-moederbui heb - al die goede voornemens in mijn vrije dag te steken. Vandaag dus. Alhoewel vrije dag een nogal ongelukkige woordkeuze is voor "dag in de week waarop ik niet betaald word, maar waarop ik minstens even hard werk en die altijd uren te kort heeft." Zo gaat die dag eraan toe in mijn leven als moeder van vier. Ooit hoopte ik dat het de dag zou worden waarop ik ging sporten, tijd had om aan mijn boek te schrijven en wie weet, een cake te bakken. 
Maar op mijn vrije dag draai ik was, rij ik naar zwemtrainingen, doe ik boodschappen, maak ik eten, gaan we tussendoor ook nog naar dringende tandarts- of kappersafspraken, en rijden we nog maar eens naar het zwembad. Kortom, elke minuut zit nauwkeurig volgepland. Alleen 's middags plof ik samen met andere moeders-in-overdrive even neer in de kantine van het zwembad voor onze wekelijkse koffie-in-de-kantine. Dan hebben we net genoeg tijd om op verhaal te komen terwijl ons gebroed baantjes trekt en worden we liefst niet gestoord. Wij begrijpen elkaar. Hoeven niet uit te leggen hoe vermoeiend het is om kroost en huis in het gareel te houden. Vergeven elkaar dat we niet gaan lopen zijn. Bij dat bakje troost. Veel te snel staat die kroost met natte haren aan onze tafel, waarop we tegen tweehonderd per uur de rest van ons dagprogramma afwerken. 
Maar dus blijft bij mij de vraag leven wanneer al die betere-moeders tijd hebben om cake te bakken, verse soep te maken en hun kroost zelfgemaakte koekjes te serveren. Ik heb er geen idee van. Bij mij gebeurt dat dan, in zo 'n betere-moederbui, om zeven uur 's morgens. Dan sta ik in mijn halfdonkere keuken haastig bloem in een mengkom te schudden en zoek ik alle restjes suiker bij elkaar in de hoop nog net genoeg te hebben voor een tweede cake (want vier tieners en één cake, dat komt niet goed). Dan komen mijn kinderen verbaasd uit bed of badkamer en vragen ze "wat doe jij nu?"
"Ik bak cake voor straks" zeg ik dan vol betere-moeder trots. 
"Ach zo," is de lauwe reactie terwijl ze cornflakes lepelen of schooltassen inpakken met verstrooide slaaphoofden. 
En toch hoop ik dat ze later, wanneer ze gezellig rond het haardvuur zitten met hun eigen kroost, vertellen hoe hun moeder voor dag en dauw cake stond te bakken en dat het huis altijd - dat is een belangrijk woord - zo netjes was en naar verse soep rook of zo. 
Ik kan het maar blijven hopen. 
En vanavond rond tien uur, wanneer de laatste zwemmer van zijn training komt en zich uitgehongerd op de laatste kruimels cake zal storten, dan zal ik me even, heel even, afvragen of ik niet nog een stukje zal schrijven aan mijn nieuwe roman. Of dat ik toch niet nog die nieuwe workshop ga uitwerken die deze week nog op de kalender komt. Want ja, dat zijn toch de zaken die je op je vrije dag doet, niet? 
Maar de gedachte zal maar heel even mijn hoofd doorkruisen en wanneer het laatste kind me goedenacht wenst, beslis ik dat het welletjes geweest is voor vandaag. Dat ik mijn volgende vrije dag wel zal besteden aan schrijven en een stukje gaan lopen. Tenzij mijn betere-moederbui tegen dan nog niet over is, uiteraard. Dan is er weer appelcake.