Natuurrampen

Afgelopen weekend was het weer die tijd van het jaar. Die tijd waar de voorzichtige vraag "mama hebben wij kranten?" gesteld werd. En waarop het antwoord altijd hetzelfde is: "nee". 
Nee, wij hebben geen papieren krant. Al in geen eeuwigheid meer. Dit patroon herhaalt zich drie keer per jaar in twee tot drie middelbare scholen.  Dus ik schiet gemiddeld zo 'n zestal keer per jaar in een kramp omdat we geen krantenabonnement hebben.
"Maar ik moet drie artikels over natuurrampen verzamelen en daarvan moet er minstens eentje uit een krant of tijdschrift komen."
En dan denk ik: echt? Nog altijd? Wordt er nu nog steeds gezworen bij de papieren informatiedrager boven alle digitale media die ons ter beschikking staan? Blijven leerkrachten halsstarrig volhouden dat de papieren krant dé graadmeter is om te bewijzen dat de leerling zich drie maanden lang gekweten heeft van zijn taak om op regelmatige tijdstippen informatie te verzamelen? Zijn er geen andere manieren om ervoor te zorgen dat ze hun taak niet laten liggen tot de laatste dag?
Wat is er mis met digitale informatie? Buiten het feit dat ze op één avond artikels kunnen verzamelen van elke mogelijke dag in het verleden?  Akkoord, er zijn beperkingen.  Als je geen betalende versie hebt van één of andere krant, is de informatie vaak erg karig.  Niet zelden is ze ook ongenuanceerd of niet correct.  En bovendien is het erg gemakkelijk om aan drie artikeltjes te geraken.  I know. Maar leert hen dat juist niet om op een bewuste manier met - digitale - informatie om te gaan? 
Ik vermoed dat de leerkracht in kwestie haar leerlingen wil opvoeden tot kritische wereldburgers die opdrachten kunnen inplannen en alert zijn voor wat er rondom hen gebeurt. Wat ik alleen maar kan toejuichen. 
Maar, met vier kinderen in het middelbare onderwijs kan ik u proefondervindelijk vertellen dat dit soort taken zijn doel voorbijstreeft.  Ondanks alle bosbranden en orkanen van de afgelopen weken, heeft Zoon 3 geen enkele keer de neiging gehad om op zijn fiets te springen en een krant te gaan kopen. Het ging aan hem voorbij. Niet spannend genoeg? Te ver van zijn bed? Ik weet het niet.  Hij wist daarentegen perfect wanneer de wereldkampioenschappen zwemmen plaatsvonden en via welke kanalen hij de livestream kon volgen, aangezien de reguliere TV-zenders hier geen aandacht aan besteden.  Wel spannend? Ongetwijfeld. In het centrum van zijn universum? Zeker. Dus ja, hij kan informatie opzoeken over dingen die hem boeien. Maar dat heeft u hem niet geleerd. Dat vroeg hij aan zijn oudere broer.  Ondertussen werden hele Amerikaanse staten weggeblazen, maar hé, niemand had de correlatie gelegd met vervuiling van zwemwater of zo, dus het ging aan hem voorbij.  
En worden ze een kritische wereldburger door het verplicht verzamelen van artikels?  Ik herinner me gesprekken met Zoon 1 over de Amerikaanse presidentsverkiezingen vorig jaar. Over zijn verbazing over het kiessysteem. En gesprekken met Zoon 2 over de Franse presidentsverkiezingen.  Meestal in de auto, van of naar het zwembad, met het nieuws op de achtergrond.  Niet omdat een leerkracht op school hun gevraagd had om daarnaar te luisteren, maar omdat ze oprecht geïnteresseerd waren in wat mensen drijft om deze of gene stem uit te brengen.  Dus ja, ik ben er vrij gerust in dat onze jongeren geïnteresseerd kunnen zijn in wat er zich ver of dichtbij hun bed afspeelt. Ook al lezen ze nooit van hun leven nog een papieren krant. Er gebeurt zoveel in hun omgeving dat daar altijd wel iets tussenzit dat hen raakt.  En er zijn zeker leerkrachten die daarop inspelen en hun les omgooien na een aanslag of een zoveelste dreigement van Trump aan Noord-Korea. Maar er zijn er ook nog steeds andere.
In de tussentijd blijven wij knarsetandend op zoek gaan naar artikels op papier, zo nu en dan. 
Weet je trouwens dat de gemakkelijkste manier om aan een papieren krant te komen het internet is?  Niets is zo effectief als een oproep op Facebook naar al je omwonende facebookvrienden met de vraag wie toevallig kranten liggen heeft thuis.  Ook dit keer waren er sympathieke dorpsgenoten - met een abonnement op de krant - die zelf kinderen in de middelbare school hebben en daardoor de pijn in mijn oproepje voelden.  In no time kon zoonlief op zijn fiets springen om de begeerde artikels op te pikken.  
Want dat brengen papieren kranten ons nog altijd: lichaamsbeweging, face-to-face contact met je nabije buren en een gevoel van "hé, we zitten in hetzelfde schuitje." Als dat de doelstellingen zijn van deze schoolopdrachten, dan vind ik ze meer dan geslaagd en zou ik zeggen: behouden! Maar als het toch eerder gaat over kritische informatievergaring, dan zou ik toch willen suggereren om de opdracht, na al die jaren, eens te evalueren. Want ook dat is kritisch bezig zijn met leren!