Planning

​Het nieuwe schooljaar is niet meer nieuw.  Na bijna anderhalve maand zou het nieuwe ritme nu wel ingeburgerd mogen zijn, maar dit jaar slaag ik er maar niet in om te wennen.
Dat komt ten eerste omdat onze gezinsvakantie pas eind augustus plaatsvond.  Een heerlijke vakantie, daar niet van, maar de overgang van vakantie naar iedereen terug fulltime de deur uit was abrupt.
Maar veel meer nog komt het door de veranderingen van de avondregelingen.  Dat klinkt misschien bombastisch, wel, dat is het ook.
We zitten hier namelijk met zwemmers in huis. Vier stuks.  Vier stuks die alle vier minstens vier maal per week trainen.  U raadt het al: dat wordt puzzelen om iedereen op het juiste moment in het zwembad te krijgen.  En doordat iedereen, behalve Jongste Zoon, dit jaar in een andere groep zwemt dan het vorige jaar, moet ik gewoon geraken aan de nieuwe trainingsuren.
Daar komt nog bij dat Middelste Zoon dit jaar van school veranderde en een pendelaar werd. Elke morgen moet hij om 7u16 op de trein zitten, waardoor elke dag vroeg opstaan en hem aansporen om voort te doen nu dagelijkse kost zijn.  Als je weet dat hij tot vorig jaar met de fiets naar school ging en zeeën van tijd had om daar tijdig te geraken, snap je waarschijnlijk wat een kentering dit is.  Dit zat niet ingebakken in ons gezinsritme.
Ook ’s avonds moet Middelste Zoon van de trein gehaald worden, om tijdig op de training te geraken, die haast elke avond aansluit op de schooluren.
Mijn automatische piloot geraakt hierdoor ontregeld.  Tot eind vorig schooljaar zat het schema ingebakken in mijn brein.  Was ik eens wat later van het werk thuis, of kwam er een andere kink in de kabel, kon ik feilloos Schoonmoeder en een andere zwemmama bellen om te vragen om een rit over te nemen.  Ik wist ook uit het hoofd wie wanneer met welke zwemmama meereed, of welke kinderen met ons mee terug moesten.  Maar dit jaar moet ik daar nog steeds over nadenken, en telkens de kalender raadplegen.  Ook Huisband raakte de draad kwijt in het nieuwe avondschema.
Dus moest er iets gebeuren want vroeg of laat zou het fout lopen.  Daarom maakte ik onze nieuwe week visueel.  Voor Huisband, maar ook een beetje voor mezelf.  Want dat helpt enorm, zo ’n schemaatje op papier.  Niet in excel, niet in een agenda, maar gevisualiseerd op papier met pen en stift.  

​Uiteraard heb ik hier wat op geoefend, op dat visualiseren.  Bij iLean geven we Visual Facilitation trainingen.  Ik volgde deze zelf vorig jaar in november, en was meteen erg enthousiast.  Tijdens deze training leren we je wat de sleutels zijn om duidelijke visuals te maken.  Voor vergaderingen, presentaties, notities, maar dus ook voor planningen. Thuis of op het werk.  Volgende maand vindt deze training trouwens opnieuw plaats en… er zijn nog plaatsjes vrij!
En nu, een week nadat ik onze planning uitgetekend heb, komt er geleidelijk aan terug ritme in mijn hoofd.  Ik zie nu weer duidelijk wanneer ik met wie weg ben en Huisband weet waar hij me kan vinden, mocht dat niet thuis zijn.  Ik weet weer wanneer ik tegen de kinderen moet zeggen: zorg dat je om dat uur klaar staat, want dan pikt N je op.  Ik word weer het zelfregulerend avondmechanisme dat ik altijd al was!
En heel soms, wanneer het schema dan toch de soep in draait, prijs ik me gelukkig dat mijn basiskantoor sinds deze week officieel verhuisd is naar hier, thuis, onder mijn dak.  Daarover vertelde ik jou vorige week, weet je nog?  Want terwijl zij nu anderhalf uur in het water liggen, heb ik tijd om nog wat bij te werken, in plaats van in de file te staan en me op te vreten omdat ik niet op tijd aan het zwembad geraak.  
Uiteindelijk komt het ook dit schooljaar wel goed.  Alles went, ook dit nieuwe schema.  En straks, om half vijf komt N de kinderen oppikken. En daarvoor moest ik niet op de planning kijken!