Sehnsucht

Toen ik een dikke week geleden in een klamme, bezwete T-shirt, met een hartslag die net iets te hoog was en voeten die uit mijn schoenen wilden, naar dit uitzicht stond te kijken terwijl ik niets anders deed dan wachten tot mijn ademhaling weer deed wat ze doordeweeks doet - rustig zuurstof innemen en even rustig koolstofdioxide en al die andere rommel wegblazen - wist ik het weer: hier hou ik van. Dit is de reden waarom ik met een rood hoofd aan een berghut in het Oostenrijkse Salzburgerland sta. Omdat ik helemaal gelukkig word - en dat is een understatement - van bergen, zon, wind en een klein beetje afzien. 
Het was dankzij het doorzetten van Zoon 3 dat ik daar nog niet zo lang geleden stond. Want ondanks mijn voorliefde voor de bergen - diegenen onder u die Flirten met de hemel al lazen, zullen zich daar niet over verbazen- had het niet veel gescheeld of ik had ze dit jaar niet van zo dichtbij gezien. 
Er waren heel wat doorslaggevende argumenten om dit jaar voor een dicht-bij-huis vakantie te kiezen, waarvan het voornaamste was dat Zoon 2 besliste om niet meer mee te gaan op familievakantie, maar naar Pukkelpop af te zakken. Dus moesten we hem - een aantal dagen - alleen thuis laten en dat was eerlijk gezegd een flinke oefening in loslaten. Maar daarover in een volgende blog meer. 
Maar Zoon 3 - en Zoon 2 deed mee zijn best - overtuigde ons ervan dat een vakantie met bergen pas echt vakantie is (wat we zelf wel wisten, maar het helpt wel als een kind er jou  nogmaals op wijst). Dus trokken we naar het prachtige Salzburgerland. Goed geïnformeerd door onder andere de uitbaters van Gästehaus Osterthor, waar we niet verbleven wegens in het bezit van een gepimpte caravan, maar die zich als vrienden van mijn ouders geen enkele moeite spaarden om ons te vertellen wat we zeker moesten doen en waar we zeker moesten gaan eten. 
En zoals dat wel eens vaker gaat met vakanties, vlogen onze dagen daar veel te snel om. We hadden maar acht kostbare etmalen om te doen wat we wilden doen, waarvan er twee nogal verzopen in de regen die we nauwelijks nog herkenden na zoveel droge Belgische dagen, maar ach, dat namen we er graag bij. Maar door het thuisblijven van Zoon 2 - en de drang om voor de Pukkelpopwas terug te zijn - kortten we onze vakantie dus wat in, waardoor we ietwat verweesd thuiskwamen. 
Een algemeen "is het al gedaan?" kroop tussen het wasgoed en de verse lakens, lag naast de frietjes op ons bord en schreeuwde ons toe vanop de badkamerspiegel. Blijkbaar had ons hoofd zich voorbereid op een paar dagen meer, maar het is wat het is. 
Gisteren kwam ik dan het woord Sehnsucht tegen. A wistful longing and yearning in the heart for travels that have been and travels to come. Bam! Recht in mijn gezicht. Daar stond wat ik al de hele week voelde. Hoog tijd om er iets aan te doen. Want blijven treuren om wat geweest is, wat het ook is, heeft geen enkele zin. Je moet alleen achterom kijken als je dat kan doen met een volle glimlach op je gezicht om wat was. Dus wordt het hoog tijd om de Sehnsucht aan te pakken. 
Zoon 3 stelde voor om nog eens een ouderwets papieren fotoalbum te (laten) maken van de vakantie. Doe jij dat nog? Bij mij is het erg lang geleden, omdat dat vaak zo een voornemen is van het type sneeuwt-onder-terwijl-je-je-afvraagt-of-je-de-kerstboom-alvast-zal-zetten. Maar ik neem zijn vraag ter harte en neem me voor om er dit jaar echt weer eentje te maken. De reclame op radio en TV doet me geloven dat dat tegenwoordig in een handomdraai gefixt is, toch? 
Wat ik ook deed, gisterenavond, terwijl het zo koud was dat hier collectief lange broeken en fleece dekentjes bovengehaald werden, is mijn vakantiedagboek afwerken. 

Geen liefste-dagboek-dagboek met ellenlange teksten, maar een korte onepager in mijn bullet journal, waar we elke avond met een klein tekeningetje en wat summiere tekst de kleine en grote gebeurtenissen van die dag neerpenden. Ik doe dit nu al een paar jaar, en net zoals naar een fotoalbum, kijkt iedereen graag eens terug naar de dagboekpagina van vorig jaar. Je wist waarschijnlijk dat ik nu ga schrijven dat ik je dit ook leer tijdens de workshop bullet journal? Dat is ook helemaal juist!
En nu ga ik me aan het album zetten. Weg Sehnsucht, tijd voor actie en voor het verzamelen van de mooie herinneringen. Zodat we tegen dat de kerstboom staat breed glimlachend kunnen terugkijken op die mooie zomer van 2018 (of iets eerder, wie weet). 
De enige vraag die nu nog op mijn lippen brandt, is: wat doe jij tegen de Sehnsucht? Laat je het me weten? Zodat ik nog wat achter de hand heb, mocht hij morgen, tegen alle verwachtingen in, toch weer de kop opsteken!