Een feestdag

Sinds half juni ben ik aan het uitkijken naar deze dag. Ik heb ramen en deuren gesloten, laat de warme nazomer niet binnen en zit al uren te genieten van de oorverdovende stilte in mijn huis. 
Ik laaf mij aan het zachte gezoem in mijn oren van absolute afwezigheid van ieder ander kloppend hart binnen de muren van dit huis. Dat van de kat uitgezonderd, maar die doet aan winterslaap en telt niet mee.
Voor het eerst sinds de zomerexamens begonnen, is dit huis helemaal alleen van mij, althans voor een paar uur. Vanochtend vertrok oudste zoon voor zijn eerste lesdag van dit academiejaar en daarmee valt het leven opnieuw in een ritme dat mij toelaat om alleen te zijn. Niet dat de aanwezigheid van mijn huisgenoten een uitermate storende factor is. Helemaal niet. Ik werk nu al drie jaar voor een groot deel van mijn tijd van thuis uit en ze kennen de regels tijdens mijn werkuren: moeder gerustlaten, mijn bureau niet gebruiken, verhalen over werk of school opsparen voor later aan tafel en vooral niet verwachten dat ik tegen de tijd dat je uit school komt je lievelingstrui gewassen heb of een cake gebakken heb (zeker dat laatste niet). 
Ik kan erg genieten van het moment waarop iedereen druppelsgewijs thuiskomt en het huis zich opnieuw vult met stemmen en verhalen. Maar nu even niet. Na meer dan drie maanden non-stop aanwezigheid van op zijn minst één van mijn huisgenoten, snakt mijn hele zijn naar alleen-zijn. 
Als introvert persoon heb ik nood aan tijd alleen om mijn batterijen op te laden. Van alleen zijn geraak ik ontprikkeld en komen mijn hersenen tot rust, waardoor de creatieve energie prompt weer gaat stromen. Dat zeg niet ik, dat zegt arbeidspsycholoog Jolet Plomp en gelijk heeft hij. 
En met alleen zijn bedoel ik dan ook écht alleen zijn. Extraverte mensen begrijpen dit waarschijnlijk erg moeilijk. Zo ook manlief, die, wanneer hij tussen twee meetings in van thuis uit komt werken, zich apetrots terugtrekt in zijn eigen werkruimte. 'Want,' denkt hij dan, 'dan stoor ik je niet.'
Hoe graag ik hem ook zie, het stoort me helaas wel. De energie in huis is helemaal anders wanneer hier nog iemand rondloopt. Ook al doet die nog zo zijn best om tippengewijs de trap op te lopen en de deur te sluiten wanneer hij moet bellen. Maar manlief is extravert en haalt energie uit mensen ontmoeten en naar buiten treden en kan zich waarschijnlijk niet veel voorstellen bij mijn hunkering om alleen te zijn. 
Vroeger schaamde ik mij voor mijn introverte karakter. Het werd door anderen zo vaak verward met verlegenheid. Iets dat me keer op keer verbaasde, want ik sta behoorlijk stevig in mijn schoenen. En als ik iets te zeggen heb, dan doe ik dat ook, wees maar gerust. Maar zomaar een chit chat gesprekje aangaan over niets in het bijzonder, dat doe ik nu eenmaal niet. Op die manier sociaal interageren is voor mij vaak vermoeiend omdat ik er niet van oplaad en omdat het me, integendeel, energie kost. Maar dat wil niet zeggen dat ik verlegen ben. Zet me in een café met één of twee goede vriendinnen, wikkel ons in een gesprek over iets waar onze gezamenlijke passie ligt en de uren vliegen voorbij. Honderduit kletsend.
Jaar na jaar leerde ik mijn introvertie meer en meer omarmen en er de kracht van zien. Introvert zijn en dingen alleen willen doen is een talent. Dat zegt Susan Cain, die er een boek over schreef: Stil - De kracht van introvert zijn in een wereld die niet ophoudt met kletsen. Zet het maar op je leeslijst, want dat deed ik ook.
Na jaren introvert zijn verward te hebben met verlegen zijn, zie ik nu steeds vaker de kwaliteiten van hoe ik ben. Het maakt van mij een bedachtzaam iemand. Als ik iets zeg, dan dacht ik erover na. Dan heb ik een gefundeerde analyse gemaakt die ik graag met je deel, maar die ik niet gemakkelijk opdring. Aangezien ik niet gemakkelijk het woord neem in een gesprek, heb ik veel gehoord en leerde ik luisteren. Waardoor ik leerde nuanceren en mijn mening evenwaardig naast de jouwe wil leggen. Dat is onder andere de kracht van introvert zijn. 
En om deze kracht te voeden, heb ik dus af en toe alleen-zijn nodig. Stilte. Om er straks weer keihard tegen te kunnen. Maar nu nog even niet. Nu moet ik de kat buitenzetten die ondertussen wakker geworden is en aandacht opeist. Om daarna nog even te kunnen genieten van mijn - voorlopig - laatste uren alleen!