Sorry

Het was deze week mijn weekje niet.  Ik vermoed dat het voor wel meer mensen hun weekje niet was, ik denk daarbij aan pakweg de helft van de Amerikanen en aan alle Leonard Cohen-fans.
Maar ook ik heb al betere weken gekend.
Er waren nochtans ook leuke dingen deze week. Middelste Zoon was jarig.  Vijftien werd hij al.  Een jarig kind is altijd leuk, want je kan hem of haar de hele dag het gevoel geven dat hij of zij speciaal is. Wat ze uiteraard ook op die andere 364 dagen van het jaar zijn. Maar een verjaardag is altijd een leuke dag met veel kleine genietmomentjes.
Maar het was verder gewoon een veel te volle week. Veel werk, veel te doen thuis, veel geloop, en drukke agenda ’s van kinderen en manlief. 
En dan, dan loopt het fout.
Gisterenavond bracht ik Dochter naar haar zwemtraining, en zoals dat dan gaat voer je een autogesprek over vanalles en niets. Ditmaal ging het over haar tanden.  Dochter moet binnenkort beugelen en ze overliep nog even al de gruwelen die haar te wachten staan.  “Maar,” zei ze, “ik heb ook een losse tand.  En dat doet pijn aan de andere kant van mijn mond.” 
Dat begreep ik eerst niet, tot ze uitlegde dat ze nu altijd links moet kauwen door de losse tand aan de rechterkant.  En links heeft ze een tand die dubbel groeit. Vandaar de pijn. 
“Misschien moeten we tussendoor toch al even naar de tandarts om naar die dubbele tand te laten kijken,” zei ik haar.
En toen. Toen was het gebeurd. De tandarts. De tandarts ben ik helemaal uit het oog verloren! Ik had een afspraak bij de tandarts, die ik al eens verzette wegens te druk.  Die ik nochtans in mijn digitale agenda noteerde en die ik toch vergat. 
Bij deze: sorry tandarts.  Ik deed het niet expres.  Mijn hoofd zat te vol, en als mijn hoofd te vol zit kunnen geen duizend agenda ’s daar iets aan verhelpen. Dan vergeet ik gewoon dingen.
“Wat ga je daaraan doen?” vroeg dochterlief.
Op zich een goede vraag. Veel kan ik daar niet aan doen, behalve maandag met het schaamrood op mijn wangen bellen naar de arme man en vriendelijk een nieuwe afspraak vragen.  Uiteraard zal ik soepel zijn en mij aanpassen aan zijn agenda.  En ik zal de nieuwe afspraak met grote letters op onze krijtdeur schrijven.  En op een post-it aan mijn computerscherm hangen. En uiteraard mét alarm in de digitale agenda zetten.  Dat alles als ik de schaamte overwin en hem durf te bellen.
Maar dat was niet alles deze week.  Jongste zoon heeft een bult op zijn knie.  Na een MRI-scan bleek dit gelukkig niets ernstig. Het kind groeit te snel en krijgt vocht in zijn botten.  Niets dat een goede kinesist niet kan behandelen.  Dus stelde de dokter voor dat ik maandagavond even langs zou komen om het voorschrift voor de kinesist op te halen.  We zijn vandaag vrijdag.  Ik ben nog steeds niet bij de dokter geweest. In alle drukte ben ik ook dat gewoon vergeten. 
Bij deze: sorry dokter.  Ik deed het niet expres. Mijn volle hoofd kon me er niet aan doen herinneren dat ik bij jou langs moest komen.
En nu hoop ik heel erg hard dat dit de enige twee dingen zijn die ik deze week vergat.  Dat ik niet nog iemand in de kou liet staan. Dat er geen lezer onder jullie is die nu denkt, hé, mij ben je ook vergeten! We gingen toch …. .
Mocht dat toch het geval zijn: ook voor jou een welgemeende sorry.
Ik ga nu deze week wissen uit mijn hoofd.  Met een koffie en een koekje.  Ik maak het de komende twee dagen leeg en hoop dat ik volgende week weer mijn betrouwbare zelve ben.