The law of two feet

​Soms zit mijn hoofd vol. Stampvol.  Het soort vol dat ik vroeger ook had bij het studeren: je bent geconcentreerd en gefocust bezig en je hersenen slorpen alles op als een spons. En plotseling is het op.  De blik wordt flou en de redenering traag.  Op dat moment weet ik: het is om zeep.  Als mijn productiviteit een gausscurve was, dan is de top bereikt en gaan we vanaf hier in een rotvaart naar beneden.  
Ik weet ondertussen wel dat ik niet de enige ben die hier last van heeft.  Anders zouden menig journalist hier niet met de regelmaat van de klok over schrijven.  Dat stelt me enigszins gerust, maar ik zou er toch het liefst van al geen tot weinig hinder van hebben.  Dus doe ik soms wat die artikels verkondingen als de ultieme tip: van sloten koffie over helemaal geen koffie tot even 5 minuten mijn ogen sluiten.  Na jaren vechten tegen het net-na-het-middaguur-dipje heb ik geleerd dat er voor mij maar één remedie is en dat is beweging.
Wanneer mijn lichaam in beweging is en ik me alleen focus op de ritmiek van mijn stappen en de juiste ademhaling*, komt er na een paar minuten vanzelf terug ‘flow’ in mijn hersenen.  Dat gaat altijd een beetje op dezelfde manier: de eerste meters blijft mijn hoofd zompig tot ik in het ritme ben van stappen, ademen, stappen, ademen.  En dan schieten er ineens –tig dingen door mijn hoofd, vaak van praktische aard, die blijkbaar in de weg zaten om inhoudelijk bezig te zijn.  Ik probeer ze bewust te capteren en er acties tegenover te zetten: als ik seffens terug binnen ben, ga ik eerst dat en dit en deze doen.  Ik durf ze ook wel eens noteren in mijn mobieltje om ze zeker te onthouden tot ik terug ben.  En dan komt er vanzelf terug ruimte en rust in mijn hoofd, en komen de goede ideeën bovendrijven. 
Na wat experimenteren de laatste maanden, ben ik erachter gekomen dat 30 minuten lopen aan een gemiddelde snelheid (6 min/km) of 40 minuten wandelen aan een stevig tempo (10 min/km) het beste werken voor mij.
Ik hoor je denken: niet iedereen loopt graag en lopen kan niet overal.  Daar ben ik het volledig mee eens. Lopen tijdens je middagpauze op kantoor is gedoe.  Je outfit meesleuren naar het werk, twee maal omkleden, douchen, …: je verliest een hoop tijd. Maar dat wandelen, dat kan overal.  Je hebt alleen je 2 voeten nodig.  
Ik heb het geluk dat ik, wanneer ik van thuis uit werk, op nog geen 2 minuten van het startpunt van de Rosdelwandelingen zit.  Deze wandelingen leiden door het prachtige natuurreservaat Rosdel, waar ik jullie in een volgende blog zeker eens mee naartoe neem.  Op werkdagen beperk ik mij tot het begin van deze wandeling. Na een halve kilometer kom ik op het hoogste punt van mijn wandeling.
Onder mij ligt de Nermvallei en ik krijg een adembenemend zicht over haar andere flank.  

​Hier kan ik mijn vol hoofd gewoon loslaten.  Als een getrainde hond die van de leiband mag.  
Daarna duik ik de holle wegen in en wordt het stil rondom mij. Geen auto ’s meer, geen tot weinig andere mensen, heel af en toe een tractor.  Alleen het ruisen van de wind en het volle hoofd dat ergens voor me uit dartelt, houden me nu nog gezelschap.  Zo brengen mijn voeten mij waar ik moet zijn.  Volgens “The law of two feet”.  

​The law of two feet kruiste voor het eerst mijn pad toen we bij iLean aan de slag gingen met zelforganiserende meetings.  We doen dit volgens de principes van een Open Space meeting.  Deze focust op een specifieke taak of doel, maar zonder een op voorhand vastgelegde agenda.  Hierdoor kunnen de meeting en de aanwezige mensen zichzelf organiseren.  Dit betekent onder andere dat de aanwezigen de onderwerpen bepalen, dat er in subgroepen gewerkt wordt, dat mensen alleen deelnemen aan de stukken waar ze ook wezenlijk toe bijdragen.  Het is verrassend hoeveel energie er tijdens zo ’n meeting vrijkomt en hoe creatief mensen kunnen zijn als ze niet binnen vastgelegde paadjes moeten lopen.  

Uiteraard zijn er wat basisprincipes om de meeting in goede banen te leiden.  Je kan de uitgebreide versie hier nalezen, maar kort gezegd komt het hierop neer: wie komt, zijn de juiste personen; wat gebeurt, is het enige dat kan gebeuren; waar het gebeurt, is de juiste plaats; wanneer het gebeurt, is het juiste moment en wanneer het gedaan is, is het gedaan.
En er is dus één basiswet: The law of two feet.  ​

​If at any time during our time together you find yourself in any situation where you are neither learning nor contributing, use your two feet, go someplace else.

Toegegeven, de eerste keer dat ik dit hoorde, voelde ik weerstand opborrelen.  Argumenten als ‘dat is nogal onbeleefd’ of ‘ga ik daar niet op afgerekend worden’ schoten onmiddellijk door mijn hoofd.  Maar als je eerlijk bent met jezelf, is dat het meest waardevolle cadeautje voor jezelf en je collega ’s: als je niet bijdraagt aan het doel van je werk samen, ga dan weg en doe iets anders, nuttigers.
En hoewel ik in mijn thuiskantoor natuurlijk niet van vergadering naar vergadering hol, en in mijn eentje geen Open Space kan houden, is dit toch ook wat er gebeurt tijdens mijn werkdag: als ik voel dat ik geen bijdrage meer lever achter mijn computer, als ik voel dat mijn productiviteit naar beneden tuimelt als een karretje op een achtbaan, dan ben ik verplicht aan mezelf en mijn collega ’s om te vertrekken.  Om even iets anders te gaan doen, zodat ik nadien terug met een fris hoofd vol nieuwe ideeën de rest van de werkdag kan aanvatten.  
En daarom wil ik ieder van jullie uitnodigen om The law of two feet eens uit te proberen.  Volg je voeten. Naar buiten, naar het koffie-apparaat, naar die vergadering of net niet naar die vergadering. Het maakt niet uit.  Maar gebruik ze om je bijdrage nuttig te maken en je werkplezier maximaal!
 
​
*Om je hartslag onder controle te houden tijdens een fysieke inspanning is het belangrijk om telkens langer uit te ademen dan in te ademen.  Tel bijvoorbeeld je stappen tijdens het uit- en inademen en zorg ervoor dat je altijd één stap langer uitademt dan inademt.
​