Comfortzone

Afgelopen weekend waren we in Zeeland met mijn familie. Mijn ouders, broer, zus en alle aanhangsels. 
Het was prachtig weer en een heerlijk weekend waarover ik nog heel wat te bloggen heb. Vandaag deel ik alvast het mooiste plaatje van dit weekend. 

Acht kleinkinderen op een rij. Wat je op deze foto niet ziet, maar wat ik wel weet, is dat deze het moment vastlegt waarop er net gezegd is "op drie gaan we springen". Die milliseconde waarin de vraag gecapteerd wordt, de sprong berekend, de springroute uitgewerkt. Dat ligt vast op deze prent. 
​En wat er toen gebeurde zie je op de volgende foto 's.  Iedereen zet zich af en katapulteert de lucht in. Behalve de op één na kleinste, die springt niet. Het was een grappig gezicht en we moesten spontaan lachen met dat ventje.
​Toen iedereen in het zand geploft was, zei hij droog: "ik wil niet springen." Op dat moment is hij mijn held.  Hij beslist. Hij wil dit niet doen en hij laat zich niet meeslepen door het enthousiasme van de anderen. Hij doet niet mee omdat dat zijn keuze is.

Als volwassene ben ik stiekem jaloers op de beslissingskracht van dit manneke.  Wij zijn immers zo gevormd dat we waarschijnlijk wel zouden springen. Want weet je "step out of your comfortzone, that 's where the magic happens." Toch? 
Wel, ik weet het zo nog niet.  Ik ben zelf een introverte denker en buiten mijn comfortzone opereren levert me vaak niet dat wauw-gevoel op dat iedereen me wil doen geloven.  Veel vaker voel ik stress, ongemak en wil ik gewoon heel graag ergens anders zijn.

Als ik iets wil bijleren, dan primeert voor mij een veilige leeromgeving. Vraag me dus niet om tijdens een training of workshop tien minuten rond te springen als een elastiekje en mijn medecursisten die daar ook rondspringen vijftien seconden lang in de ogen te kijken, want dat is niet mijn ding.  Dat is ver buiten mijn comfortzone en daar voel ik me niet veilig.  Ik kruip dan tien minuten lang in mijn eigen hoofd en wacht tot de oefening voorbij is. Niets bijgeleerd. Niets wauw-effect.  
Laat mij daarentegen een uur gaan wandelen en de frisse ideeën stromen vanzelf door mijn hoofd. Takenlijstjes, nieuwe ideetjes voor een training of een verse blog. Alles krijgt een plekje in mijn hoofd. Dan ben ik "in the zone" en gebeurt de magie vanzelf. Daar is niets sexy of uitdagend aan, integendeel: ik ben in het centrum van mijn comfort, want wandelen is echt mijn ding. Dat vertelde ik je eerder al. En daar ben ik op mijn best. Daar voel ik me veilig, kan ik mezelf zijn en staat mijn geest open voor nieuwe dingen en ideeën. 
Dus laat dat kind op die paal staan als hij niet wil springen. Dwing hem niet om mee te doen met de anderen, alleen maar in het belang van de foto.  Wanneer hij dat niet meer eng vindt en het zelf veilig vindt om te springen, zal hij dat wel doen. Laat ons allemaal wat minder pushen, zowel bij kinderen als bij volwassenen.  Laat het idee dat we altijd uit onze bubbel moeten stappen om iets bij te leren eens vaker varen.  Laat ons eerst kijken wat we nodig hebben om ons goed te voelen in een situatie. Is de (leer)omgeving veilig? Is er vertrouwen? Is er respect? Als die basisbehoeften in orde zijn, dan verlaat iedereen vroeg of laat wel vanzelf die comfortzone. 
En in de tussentijd? In de tussentijd leggen we die foto vast net voor het langverwachte wauw-moment en merken we dat alle magie reeds aanwezig is. We moeten alleen leren om dit opnieuw te zien.