Dipje

Het is vandaag 15 september. Dat betekent dat we halfweg zijn.  Nog even op de tanden bijten dus.  Sommigen onder jullie zullen al wel begrijpen waar ik het over heb.  Anderen voelen het misschien niet zo. Ik heb het over de koude douche die september dit jaar is. 
Normaal deert de overgang van zomer naar herfst me niet zo. Integendeel, ik kan me verheugen op herfstgeuren en -kleuren, dat vertelde ik je hier.  Maar dit jaar is anders. Om één of andere reden was het plots gedaan met zomeren, met de zon die me 's ochtends wakker maakte en met de kriebel in mijn buik om buiten te zijn. En ik was daar niet klaar voor. 
Het feit dat we op reis gingen in augustus, naar de bergen bovendien, en daar best wat kwakkelweer te slikken kregen, zal er wel niet aan geholpen hebben.  Maar dan nog. We hadden ook schitterende dagen met zon en waterpret en warmte.  Eens thuisgekomen duurde de zomervakantie nog twee weken. Een slimme zet, vond ik van mezelf, zo had iedereen tijd om geleidelijk aan te wennen aan het idee dat de school weer van start zou gaan. En toch overviel de eerste september me als een koude douche.  Het was die dag fris.  In mijn herinnering schijnt de zon op 1 september en is de temperatuur aangenaam, om de pijn te verzachten van het afscheid van twee maanden vakantie.  Maar dit jaar niet.  Koud dus, zoals het in de vakantie ook wel geweest was, maar deze zoveelste overgang van aangenaam weer naar koud deed me de das om.  
De drukte van werk en school overviel me.  Ik dacht er klaar voor te zijn, door mijn slimme vakantieplanning, maar plotseling moest ik weer alle ballen tegelijk in de lucht houden. Hoe deed ik dat voordien? Geen idee, ik weet alleen dat het me ooit wél lukte, moeiteloos zelfs. Maar nu even niet.  Mijn hersenen draaiden overuren om de puzzel te doen kloppen.
Het feit dat de drie zonen niet overliepen van enthousiasme - en dat is een eufemisme - voor het nieuwe schooljaar hielp natuurlijk ook niet. Eens voorbij het tweede middelbaar hoor je je niet meer te verheugen op een nieuw schooljaar. Of toch zeker niet publiekelijk.  Alleen Dochter, die vol goesting aan het eerste middelbaar begon, was in haar sas over de nakende eerste september. Maar dan ook weer niet té fel, want haar broers zorgden er wel voor dat alle mogelijke school-voorpret de kop ingedrukt werd.
Begin deze week kwamen dan ook de eerste virussen op bezoek. Hallo! Blijven die dingen normaal niet weg tot het écht herfst is? Toch zeker wanneer je geen kleuters meer rondlopen hebt? Nee hoor, ook deze kwamen onaangekondigd, veel vroeger dan normaal snot en keelpijn brengen. Het kon er nog wel bij.
Dus kreeg ik heimwee. Heimwee naar een zomer die er precies niet geweest was.  Of die toch veel te kort aanvoelde.  Ik kreeg heimwee naar dat andere ritme.  Naar echt tijd doorbrengen met de mensen die ertoe doen.  Naar wandelen naast mijn lief en genieten van niets te moeten zeggen.  Naar inspiratie voelen stromen en tien dingen tegelijk willen doen: schrijven, naaien, handletteren, terrasjes doen!  Naar luisteren naar het gekibbel van mijn kinderen en weten dat ze elkaar graag zien.  Naar even helemaal niets moeten. 
Maar ik vrees dat het nog wat wachten is op zomer.  Een maand of tien op zijn minst.  Dus kan ik maar beter beginnen wennen aan regen en wind, veel wind, en sjaals en natte jassen in de gang.  Misschien moet ik me maar gaan verheugen op poezen op de verwarming en op slordige dekentjes op de bank.  Op warme chocomelk en pompoensoep.  Op echte herfstdagen met veel rood en oranje en de geur van een bos.  Ik weet het niet, het pakt nog niet voorlopig.  
Misschien moet ik eens een tijdschrift gaan kopen, of het internet afstruinen, op zoek naar de ultieme remedie tegen de septemberdip.  Of misschien vraag ik het gewoon aan jou? Wat doe jij tegen de septemberblues?

---