Volgende week heb ik een weekje verlof en trekken we er op uit. Niet naar Oostenrijk, zoals we van plan waren. We trekken naar plan B. In eigen land. Mr. Covid-19 en zijn 154.870.473.897 vrienden gooiden roet in het eten.
De laatste 2 weken waren alweer een rollercoaster waarop we allemaal geleefd werden. Beslissingen werden genomen. Of toch weer niet. Voorstellen kwamen in de media en bleken dan toch weer niet zaligmakend. Veiligheidsraden kwamen samen en deden helemaal niets, of juist heel veel. 
Op den duur wist ik het allemaal niet meer. Zouden we naar Oostenrijk rijden? Even helemaal weg van alle Covid-19 heisa? Of konden we dat risico niet nemen? Rijden we naar een oranje zone of zijn we ineens een oranje zone? Is er überhaupt een risico? En wat betekent dat voor de achterblijvers, want niet iedereen van ons gezin reist mee?

Het leek er op dat mijn hoofd ging ontploffen. Ik had te veel informatie, en bovendien had ik er geen flauw idee van of deze informatie de juiste was. Ik begon te twijfelen en begon te denken over een plan B. Het leek me veiliger, minder complex, om in eigen land te blijven. Ook al zitten we hier vaak als sardientjes in een blik en ga ik NIET in de file van de Ninglingspo wandelen. Dan liever alleen op 2800 m, met 2 Italianen en een Duitser die ik niet ken, starend naar een kruis en wat sneeuw. Maar toch. Twijfel is een onkruid en het groeide stevig door. Ik begon te zoeken naar wat mogelijk was in eigen land, liefst met wat groen en water. Manlief, daarentegen, zag het nog steeds helemaal zitten: Oostenrijk, weg van alles. Dwarsliggers houden de sporen samen, gelukkig maar, want even leek het er op dat onze sporen gingen ontsporen.
Maar na de veiligheidsraad van afgelopen maandag en alweer niet zo'n duidelijke communicatie over bubbels, afstand houden en winkelen, en geen woord meer over wat-met-het-buitenland-en-oranje-zones-en-quarantaine, hakten we de knoop door: we zouden in België blijven. 
We likten onze wonden en boekten campings langs water en in bossen. En ik weet het: we hebben niet te klagen. We trekken er op uit, we gaan er het beste van maken en alsnog genieten van leven bij de dag, een week lang. 
En toch ben ik aan het rouwen. Rouwen om wat niet komt. De rust en de wijdheid van mijn geliefde bergen. Die mis ik nu al. Rouwen om heel materiële dingen die ik ga missen: de netheid van het sanitair op een Oostenrijkse camping, Spätzle en Spezi in de winkelrekken. Maar ook, en waarschijnlijk vooral, rouwen om de onmacht om niet te kunnen doen waar je hart ligt. Rouwen om de autonomie die we niet hebben om beslissingen te nemen die ons de juiste lijken. Rouwen om de manier waarop je beslissingen moet nemen: met onjuiste, onvolledige en contradictorische informatie. Dat alles maakt me verdrietig en blijft in mijn achterhoofd zeuren, ook al weet ik rationeel dat deze keuze mij minder kopzorgen gaat geven de komende week. En ik weet ook dat je plezier zelf maakt, dat het aan ons ligt of we er een leuke week van zullen maken. En toch. Het zal anders zijn dan anders, net zoals alles dit jaar anders is. 
Dus dacht ik: ik schrijf het van me af. En luister met gulzige nieuwsgierigheid naar jouw verhaal. Waar ga jij vakantie nemen? En wat maakte dat je daarvoor koos? Vooral dat laatste, daar ben ik mateloos in geïnteresseerd. 
Maar in elk geval, wat het ook is: maak er het beste van. En vergeet niet te genieten en te ontspannen. Op welke manier ook. Prettige vakantie! 

Het einde-schooljaar-ritueel doet me elk jaar opnieuw in mijn pen kruipen. Maar wat een raar jaar is dit! Zoals wel meer dingen de afgelopen weken niet liepen zoals we het gewoon zijn, zo ging dat ook met dit einde schooljaar. 
De voorgaande jaren pende mijn verzuchtingen over het waarderingssysteem van kinderen en jongeren al eens neer. En ik liet jullie al weten hoe hard ik kan genieten van het laatste-examen-gevoel. 
Maar dit jaar, dit jaar is het anders. Dochterlief en jongste zoon, beide nog middelbare scholieren, hadden geen examens en hun schooljaar liep af met een zucht. Stress over online lessen, stress over begrijpen in plaats van kennen of kunnen verving de klassieke examenstress. Een bondig online oudercontact liet hen door naar het volgende jaar. Geen ontlading, geen yes! Vandaag is weer een dag die heel erg lijkt op alle dagen uit de voorbije maanden: een thuisdag. Vooral rond hangen, met weinig hoogtes en laagtes.
Voor de twee oudste zonen, die in het hoger onderwijs zitten, zit de spanning er nog even in. Hoe hun examens liepen, kunnen ze - nog moeilijker dan anders - niet goed inschatten. Geen idee wat er vandaag of morgen online - waar anders - verschijnt. Dat is een beetje spannend, maar toch ook weer anders. In elk geval begint, na die resultaten, dan toch eindelijk de vakantie. 
Die ook wel anders zal zijn dan anders. Wat niet wegneemt dat ik ontzettend verlang naar dat einde-schooljaar gevoel. Naar dat 'eindelijk!' en de riemen los. Naar echte ontspanning. Uitzwermen en verkennen. Dat gevoel, weet je wel? 
Toen ik eerder deze week zelfs nauwelijks foto's van kleuteroorkondes of galabals zag verschijnen op Facebook of Instagram en zelfs dat miste - tot mijn eigen grote verbazing - besefte ik dat ik dit jaar meer dan ooit zelf voor dat vakantiegevoel zal moeten zorgen. Dus vatte ik de koe bij de horens en deed het volgende:  

• Toch gewoon lekker het begin van de vakantie vieren met frietjes
• Een eerste bladzijde maken voor mijn travel journal, voor ons reisje dat toch kan plaatsvinden.
• Genieten van elke zonnestraal die op mijn pad komt. Letterlijk, wanneer ik ga wandelen. 
• Afspreken met vriendinnen zoals we elk jaar doen, alsof er geen vuiltje aan de lucht is. 
• Maar bovenal plande ik mijn agenda vol zomerworkshops, in de hoop mooie dagen met volle workshoptafels in mijn tuin te beleven. Lekker Covid-proof en zo zomers als maar kan zijn. En die dagen wil ik graag met jou delen! 

En zo voel ik de zomer geleidelijk aan onder mijn huid kruipen. Precies daar, op die plaats vaar het kriebelt. En jij, wat doe jij om toch dat zomergevoel vast te houden? Laat het me zeker weten, hoe meer tips, hoe meer zomer! Ik wens je in elk geval een zomer vol ontspanning, vol energie en wie weet, zie ik je straks op één van mijn workshops? 

Covid-19 had er bijna anders over beslist. Of wie weet, doet het dat alsnog, want niets van wat we plannen of doen is heel erg zeker in deze tijden. Maar, als het God belieft, hoor ik mijn grootmoeder nog zeggen, trekken we binnen afzienbare tijd naar Längenfeld. 
'En wil je daarmee de discussie opentrekken over wel of niet op vakantie vertrekken deze zomer?' hoor ik u denken. Nee, verre van. 
'Is daar dan iets anders bijzonders over te vermelden, zie ik u de wenkbrauwen fronsen? Doen we een reisblog vandaag?' 
Nee, dat is het ook niet. Längenfeld is een middelgroot dorp in de Oostenrijkse alpen. Leuk, charmant, maar zo zijn er wel meer. Maar toch wil ik je er even mee naartoe nemen, want 3 jaar geleden vierden we daar ook vakantie en Längenfeld, en bij uitbreiding het Otztal, werden het decor voor mijn tweede roman, Lawine. 
Daarom neem ik je mee achter de schermen van het dorp. En van het boek. Om je een inkijk te geven in hoe ik een verhaal vorm geef. Want of je Lawine nu al las, of nog wil lezen, het is wel leuk om te weten waar de ideeën over Margaret, Peter en Leonie, Valentina en al die anderen rijpten. 
Verhalen, die zitten er genoeg in mijn hoofd. Personages, gebeurtenissen, plotwendingen, ... die hebben daar hun plaatsje opgeëist en blijven daar rustig rijpen. Sommige wat langer, andere zijn heel snel klaar. Maar pas wanneer ik gebouwen, dorpen, steden en bergen toegevoegd heb, worden al die losse flarden een verhaal. Plots krijgt het geheel een sfeer. Margaret, het hoofdpersonage van Lawine, werd een mens van vlees en bloed op het moment dat ik me haar naaiwinkeltje levendig voor de geest kon halen. Dag na dag kreeg iedereen zijn plekje in het dorp waardoor het verhaal uitstraling en karakter kreeg. Geen spanning zonder omgeving, denk ik dan.

'Ga ik dan, na het lezen van Lawine, mijn weg vinden in Längenfeld?' Nee, dat betwijfel ik. Tijdens het schrijven, in de maanden na die vakantie, hertekende ik het dorp (letterlijk!) in mijn hoofd. Ik gebruik foto's die we daar zelf trokken om heel realistisch te kunnen zijn. Plekjes als de Pestkapel, met haar prachtig roze pleisterwerk en de hangbrug die ik elke morgen zag van aan mijn ontbijttafel werden decors van het verhaal. Maar hoe verder in het schrijven, hoe meer ik Längenfeld door de spiegels van een spiegelpaleis zag. Ken je die? Het hele dorp vervormde wat: sommige straten werden wat langer, een restaurant dat er echt staat werd een gezellige Stube, naast het gele pension dat zichzelf bleef, met om de hoek een naaiwinkeltje dat er nooit geweest is. Sommige plekken werden heel wat groter, zoals het dorpspleintje, tot het een dorpje werd dat ergens wel bestaat, maar ergens ook gebouwd is op mijn eigen prettig gestoorde fantasie.
Lawine is dus zeker geen reisgids voor Längenfeld, maar de sfeer die er hangt, die ga je heus wel oppikken! 
Dus, mocht je ooit door het Otztal rijden, vertraag dan wat in Längenfeld en geef je ogen de kost. Kom je er nooit, maar ga je straks wel Lawine lezen? Maak er dan vooral je eigen dorp van en geniet van het verhaal. ​

Vorige week deed mijn dochter een overkopje met haar fiets. Haastige spoed is zelden goed en al helemaal niet wanneer je je sporttas aan je stuur hangt. Dan dreigen de dingen al eens in het honderd te lopen, zoals wanneer die sporttas jouw voorwiel wil omhelzen.
Alhoewel ze alleen vertrokken was op school, werd ze onmiddellijk geholpen na haar val. Twee jongens hielpen haar van straat – nu ja, letterlijk dan – en een lieve dame die toevallig voorbijreed, stopte en bleef bij haar tot we haar kwamen halen. Meer dan genoeg om me al de hele week in mijn overtuiging te sterken dat het waar is wat Rutger Bregman schrijft in De meeste mensen deugen. Van nature doen wij het goede en schieten we te hulp. Check.
Iets minder goed ging het met de dochter zelf. Linkerarm, rechterarm, nek, heup. Alles deed pijn. Voor de zekerheid trokken we toch maar richting spoed, vooral omdat ze, nu ze de meest evidente pijntje kon plaatsen, begon te klagen over een wazig zicht. Op de spoedafdeling wachtten we geduldig onze beurt af, wegens niet levensbedreigend en vooral wegens: ze was niet de enige die lomp geweest was die dag.
Aangezien dochterlief veertien, bijna vijftien, is, droeg ze uiteraard geen fietshelm. Ik schrijf uiteraard en dat doet misschien uw wenkbrauwen fronsen. Tenzij je zelf een veertienjarige dochter in huis hebt. Dan begrijp je dat fietshelmen niet matchen met de rest van de outfit, of met het kapsel, of met beide. Ik schreef er lang geleden een blog over, toen ik nog vurig overtuigd was dat genoeg alertheid creëren voldoende zou zijn om van mijn fietsende kinderen fietshelm-fietsende kinderen te maken. Maar die hoop gaf ik op en sindsdien kan ik alleen maar hopen dat ze niets voorhebben, of dat, wanneer ze eens iets voorhebben, de lessen en het inzicht daarna vanzelf komen.
Die avond op spoed verhoogde het niet dragen van haar fietshelm de urgentie van haar geval en zonder veel verdere wachttijd werd ze van hoofd tot nek gescand.
Gelukkig viel het verdict mee: een lichte hersenschudding en verder alleen kneuzingen. Een paar dagen rust en veel moederliefde zouden haar er weer bovenop helpen.
Begin deze week vertelde ik op het werk over mijn bewogen vrijdagavond.
Mijn collega Kris, die twee dochters heeft van de heerlijke leeftijd van 7 en 5, zei vol overtuiging: “Volgens mij gaat de generatie van mijn kinderen de eerste worden die helm en fluohesje gaan dragen. Spontaan.”
Even kwam ik in de verleiding om hem in het ongewisse te laten, maar dat kon ik hem niet aandoen. Helaas, beste Kris, toen mijn kinderen 7 waren, waren zij ook de trotse bezitters van een coole helm en trokken ze spontaan het fluohesje aan. Jaren lang, de hele lagere school door. Geen gemor, niets. Het dragen van die attributen was een evidentie.
Maar dan, plotseling, ergens tussen 12 en 14 is het gedaan. We fietsen naar de middelbare school, over gevaarlijkere wegen en tussen het drukkere verkeer. En net nu die helm en dat fluohesje echt nuttig beginnen zijn, laten ze het ‘per ongeluk’ aan de voordeur achter. Niemand doet het, zeggen ze. Het is niet cool.
Begrijpen wie begrijpen kan. Wie is dan die ene kerel die besliste dat de helm niet cool is? En wie is het meisje dat zoveel invloed heeft dat een week later alle fluohesjes uit het verkeer verdwijnen? Geen idee. Maar dat is hoe de zaken gaan, bij elke overgang van lagere school naar middelbare school. 4 keer onderging ik dat en 4 keer speelde hetzelfde fenomeen.
Ondertussen zit de dochter weer op haar fiets. Zonder helm. Blijkbaar was het a-ha effect waar ik zo op hoopte niet groot genoeg, moet ze eerst toch wat harder vallen.
Maar ik moet eerlijk zijn. Ook ik vertrok maandag met de fiets. Zonder helm. In de gang van de spoedafdeling, toen we maar niet aan de beurt kwamen, nam ik me heilig voor om vanaf nu het goede voorbeeld te geven. Zonder pardon. Maar ik voelde de koude wind door mijn haar blazen toen ik al drie straten ver was en toen terugkeren zou betekenen een latere trein nemen. Dus vraag ik me af: hoe komt dat toch dat we nog altijd massaal die helm thuis laten? Wat maakt dat we dat niet belangrijk genoeg vinden? Ik draag nochtans altijd mijn autogordel. En steek over op het zebrapad als dat er is. Dat zijn toch ook veiligheidsreflexen die ingeburgerd geraakt zijn? Waarom die helm dan niet? Moeten we echt wachten tot dat bij wet verplicht wordt, zoals de gordel? In dat geval gaan we nog een beetje geduld moeten hebben. Want om wetten te maken, heb je een regering nodig. En dat, is zo mogelijk nog minder haalbaar dan iedereen aan de helm krijgen!

Gisteren spoorde ik van het werk naar huis. Tussen Brussel en Leuven ging dit aan een slakkentempo. Er was een probleem bij Het Spoor. Echt. Tegenover me zat een nette dame, haar haar onberispelijk in de plooi. Ze had duidelijk niet tegen de wind in moeten fietsen of moeten rennen van haar werk naar het perron zoals wij. Ze droeg een blinkende, zwarte donsjas en een spijkerbroek met zilveren kettinkjes langs de naad. Het type broek waar je dus niet jeansbroek, maar spijkerbroek tegen zegt. Naast me zat haar man. Man en vrouw, beide van middelbare leeftijd, waren duidelijk geen reguliere forenzen. Dat maakte ik op uit het gesprek dat ze voerden.
“Ge zijt hier ni graag hè?” fluisterde de vrouw net luid genoeg tegen haar man zodat iedereen die geen oortjes in had het kon horen. Waarna ze parmantig en een tikje hautain de medemens in de volle wagon aankeek.
Ondertussen bewogen we langzaam verder, richting Leuven en sjokten we door het station van Erps-Kwerps.
“Oh,” zei de dame verbaasd, “hebben ze hier ook een station?”
Mijn tenen gingen krullen in mijn schoenen. Hoe is het mogelijk dat anno 2020 mensen het nog steeds grappig vinden dat Erps-Kwerps echt bestaat? We hebben landkaarten, stafkaarten en zelfs een GPS waarop je het dorp toch duidelijk kan terugvinden. Het is knus ingesloten door Brussel en Leuven, twee plaatsen die je toch wel terugvindt op de gemiddelde kaart van België? Je kan niet ontkennen dat het geheel redelijk centraal op deze kaarten ligt.
Ik ben geboren en getogen in Erps-Kwerps. Nu ja, geboren niet echt, maar ik heb er wel meer dan 20 jaar gewoond. Toen ik kind was overkwam het me regelmatig dat mensen in de lach schoten wanneer ze hoorden dat je van Erps-Kwerps kwam. Maar toen droegen mensen vrijwillig fluo kleren en jassen van Millet, waarin je een sumoworstelaar leek. Toen beperkte je wereld zich tot je eigen kerktoren en de nabijgelegen provinciestad. Je moet het ze vergeven, de lolbroeken van toen. Maar vandaag?
Wat me dan nog het meest verbaasde, was dat de dame in kwestie het grappig vond dat er een station is in Erps-Kwerps. Wat had ze gedacht? Dat je hier alleen met de bezemsteel of via de teletijdmachine geraakt? We hebben wel meer dan alleen een station in Erps-Kwerps. We hebben een voetbalclub en een jeugdbeweging. We hebben zelfs 2 kerken en 2 scholen. Bovendien hebben we het Rattenkasteel, dat het schopte tot decor én titel van een van de eerste Nerostrips! Heeft u dat? Ik denk het niet.
En een festival, dat was ik bijna vergeten! We hebben ook een festival, al jaren!
We hebben wegen en spoorlijnen die ons in afzienbare tijd in Brussel, Leuven en zelfs Mechelen – waar de dame in kwestie op de trein stapte – brengen. We hebben een luchthaven op fietsafstand en een fiets-o-strade. Die je zelfs kan zien vanuit de trein, maar ik had geen zin om de dame daarop te wijzen.
En ondanks die centrale ligging, heeft Erps-Kwerps ook nog groene ruimte en lucht. We hebben zelfs een natuurreservaat, het Silsombos. Dus ja, mevrouw, ook een station.
De rest van de rit zweeg de dame. Veltem-Beisem, Herent, het deed haar allemaal niets. Toen we aankwamen in Leuven moesten we van de trein. De dame en haar man duidelijk opgelucht dat ze hun tijdelijke status van treinreiziger achter zich konden laten. Ik opgelucht dat ik de dame en ons kort, gezamenlijk momentje in Erps-Kwerps achter me kon laten. Ik spoorde verder naar Tienen. Ik zie de mondhoeken van sommige van u alweer omhoog krullen. Tienen. Maar dat is voor een volgende keer.

Ik stond vanmorgen op met een stijve, pijnlijke achillespees. Ik zou je nu een verhaal op de mouw kunnen spelden over mijn heroïsche pogingen om volgende maand een marathon te lopen, of ik zou je kunnen meenemen in een blog vol bloed, zweet en tranen over de bootcamp die ik startte. Maar niets van dat alles is waar. 
Voor het eerst in mijn leven heb ik mezelf een blessure geslapen. Geen idee hoe. 
Want loopschoenen zag ik al weken niet meer van dichtbij. Wandelschoenen nauwelijks. 
Het is zo erg gesteld met mijn sportieve inzet dat ik mezelf een mentaal schouderklopje geef wanneer ik te voet naar de winkel ga (1 straat verderop) en dat ik "heb bewogen" afvink, wanneer ik een brief ben gaan posten (zelfde straat). 
Ik zou mezelf nu kunnen verschuilen achter tonnen excuses, want ja, het is druk op het werk - en daar ben ik erg blij om. Dus wanneer ik 's avonds klaar ben, bla bla bla... Je kent dat wel, je bedienen van uitvluchten die er geen zijn. Ik zou ook kunnen zeggen dat mijn tweede job, die van taxi-, kook- en regelmama de rest van mijn tijd in beslag neemt. Wat ook zo is, maar weerom: het is een excuus dat nog het meeste wegheeft van slappe doorkijkthee. Walgelijk dus. 
En ergens weet ik ook wel dat ik er gebaat bij zou zijn, mocht ik weer wat meer bewegen. Ik graaf in mijn geheugen naar hoe het voelt om regelmatig te bewegen en buiten te zijn. En ja, dat bracht me wel wat op. 
Ik scrol ook door het frisse aanbod Pilateslessen, Tai Chi en Yoga die nu zelfs in mijn achtertuin te volgen zijn, maar geraak niet verder dan concluderen dat de proefles al lang voorbij is of dat de uren niet passen in mijn taxi-agenda. 
Er is duidelijk iets mis met mijn motivatie. Ik voel veeleer de neiging om me te verdiepen in trends als Hygge en bloemen borduren, dan om me in te schrijven voor een bootcamp of een loopschema te printen. Daarom, misschien eerder voor mezelf dan voor jou, nog eens op een rijtje wat me aan het bewegen krijgt: 

• Buiten zijn maakt mijn hoofd leeg. Alle dagelijks fuzz verdwijnt en er ontstaat ruimte voor creativiteit. 
• Wanneer ik beweeg, heb ik minder last van kwaaltjes. Dat is een broos evenwicht, want verkeerd of teveel bewegen verergert sommige ongemakken, maar toch zet ik het op mijn lijst. 
• Mijn humeur verbetert wanneer ik buiten in beweging ben. Ik hou van het tegenstrijdige gevoel van moe zijn, maar tegelijkertijd fris en voldaan nadat je gesport hebt. 
• Ik ben iemand die mezelf graag doelen stelt en het ook fijn vind om doelen te bereiken, dus: waar wacht ik nog op? 
• Ik hou van het momentje me-time. Heerlijk om even helemaal alleen te zijn, liefst met de geur van lichtjes rottende bladeren in mijn neus en de zon op mijn snoet. 
• Daarnaast zou het ook leuk zijn om weer eens iets met vriendinnen te doen, elkaar naar de les of het bos te slepen. 

En alle andere redenen, die werken niet voor mij. Of misschien wel, maar ken ik ze nog niet. Daarom: wat brengt jou in beweging? Waardoor laat jij de zetel met het pluizige dekentje, dampende koffie en goed boek links liggen en trek je toch je sportschoenen aan? En, misschien nog belangrijker: wat doe je dan? Wat is jouw ultieme sport die je langer volhoudt dan één semester? 
Deze blog krijgt nog een staartje, beloofd. En dan lezen jullie welke tips me opnieuw in beweging gekregen hebben. Of net niet!

Ik neem je even mee naar het begin van deze week. Ik was 2 dagen offline, met mijn collega's - en dat mag je heel letterlijk nemen - omdat we met iLean een hele nieuwe richting inslaan. 
We werkten twee dagen aan een nieuw bedrijf. Zo boeiend! 
Toen ik na twee dagen thuiskwam, zag ik twee boze zonen. Ze mogen niet meer zwemmen met de badmuts van hun oude club. Sinds september zwemmen ze in een fusieclub, dat moet je ook weten voor je verder leest. 
Waarom vertel ik u beiden? Omdat het over hetzelfde gaat. 
Op tweedaagse met mijn collega's werkten we keihard aan iLean. Wat doen wij? We helpen organisaties om gezond te worden of zijn. Dat doen we door coaching en training en zo werken we aan geëngageerde medewerkers, effectieve teams en wendbare organisatiestructuren. Overal ten lande. Ik schrijf dat hier in twee zinnen neer, maar dit impliceert heel wat.
Tijdens onze tweedaagse afzondering betekende dit naast het vooruit kijken en bouwen aan iets nieuws, vooral ook afscheid nemen en rouwen om wat niet meer is. Sommige collega's verlaten het schip, andere gaan we veel minder vaak zien en op termijn gaan we misschien heel andere dingen doen. Ondanks de vaste overtuiging dat dit de enige juiste richting is en dat we zo allemaal in onze kracht staan, doet dat soms ook pijn. Het was een hele fijne, intense tweedaagse, maar niet elk moment was even vrolijk. 
We leerden daar - van elkaar - dat rouw nodig is om het nieuwe te kunnen omarmen. Dat het ok is om te wankelen op je grondvesten en thuis een wrange nasmaak te voelen. Nieuw is spannend en niet altijd comfortabel.  
Er komt een nieuwe naam, of namen voor iLean. Die kennen we nog niet, maar wat we wel al zeker weten, is dat er achter die nieuwe naam "powered by iLean" komt. Omdat dat is wat ons hier gebracht heeft. 
Terug naar de badmuts. Vanaf deze week mogen ze dus niet meer zwemmen met de badmuts waar hun oude clubnaam opstaat. Ook T-shirts, truien en andere verwijzingen naar de oude clubs mogen niet meer. En dus komen de zwemmers in opstand. De vraag om hun badmuts niet meer te dragen, voelt voor hen als de vraag om hun oude ik achter te laten. Om hun identiteit thuis te laten en hun nieuwe ik mee te brengen. Het probleem? Die nieuwe ik is er nog niet. Er is nog geen nieuwe "wij". 
Ik vind dit een jammere beslissing. Ik sta helemaal achter de fusie en vind het zelf belangrijk dat ze één nieuwe, toffe club worden. Maar dat doe je niet door ze verplicht een nieuwe badmuts en een nieuwe T-shirt te laten dragen. Dat doe je door te zorgen dat ze samen trainen, samen wedstrijd zwemmen, samen sport beleven. Dat doe je door ze toe te laten het goede uit hun oude club mee te brengen. En door hen toe te laten te rouwen om wat niet meer is. 
Ik merk angst voor het vasthouden aan de oude clubs, terwijl afscheid nemen van het oude niet betekent dat ze krampachtig zullen blijven vasthouden aan wat voorbij is. Maar het betekent wel dat je hen de ruimte moet laten om te integreren wie ze altijd al geweest zijn, wat ze tot hiertoe uitdroegen, in hun nieuwe omgeving. En als een badmuts daarbij kan helpen, laat hen die dan dragen. En wanneer ze binnen een dag, een week, enkele maanden, spontaan hun nieuwe clubbadmuts opzetten, dan weet je dat je geslaagd bent. Dan zijn ze klaar om voluit voor het nieuwe te gaan, met alle goeds dat ze meegebracht hebben uit hun oude club. Powered by iLean als het ware.
Tenslotte is de quote waar deze blog mee begint een waarheid als een koe. 

Op deze prachtige warme zondag wil ik jullie graag nog even meenemen naar de heerlijke zomer die alweer achter ons ligt. En naar onze drie weken lange tocht langs Europese natuurgebieden met Juul. Juul is - tot grote ergernis van de tieners in dit huis - de caravan-die-een-naam-kreeg. 
Drie weken lang trokken we met Juul langs een aantal schiterende Europese natuurgebieden en dat was zalig. Drie weken behelpen met opgeschoten slungels in een kleine ruimte schrok ons niet af, integendeel, dat is hoe wij graag vakantie vieren. 
Maar drie weken koken op een tweepitsgasvuurtje (en een miniatuurbarbecue, als die al mocht gebruikt worden), vaak niet in de nabijheid van een grote supermarkt, dat bezorgde mij soms hoofdbrekens. Wat zouden we drie weken lang eten? Elke dag pasta met tomatensaus? Dat voelt niet echt als vakantie, dus besloot ik wat voorbereidend werk te doen. Nee, niet de diepvries vullen, want na één doos spaghettisaus en 4 ijsjes zat die al vol. 

Ook geen boeken in huis halen, want ik ben geen kookboekmens, volg nooit een recept zoals het hoort, loop geen 20 winkels af om dat ene ontbrekende kruid te vinden en ga al zeker niet afwegen en timen op vakantie. 
Dus een kampeerkookboek gaan kopen (ja hoor, die bestaan), was geen optie. 
Daarom creëerde ik Juul's foodbook: een bron van inspiratie voor 21 dagen vers en eenvoudig koken. Op 2 gaspitjes (en heel soms op 3). 
Ik verzamelde gerechtjes op het web en bij jullie: vriend, kennis, collega, maar vooral: kampeerder. En wat was dat een succes! We hebben geen 2 dagen hetzelfde gegeten, aten elke dag verse en lokale producten. Boodschappen doen op vakantie was nog nooit zo gemakkelijk, zelfs in die petieterige winkeltjes waar je niet met 2 naast elkaar tussen de rekken kunt lopen. We aten dingen die we thuis nooit eten en alles was even lekker!
Daarom deel ik graag een aantal tips met jullie, zodat je zelf ook aan de slag kan met een foodbook voor jouw eigen Juul, of dat nu een tent, caravan of vakantiehuisje is. 

Eens thuis haalde ik Juul's foodbook uit de caravan. Vastberaden om het aan te vullen tegen volgend jaar. Maar ook vastberaden om sommige dingen ook thuis eens te maken. Dat gebeurde tot nu toe niet en misschien doen we dat ook wel niet. Tenslotte is het de magie van de vakantie die bij tussen de bladzijden kroop en daar misschien wel wil blijven zitten. 
Maar aanvullen, dat doen we zeker. Misschien wel met jouw gerechtje? Wat is jouw favoriete recept waar je maar 2 gaspitten voor nodig hebt? Deel het gerust, dan krijgt het een plekje in mijn boek!

Een aantal jaar geleden besloot jongste zoon dat zijn dinokamer niet meer cool was. De overvloedig aanwezige dino's en niet lekker slapen deden hem verhuizen naar een kamer met rustige muren en stille nachten. 
Sindsdien werd de dinokamer achtereenvolgens kamer voor de plusdochter, logeerkamer, naaikamer van mezelf en bureau van manlief. Dat alles liet zijn sporen na. De kamer, die nooit helemaal afgewerkt geraakte, veranderde in een mix van meisjesmeubels, naaimachines, stapels papier die nergens een plekje kregen en, niet onbelangrijk, nog steeds knalrode muren en dino's. 
Los daarvan telt dit gezin twee studenten hoger onderwijs sinds september.  Beiden pendelen naar de les, dus te pas en te onpas loopt er hier wel eentje rond. 
Tussen al die bedrijvigheid door werk ik een aantal dagen per week van thuis uit. In een open bureauruimte die grenst aan het hart van ons huis: de leefruimte. 
Ik telde één en één samen en het leek me hoog tijd om de dinokamer op te eisen en mijn werkruimte te verhuizen. Want één van de redenen waarom ik zo graag van thuis uit werk, is dat - wanneer ik geconcentreerd bezig moet zijn met cijfers, tekst of tekening - ik nood heb aan absolute stilte. Geen chit-chat, geen koffiemachine die pruttelt, geen geloop. Hoe graag ik mijn collega's ook ontmoet, hoeveel deugd het ook doet om hen te horen, van gedachten te wisselen en elkaar te stretchen, eenzame stilte doet me optimaal werken. Dat kan niet altijd op het werk, maar ook niet in een open bureau waar twee studenten aan- en aflopen. En ook niet in een dinokamer waar nog net voldoende plaats is om je computer neer te zetten. Als je eerst drie stapels papier op de grond legt, tenminste. 
Hoog tijd dus voor een make-over van de zolderkamer. 
In mijn hoofd zat een plan. Een scherp idee over lichte muren, minimalistische meubels en heldere lucht. Pinterest hielp me aan ideeën, het ene al realistischer dan het andere. En ik begon met uitruimen. Meubels weg, rommel weg, dino 's weg. 
Ik liet de goud-bruine muur voor wat hij was en koos oud-roos om de drukke dino's te camoufleren. Ik vloekte op een restje oude verf dat na 24 uur weer afbladderde, reed aan en af naar de Brico voor nog een verfkwast, probeerde de uitwerking pinterestwaardig te houden en kreeg gaandeweg nog meer ideetjes om het geheel af te maken. 
Na een week lang elke avond verven, kasten uitruimen of gewoon suffig zitten nadenken over vertikale of schuine accentstrepen was het dit weekend eindelijk zover: ik zou de finale lagen verf aanbrengen en alles oppoetsen en verhuizen. 

En hier zit ik nu, in mijn nieuwe werkruimte. Heel vroeg 's ochtends, wanneer mijn huisgenoten zich klaarmaken voor school of werk, schijnt de zon uitbundig binnen en word ik instant vrolijk. 
Mijn werkplekje bevindt zich op de tweede verdieping, waardoor het hier ook heerlijk stil is. Straatgeluiden dringen niet door en alleen het zachte gezoem van de autostrade in de verte verstoort de vogels die nog dapper volhouden dat het zomer is. Mijn kamer is verder leeg. Geen afleiding, alleen grote witte werkvlakken die me uitdagen om creativiteit boven te halen. De poezen komen voorzichtig kijken of er voor hen ook een plekje in mijn nieuwe werkruimte is (natuurlijk!) en de mannelijke leden van dit gezin hebben unaniem beslist dat deze kamer hen te roos is. 
Ik voel energie bruisen wanneer ik de deur van mijn bureau opendoe en ben blij wanneer ik lekker kan doorwerken. Want eerlijk: een ruimte hebben die jou ligt om te werken is zo belangrijk. Zeker zo belangrijk als je collega 's of de inhoud van je werk. Een omgeving die uitnodigt om aan de slag te gaan, maakt een wereld van verschil. 
En nu ga ik verderdoen. Want mijn vingers jeuken om de cijfers en woorden, die nog ruiken naar verse verf, stevig onder handen te nemen!

Nu het schooljaar weer goed en wel op gang getrokken is, kom ik u opnieuw wat vaker digitaal entertainen. Dat is toch het plan. 
Geen terug-naar-school-post hier. Met 2 kinderen in het hoger onderwijs en de 2 jongste reeds enkele jaren gepokt en gemazeld in de middelbare school, ging 2 september hier relatief geruisloos voorbij.
Laten we het daarentegen eens hebben over de arbeidsmarkt. 
Middelste zoon, die deze maand hoger onderwijs aanvat, zou deze zomer een vakantiejob gaan doen. Want dat hoger onderwijs, dat kost handen vol geld: een nieuwe laptop, vervoer of kot, boeken, feestjes, ... . Zijn rekening kon best wat spijzing gebruiken. 
Vorige zomer, in 2018, waren we rijkelijk laat met het zoeken van een vakantiejob en werd het dus niets. Maar op de plek waar hij toen wou werken, kreeg hij wel de mondelinge toezegging dat hij daar deze zomer mocht starten. 
Vooruitziend voor één keer, checkte ik in maart alvast of ze zich dat nog herinnerden. Nee. Dat kon niet doorgaan, die job. Ze gaven voorrang aan de studenten die er het jaar voordien al waren en mocht er toch nog een plekje vrijkomen, zouden ze wel iets laten weten. Dus zocht hij verder en vond. Een job bij een lokaal bedrijfje, dat nog wel een plekje vrij had in september. CV binnengebracht, praatje gemaakt. Alles ruim voor de zomer in kannen en kruiken. 
Of toch niet? Via via vernam hij dat ze eigenlijk helemaal geen jobstudenten meer aanwerven in september. Had hij nu een contract of niet? Het was koffiedik kijken en afwachten. 
Dus ging hij op zoek naar een andere job. Die hij ook vond. We schrijven ondertussen medio juli 2019. Op 1 augustus ging hij vol goede moed van start. Helaas besliste een allergische reactie diezelfde dag dat het over-and-out was. Een cortisonespuit later stonden we op de stoep van de dokter met een uitdrukkelijke verbod om terug te gaan. 
Dus zocht hij verder. Schreef zich in in databanken, speurde sociale media af en hoopte dat er nog iets uit de bus zou komen. 
Uiteindelijk kon hij ergens een magazijn gaan leegmaken. Na wat telefoontjes en een ontmoeting, moest hij zich beschikbaar houden van 21 tot 31 augustus. Maar hij maakte geen seconde een magazijn leeg. De man in kwestie vond het niet nodig om nog iets van zich te laten horen. Van optie 1 hoorde hij nooit meer iets, optie 2 kon hem dan last-minute een week gebruiken, maar toen had hij al toegezegd aan magazijn-man - die plots van de aardbol verdween - waardoor hij dus gewoon thuis zat de voorbije weken. Onduidelijkheid troef, 2 maand lang. 
Dus ging hij afgelopen weekend weer eens alle interimkantoren langs en kreeg hij weer vage beloften als 'misschien hebben we volgende week nog iemand nodig, bel maandag nog eens terug'. 
Waar ik toe wil komen: hoe is het in godsnaam mogelijk dat wij niet meer de beleefdheid hebben om duidelijke afspraken te maken met anderen? Het is toch niet erg moeilijk om 'nee, dit jaar kunnen we jou niet gebruiken' te zeggen, toch? Als studenten nu al ervaren dat afspraken in het bedrijfsleven vaag zijn en vaak niet bindend, hoe gaat dat dan zijn als ze op de arbeidsmarkt komen? Gaat dat hun nieuwe normaal zijn? Je hoeft niets te laten weten, de mensen zullen het wel merken dat er niets is? 
Blijkbaar sijpelt dat nu al door in het bedrijfsleven. Ik las net de open brief van een werkloze leerkracht die verzucht dat er op 70 spontane sollicitaties die ze uitstuurt, maar 5 reacties komen. Of dat normaal is vraagt ze. Blijkbaar wel. 
Ikzelf ben al een tijdje op zoek naar een uitgeverij voor mijn tweede roman. Ook daar: vaker geen dan wel een reactie. 
Het is toch niet erg moeilijk om een afwijzing op papier te zetten? Dat hoeft geen uitgebreid rapport of omstandige uitleg te zijn. Een eenvoudig mailtje of telefoontje met een nee is voldoende. Want dan weet je tenminste iets. Dan kan je iets afsluiten en op zoek naar iets anders. Want onzekerheid en onbeslistheid maakt mensen lethargisch. Je neemt geen nieuw initiatief omdat je nog altijd ergens hoop koestert dat zus of zo je nog zal antwoorden. Dat werkt op je in en verlamt je ondernemingszin. Bij studenten, bij werknemers, bij iedereen.
Dus. Kunnen we iets afspreken? Kunnen we mensen die een vraag stellen, ook een antwoord geven? Het zou alvast een wereld van verschil maken in dit huis. En bij u?