Sinds half juni ben ik aan het uitkijken naar deze dag. Ik heb ramen en deuren gesloten, laat de warme nazomer niet binnen en zit al uren te genieten van de oorverdovende stilte in mijn huis.
Ik laaf mij aan het zachte gezoem in mijn oren van absolute afwezigheid van ieder ander kloppend hart binnen de muren van dit huis. Dat van de kat uitgezonderd, maar die doet aan winterslaap en telt niet mee. Voor het eerst sinds de zomerexamens begonnen, is dit huis helemaal alleen van mij, althans voor een paar uur. Vanochtend vertrok oudste zoon voor zijn eerste lesdag van dit academiejaar en daarmee valt het leven opnieuw in een ritme dat mij toelaat om alleen te zijn. Niet dat de aanwezigheid van mijn huisgenoten een uitermate storende factor is. Helemaal niet. Ik werk nu al drie jaar voor een groot deel van mijn tijd van thuis uit en ze kennen de regels tijdens mijn werkuren: moeder gerustlaten, mijn bureau niet gebruiken, verhalen over werk of school opsparen voor later aan tafel en vooral niet verwachten dat ik tegen de tijd dat je uit school komt je lievelingstrui gewassen heb of een cake gebakken heb (zeker dat laatste niet). Ik kan erg genieten van het moment waarop iedereen druppelsgewijs thuiskomt en het huis zich opnieuw vult met stemmen en verhalen. Maar nu even niet. Na meer dan drie maanden non-stop aanwezigheid van op zijn minst één van mijn huisgenoten, snakt mijn hele zijn naar alleen-zijn. Als introvert persoon heb ik nood aan tijd alleen om mijn batterijen op te laden. Van alleen zijn geraak ik ontprikkeld en komen mijn hersenen tot rust, waardoor de creatieve energie prompt weer gaat stromen. Dat zeg niet ik, dat zegt arbeidspsycholoog Jolet Plomp en gelijk heeft hij. En met alleen zijn bedoel ik dan ook écht alleen zijn. Extraverte mensen begrijpen dit waarschijnlijk erg moeilijk. Zo ook manlief, die, wanneer hij tussen twee meetings in van thuis uit komt werken, zich apetrots terugtrekt in zijn eigen werkruimte. 'Want,' denkt hij dan, 'dan stoor ik je niet.' Hoe graag ik hem ook zie, het stoort me helaas wel. De energie in huis is helemaal anders wanneer hier nog iemand rondloopt. Ook al doet die nog zo zijn best om tippengewijs de trap op te lopen en de deur te sluiten wanneer hij moet bellen. Maar manlief is extravert en haalt energie uit mensen ontmoeten en naar buiten treden en kan zich waarschijnlijk niet veel voorstellen bij mijn hunkering om alleen te zijn. Vroeger schaamde ik mij voor mijn introverte karakter. Het werd door anderen zo vaak verward met verlegenheid. Iets dat me keer op keer verbaasde, want ik sta behoorlijk stevig in mijn schoenen. En als ik iets te zeggen heb, dan doe ik dat ook, wees maar gerust. Maar zomaar een chit chat gesprekje aangaan over niets in het bijzonder, dat doe ik nu eenmaal niet. Op die manier sociaal interageren is voor mij vaak vermoeiend omdat ik er niet van oplaad en omdat het me, integendeel, energie kost. Maar dat wil niet zeggen dat ik verlegen ben. Zet me in een café met één of twee goede vriendinnen, wikkel ons in een gesprek over iets waar onze gezamenlijke passie ligt en de uren vliegen voorbij. Honderduit kletsend. Jaar na jaar leerde ik mijn introvertie meer en meer omarmen en er de kracht van zien. Introvert zijn en dingen alleen willen doen is een talent. Dat zegt Susan Cain, die er een boek over schreef: Stil - De kracht van introvert zijn in een wereld die niet ophoudt met kletsen. Zet het maar op je leeslijst, want dat deed ik ook. Na jaren introvert zijn verward te hebben met verlegen zijn, zie ik nu steeds vaker de kwaliteiten van hoe ik ben. Het maakt van mij een bedachtzaam iemand. Als ik iets zeg, dan dacht ik erover na. Dan heb ik een gefundeerde analyse gemaakt die ik graag met je deel, maar die ik niet gemakkelijk opdring. Aangezien ik niet gemakkelijk het woord neem in een gesprek, heb ik veel gehoord en leerde ik luisteren. Waardoor ik leerde nuanceren en mijn mening evenwaardig naast de jouwe wil leggen. Dat is onder andere de kracht van introvert zijn. En om deze kracht te voeden, heb ik dus af en toe alleen-zijn nodig. Stilte. Om er straks weer keihard tegen te kunnen. Maar nu nog even niet. Nu moet ik de kat buitenzetten die ondertussen wakker geworden is en aandacht opeist. Om daarna nog even te kunnen genieten van mijn - voorlopig - laatste uren alleen! Ik hou wel van het gemak van online boodschappen doen. Op zondagavond neem ik de laptop op schoot en roep ik 'moet er iets zijn van de winkel?' waarna mijn boodschappenmandje zich snel en efficiënt vult. Ik hou er ook van dat de website me een keuze aan menu 's aanbiedt die me inspireren om eens wat anders te koken dan de eerste vijf gerechten die klaarzitten in mijn geheugen. In tegenstelling tot de kant-en-klare pakketten die je bij een ander soort leveranciers kan bestellen en aan huis kan laten bezorgen, geeft de online winkel me de mogelijkheid om te snuisteren, spek te vervangen door worst en evengoed mijn winkelmandje te kunnen vullen zonder ook maar één van hun suggesties te volgen. Nog meer hou ik ervan dat ik, voor ik mijn afhaalmomentje bevestig, eens kritisch door de boodschappen kan gaan en kan schrappen wat me overbodig lijkt. In het echte leven lukt het nauwelijks om de zak chips die zoon koos stiekem terug te leggen, maar online kost me dat maar 1 klik. Bovendien is hij al lang vergeten dat hij chips gevraagd heeft tegen de tijd dat ik de boodschappen ga halen. En is hij het niet vergeten, dan zeg ik dat het niet op voorraad was. Want heus, die dingen gebeuren! Aangezien je door dat online boodschappen doen heel wat minder tijd tussen winkelrekken doorbrengt, ben je als consument een pak minder blootgesteld aan nieuwigheden. Dat moeten ze bij de productonwikkelaars in hun portemonnee gevoeld hebben, want de laatste jaren krijg je bij het afhalen van je online bestelling een heleboel staaltjes mee. Van een likje zalf tot een hele pot choco, dat loopt nogal uiteen. Sommige staaltjes zijn echt leuk om te krijgen, zoals een potje yoghurt of een drankje, terwijl ik beleefd bedank voor andere, zoals het schaaltje hondenvoer of de babymelk.
Vorige week zei de winkeldame: 'er zitten een heleboel staaltjes bij, er is veel nieuw." Waarop ik knikte en niet veel bijzonders aan mijn boodschappen opmerkte. Eens thuis kwam ik tot de conclusie dat het voornamelijk staaltjes van het type 'likje zalf' waren. Kleine aluminium verpakkingen die hier meestal ongebruikt in de vuilnisbak belanden. Maar één staaltje trok mijn aandacht: de easy reach flosser. Ingewikkeld verpakt, in een plastic hoesje met daarrond nog eens een miniatuurfoldertje, zat dus dat ding dat je op de foto hierboven ziet. Volgens de beschrijving: een flosser en een tandenstoker in één. Mijn mond viel haast open van verbazing. Hoe kan je nu zoiets kleins als een stukje flosdraad van amper 2 centimeter zo on-ecologisch maken? Voor mijn neus lag een stuk plastic van 8(!) op 2 centimeter, verpakt in een plastic hoesje én met een glanzend foldertje errond. In deze tijd van verbod op plastic zakjes en The Ocean Cleanup vraag ik me af hoe een weldenkend marketeer erop komt om een klein, onooglijk ding als 2 centimeter flosdraad om te toveren tot een onvergankelijk plastic instrument van 2 bij 8 centimeter? Niet dat ik altijd zo milieubewust boodschappen doe, dat geef ik eerlijk toe. Ik verzamel ook best wat afval in de roze zak. Maar deze flosser, die bovendien als wegwerptoestelletje ontworpen is - want je kan ze kopen in verpakkingen van tien stuks - tart echt elke verbeelding. Ik voelde mij er prompt ongemakkelijk bij. Dit is de wereld op zijn kop. Vandaag deed ik weer boodschappen en ik was het hele flosding al lang vergeten. Tot ik mijn winkelwaar begon uit te laden en op de bodem van mijn boodschappenmand alweer zo 'n blits stukje flosdraad vond! Daarom kruip ik in mijn pen. Om mezelf eraan te herinneren dat ik volgende week vraag om het staaltje niet meer mee te geven. En om u te waarschuwen voor de komst van de minst efficiënte (ik testte hem en je moet maar eens proberen om de easy reach flosser tussen je kiezen uit te trekken) en meest vervuilende flosdraad ooit! En als er nu één iemand van jullie is die hem nu niet gaat kopen, door het lezen van dit stukje, dan heb ik mijn bijdrage aan een schoner milieu voor deze maand ook weer geleverd. Zoals je misschien al weet, geef ik vanaf volgende week weer workshops. Ik had al langer een workshopruimte in ons huis, maar die kon wat opfrissing gebruiken. Kleine dingen zoals een likje verf en hier en daar en een lamp vervangen. Maar ook een WC-matje voor het gastentoilet. Ik vind het belangrijk dat mensen tijdens de workshop in een gezellige omgeving terechtkomen en de WC hoort daar nu eenmaal bij.
Dat matje vind ik, in dat kader, zelfs zo belangrijk dat ik er mijn vrije zaterdagnamiddag aan gespendeerd heb. Ik nam de auto - en dochterlief ging mee voor wat kritisch stijladvies - en reed een aantal winkels langs. Blijkbaar zijn deze matjes niet meer zo in gebruik, want na een winkel of drie moest ik het opgeven: ofwel helemaal geen keuze, ofwel veel te duur voor een lapje stof van amper 40 bij 50 centimeter. Niet dat u als gast niets waard bent, maar het is tenslotte niet echt essentieel wanneer je naar het toilet moet. Er zijn grenzen. Gedesillusioneerd kwamen we weer thuis waar manlief na mijn diepe zucht onmiddellijk deed waar hij goed in is (hij is in veel dingen goed, maar dus ook hierin): hij raadpleegde zijn mobiele telefoon op zoek naar winkels waar je, aan redelijke prijzen, zo 'n matje kan kopen. Verschillende doe-het-zelf-zaken behoorden tot de mogelijkheden én ook de Action. Nu moet ik vertellen dat ik nog nooit van mijn hele leven in een filiaal van deze keten geweest ben. Maar mijn dochter werd haast zo enthousiast als wanneer ik haar een uitstapje naar het Hard Rock café in Londen zou beloven, dus dook manlief opnieuw in zijn mobieltje, op zoek naar een filiaal van deze winkel waar we op een redelijke termijn konden geraken. Eén van de redenen waarom ik daar nog nooit geweest ben, is namelijk dat er geen Action in onze buurt is. Nu wil het toeval toch dat er blijkbaar eentje opengegaan is op amper een kwartier rijden van hier. Niet veel later zat ik alweer in de auto, goed beseffend dat de diesel die ik aan het verrijden was ondertussen meer kostte dan het matje dat ik zocht, op weg naar de Action, met een wildenthousiaste puber naast me. Ze was nogal in babbelmodus en vertelde honderduit, onder andere over een youtube filmpje dat ze zag over hoe grootwarenhuizen je verleiden om zoveel mogelijk te kopen. Een kwartiertje later stonden we op de overvolle parking van de winkel waarvan ik nu eindelijk zou begrijpen waarom ze daar zo graag naartoe wou gaan. We namen bewust geen kar, want volgens het filmpje dat de dochter zag, maken ze die expres te groot zodat je extra veel zou kopen, en gingen de winkel binnen, op zoek naar een bescheiden mandje. Op dat moment overviel het begrip Action me. Ik wist even niet wat ik zag. Een winkel stampvol volk van allerlei pluimage. Twintigers die aan het hamsteren waren voor een feestje, bejaarde koppels die klaarblijkelijk niet echt iets nodig hadden. Moeders met hun handen vol schoendozen met uitgelaten kinderen in hun kielzog die kriskras tussen de rekken liepen. Hele gezinnen met baby 's en peuters die ontzettend krijsten omdat ze nergens bij konden. En daarrond allemaal spullen die niet echt logisch geordend waren en op het eerste zicht ook niet echt nodig. Daartussen liepen wij. Een tikkeltje verloren, omdat ik in deze chaos alleen een WC-matje zocht. Schoolgerief lag naast de kuisproducten, decoratie naast sokken, het kan aan mij gelegen hebben, maar niets lag op een logische plaats. Ik moest aan het verhaal van de dochter denken. Doen ze dit bewust, vroeg ik me af? Geen aanwijzingen geven over waar ik de WC-matjes vind zodat ik de hele winkel doorkruis? Ik vermoed van wel, want al snel werd ik besmet door het Action-virus: ik zag potloden voor amper 39 cent (tien stuks!) en gooide ze in mijn mandje, ik kwam voorbij de WC-borstels en dacht 'ach ja, die zijn wel eens aan vervanging toe'. Ik hoorde een man tegen zijn vrouw zeggen 'heb je geen leer nodig' en terwijl ze nee schudde, gooide hij het in haar kar. Ik vond uiteindelijk de mat die ik zocht en kocht er drie in plaats van één. Ze waren tenslotte goedkoop en zegt het spreekwoord niet: één in de kast, één in de was en één in gebruik? Ze lagen naast de handdoeken en het meisje dat naast me stond, zei tegen haar vriend: ik neem wat handdoeken mee, want die van ons zijn zo skeer. Bij ons ook, dacht ik, en ik nam er prompt ook 2. Toen zag ik ook gastendoekjes liggen in kleurtjes die ik erg mooi vind. Ik neem er een paar voor bij de nieuwe WC, dacht ik. En toen werd ik wakker. Ik heb helemaal geen gastendoekjes nodig. Ik heb genoeg kleine handdoekjes die al lang klaar liggen in het kastje in het toilet. De Action nam me beet! Ik legde de gastendoekjes terug en was erg trots op mezelf omdat ik het Action-virus net op tijd ontmaskerd had! De handdoeken liet ik wel liggen, want die kon ik wel echt gebruiken. Ondertussen had dochterlief haar armen vol schoolspullen, die ze niet nodig had, maar wel erg graag wou, en het kostte allemaal samen amper 3 (!) euro. Toe, mama? Ik snapte ineens haar drang om naar de Action te gaan. En was plots erg blij dat ze in de auto vertelde over de verleiding van de supermarkten. Dit was het helemaal. Ik kwam voor een matje van amper 2,99 euro en ging buiten met een mandje vol, voor 23 euro. En ik had niets nodig. Mij zien ze er voorlopig niet terug. Het was me te druk en te rommelig. Maar dochter kijkt al uit naar haar volgend bezoekje. Dus als u eens richting Action gaat, neemt u haar dan even mee? Ik zal er wel voor zorgen dat ze drie euro in haar broekzak heeft. Maar laat haar geen mandje nemen en al helemaal geen kar! Eerder deze week was het niet zo zonnig als vandaag. Integendeel. Het zag ernaar uit dat de herfst wel eens heel snel zijn intrede zou kunnen doen. Winderig, fris - toch zeker in vergelijking met de verwennerij van de afgelopen twee maanden - en nat. Zo was het begin van deze week helemaal herfst.
Benny had dat ook in het snotje. Benny is een kater. Onze kater. Geen huis-tam dier, maar eentje die we uit de poezenopvang haalden en die zich nooit helemaal mak liet maken. Van zodra de lente doorbreekt, maakt hij ons dan ook graag duidelijk dat buiten is waar hij wil zijn. Gedaan met binnen slapen, niet overdag, niet 's nachts. Hij trekt de tuin in, bij benadering het equivalent voor de wijde wereld door zijn ogen en komt nauwelijks nog een keer per dag naar huis om wat te eten. Zo gaat dat de hele zomer lang, tot, op een dag, Benny weer in de zetel ligt. Zomaar, uit het niets, na maanden buiten leven besluit hij dat het welletjes geweest is met die zomer en nestelt hij zich tussen de kussens. Voor ons het teken dat het uit is met de zomer. Wanneer Benny weer binnenkomt, komt de herfst eraan. Gelukkig hield hij dat welgeteld twee dagen vol en ondertussen is hij weer op pad en geniet hij, net als wij, van het heerlijke weer. Maar laat ons het toch nog even over hem hebben. Toen ik hem daar zo zag liggen, zonder een greintje tristesse of weemoed in zijn ogen naar warmere dagen, had ik toch wat bewondering voor hem. Of misschien was ik gewoon jaloers. Van de ene op de andere dag accepteert hij dat het weer binnenweer is en zonder morren past hij zich aan. Geen gejank naar de regendruppels, geen boze blik naar de wolken die erg snel voorbijdrijven. Gewoon zijn rug keren naar wat buiten is en weer leven zoals hij dat de komende maanden zal doen: op een zacht kussentje, af en toe eens zijn snoet buitensteken om te beslissen dat de lente er nog niet aankomt. En verder accepteert hij gewoon wat is. De zomer is over. Soms wou ik dat ik een beetje meer Benny was. Dat ik ook gewoon kan accepteren wanneer iets voorbij is en me met een vingerknip kan geven aan de nieuwe realiteit. Dat ik bijvoorbeeld even gemakkelijk weer in de routine van elke dag kunnen stappen na een heerlijke vakantie, Sehnsucht of niet. Of dat mijn kinderen morgen weer als vanouds in de routine van de schooldagen vallen, net zo vlot als ze negen weken geleden in de vakantieroutine vervielen. Dat zou pas fenomenaal zijn. Maar helaas zijn we geen katten. Naar alle waarschijnijkheid kennen Benny en zijn soortgenoten geen gevoelens als weemoed, maar zijn het juist overlevers doordat ze zich snel weer aanpassen aan nieuwe situaties. Wij daarentegen, onderscheiden ons juist van andere zoogdieren door wél weemoedig te zijn, door wél te verlangen naar wat was. Maar soms, heel soms, lijkt het zoveel gemakkelijker om een beetje meer Benny te zijn. Om morgenochtend op te staan en brooddozen te vullen alsof het maar van gisteren geleden is. Om soms gewoon met open vizier de nieuwe realiteit in te stappen, of dat nu een nieuw schooljaar, een nieuw seizoen of eender welke nieuwe situatie in jouw leven is. Voor morgen wens ik iedereen een beetje meer Benny. Niet zeuren, niet omkijken. Gewoon doen. Want binnen op een kussentje liggen, terwijl dikke regendruppels de ramen teisteren, heeft ook zijn charmes. Echt waar! Toen ik een dikke week geleden in een klamme, bezwete T-shirt, met een hartslag die net iets te hoog was en voeten die uit mijn schoenen wilden, naar dit uitzicht stond te kijken terwijl ik niets anders deed dan wachten tot mijn ademhaling weer deed wat ze doordeweeks doet - rustig zuurstof innemen en even rustig koolstofdioxide en al die andere rommel wegblazen - wist ik het weer: hier hou ik van. Dit is de reden waarom ik met een rood hoofd aan een berghut in het Oostenrijkse Salzburgerland sta. Omdat ik helemaal gelukkig word - en dat is een understatement - van bergen, zon, wind en een klein beetje afzien. Het was dankzij het doorzetten van Zoon 3 dat ik daar nog niet zo lang geleden stond. Want ondanks mijn voorliefde voor de bergen - diegenen onder u die Flirten met de hemel al lazen, zullen zich daar niet over verbazen- had het niet veel gescheeld of ik had ze dit jaar niet van zo dichtbij gezien. Er waren heel wat doorslaggevende argumenten om dit jaar voor een dicht-bij-huis vakantie te kiezen, waarvan het voornaamste was dat Zoon 2 besliste om niet meer mee te gaan op familievakantie, maar naar Pukkelpop af te zakken. Dus moesten we hem - een aantal dagen - alleen thuis laten en dat was eerlijk gezegd een flinke oefening in loslaten. Maar daarover in een volgende blog meer. Maar Zoon 3 - en Zoon 2 deed mee zijn best - overtuigde ons ervan dat een vakantie met bergen pas echt vakantie is (wat we zelf wel wisten, maar het helpt wel als een kind er jou nogmaals op wijst). Dus trokken we naar het prachtige Salzburgerland. Goed geïnformeerd door onder andere de uitbaters van Gästehaus Osterthor, waar we niet verbleven wegens in het bezit van een gepimpte caravan, maar die zich als vrienden van mijn ouders geen enkele moeite spaarden om ons te vertellen wat we zeker moesten doen en waar we zeker moesten gaan eten. En zoals dat wel eens vaker gaat met vakanties, vlogen onze dagen daar veel te snel om. We hadden maar acht kostbare etmalen om te doen wat we wilden doen, waarvan er twee nogal verzopen in de regen die we nauwelijks nog herkenden na zoveel droge Belgische dagen, maar ach, dat namen we er graag bij. Maar door het thuisblijven van Zoon 2 - en de drang om voor de Pukkelpopwas terug te zijn - kortten we onze vakantie dus wat in, waardoor we ietwat verweesd thuiskwamen. Een algemeen "is het al gedaan?" kroop tussen het wasgoed en de verse lakens, lag naast de frietjes op ons bord en schreeuwde ons toe vanop de badkamerspiegel. Blijkbaar had ons hoofd zich voorbereid op een paar dagen meer, maar het is wat het is. Gisteren kwam ik dan het woord Sehnsucht tegen. A wistful longing and yearning in the heart for travels that have been and travels to come. Bam! Recht in mijn gezicht. Daar stond wat ik al de hele week voelde. Hoog tijd om er iets aan te doen. Want blijven treuren om wat geweest is, wat het ook is, heeft geen enkele zin. Je moet alleen achterom kijken als je dat kan doen met een volle glimlach op je gezicht om wat was. Dus wordt het hoog tijd om de Sehnsucht aan te pakken. Zoon 3 stelde voor om nog eens een ouderwets papieren fotoalbum te (laten) maken van de vakantie. Doe jij dat nog? Bij mij is het erg lang geleden, omdat dat vaak zo een voornemen is van het type sneeuwt-onder-terwijl-je-je-afvraagt-of-je-de-kerstboom-alvast-zal-zetten. Maar ik neem zijn vraag ter harte en neem me voor om er dit jaar echt weer eentje te maken. De reclame op radio en TV doet me geloven dat dat tegenwoordig in een handomdraai gefixt is, toch? Wat ik ook deed, gisterenavond, terwijl het zo koud was dat hier collectief lange broeken en fleece dekentjes bovengehaald werden, is mijn vakantiedagboek afwerken. Geen liefste-dagboek-dagboek met ellenlange teksten, maar een korte onepager in mijn bullet journal, waar we elke avond met een klein tekeningetje en wat summiere tekst de kleine en grote gebeurtenissen van die dag neerpenden. Ik doe dit nu al een paar jaar, en net zoals naar een fotoalbum, kijkt iedereen graag eens terug naar de dagboekpagina van vorig jaar. Je wist waarschijnlijk dat ik nu ga schrijven dat ik je dit ook leer tijdens de workshop bullet journal? Dat is ook helemaal juist!
En nu ga ik me aan het album zetten. Weg Sehnsucht, tijd voor actie en voor het verzamelen van de mooie herinneringen. Zodat we tegen dat de kerstboom staat breed glimlachend kunnen terugkijken op die mooie zomer van 2018 (of iets eerder, wie weet). De enige vraag die nu nog op mijn lippen brandt, is: wat doe jij tegen de Sehnsucht? Laat je het me weten? Zodat ik nog wat achter de hand heb, mocht hij morgen, tegen alle verwachtingen in, toch weer de kop opsteken! Sinds ik een aantal weken geleden besliste om Movande nieuw leven in te blazen en aan de slag te gaan met jullie tijdens verfrissende workshops, hoor ik erg vaak "ah, maar ik ben helemaal niet creatief"! Of nog "dat is niks voor mij, zo creatief bezig zijn". Dan moet ik even glimlachen. Omdat je jezelf blaasjes wijsmaakt. Of mij. Want creativiteit is een eigenschap die iedereen bezit. Ook jij. En nu frons jij je wenkbrauwen. Of is het jouw beurt om te glimlachen. Maar toch is het de waarheid. Creativiteit is een eigenschap zoals fietsen die je aangeleerd kan krijgen. En net zoals het bij fietsen gaat, zullen we niet allemaal de Tour de France meerijden omdat we leren fietsen hebben, maar iedereen kan wel leren creatiever te zijn. Er bestaan namelijk hulpmiddeltjes voor, zoals zijwieltjes. Meer zelfs, net zoals je bij leren fietsen een logica volgt om daar te geraken - trappen, balans, remmen, versnellingen leren gebruiken - is ook creativiteit een logisch proces met patronen die je kan leren ontdekken. En je leert anders tegen dingen aankijken, waardoor je hersenen informatie anders gaan opnemen en verwerken. En dan, dan ben je vertrokken! Raak je geprikkeld wanneer je dit leest? Dat is goed, prima zelfs. Want vanaf oktober neem ik je mee op weg naar je eigen creatieve ik. Een workshop voor iedereen die graag zijn eigen creatieve denken wil aanscherpen, of je je nu aangesproken voelt door de titel van deze blog of niet. Hij is in de maak, hij komt eraan. Voor de ongeduldigen: hij staat reeds op de kalender, dus schrijf je gerust in.
Is oktober nog wat ver weg voor jou? In de tussentijd kan je je alvast uitleven in de workshop handletteren, of kan je aan de slag met je eigen bullet journal. Want creativiteit bestaat in alle vormen en maten. En vooral: het schept enorm veel plezier om ermee bezig te zijn. Kom alvast even uit je comfortabele stoel en kom eens proeven van handletteren of bullet journaling, want dat is de eerste stap naar creatief bezig zijn: uit je comfortzone komen. Zo ben je meteen goed begonnen! Ik zie je dan snel, van je creatieve kant! Dat is niet mijn titel, dat is de titel van een artikel in Flow Magazine. Maar toen ik het las, dacht ik: dit had ik kunnen schrijven. Ook in mijn hoofd is er veel meer rust gekomen sinds ik begon met een bullet journal. Het begon als een probeersel, als een ach-ik-zie-wel, met een licht kritische noot onder elke bladzijde die ik vulde. Want zo zit ik in mekaar: niets aannemen wat anderen je vertellen, alleen maar omdat ze het je vertellen. Zelfs niet als ze dat heel enthousiast doen. Wat is een bullet journal?Laat ik daar maar mee beginnen. Het is een agenda, een dagboek en to do-lijst in één. Dat klinkt erg druk en chaotisch. Maar dat is het dus niet. Omdat je het maakt zoals je het zelf wil. Omdat je alleen de modules gebruikt die jou helpen om je hoofd leeg te maken. Omdat er een structuur aangereikt wordt die ontzettend helpt om te ordenen zonder dat hij het geheel zwaar maakt. Maar vooral: omdat je het allemaal kan en mag en niets moet. Mijn manier van mindfulnessIn het begin was ik er niet zo 'n fan van. Zoals ik al zei: mijn kritische geest is nogal gesloten als het op het enthousiast onthalen van nieuwe dingen aankomt. Maar geleidelijk aan begon ik te ontdekken wat ik er nuttig aan vind, wat ik leuk vind om bij te houden en wat niet. Het is mijn eigen moment van mindfulness in de hectische stromen waarop dit gezin verder drijft. Ha! Dat zal wel! Zou ik een jaar geleden gezegd hebben. En toch. Het werkt echt om dingen te behappen en te onthouden. Maar meer nog: het daagt me uit om creatief te zijn, om na te denken over vastgeroeste gewoontes en routines. Het hoeft dan ook niet meer gezegd dat ik ondertussen erg enthousiast ben. Toen werd er een workshop geboren.En als ik enthousiast over iets ben, dan wil ik dat graag delen. Delen met jou. En hoe kan ik dat beter dan door een workshop te geven over bullet journals? Wat wil ik daarmee bereiken? In eerste instantie dat jij ontdekt of het ook iets voor jou kan zijn. Ook als je er nog helemaal niets, maar dan ook niets van kent. Ik loods je door de noodzakelijke basisregels, maar wil daarna zo snel mogelijk samen met jou ontdekken wat het voor jou kan betekenen.
En wie ben jij? Jij kan iedereen zijn. Jij bent misschien op zoek naar een manier om wat orde te scheppen in je dagelijkse chaos. Of jij houdt alles nu digitaal bij, maar wil graag wat creatiever omgaan met je to do-lijsten. Of ben je op zoek naar een manier om wat me-time te kopen in je wekelijkse bezigheden zonder uren op te offeren aan sporten, cursussen of wat dan ook? Voor zowat iedereen kan een bullet journal een leuke verrijking van je dagelijkse flow zijn. En het kost je maar een half dagje om te ontdekken of het voor jou iets is! Nieuwsgierig? Schrijf je dan zeker in. Past de datum niet? Laat dan gerust een berichtje achter, dan zoek ik naar andere mogelijkheden. Dit is hem. De dag. De dag waarnaar 365 dagen per jaar uitgekeken wordt. En ik spreek nu niet voor mezelf. Of toch niet alleen voor mezelf. Maar iedereen kent het gevoel dat met deze dag verbonden is. Omdat je het vroeger zelf meemaakte of omdat jouw kinderen of kleinkinderen het nu meemaken, of binnenkort zullen beleven. Het gevoel dat bij deze dag hoort is onbeschrijfelijk. Zodadelijk, wanneer de pen die laatste streep trekt op het papier of de leerkracht of docent de bevrijdende woorden spreekt 'u kan gaan', dan zit het studeren er officieel op voor dit schooljaar. Het is gedaan! Fini! De stapel samenvattingen en werkboeken is volledig afgehaspeld. Bij de ene al wat beter gestructureerd dan bij de andere, maar het is klaar voor dit jaar. Ook voor diegene die vreest dat het geen A-attest wordt of een tweede zittijd, geldt vandaag toch vooral het gevoel dat het eindelijk gedaan is. Zolang er geen punten uitgedeeld worden, geen deliberaties gehouden zijn, heeft iedereen het recht om in de zalige onwetendheid te verkeren en te genieten van het gevoel dat het voorbij is. Maar dat is niet alles wat vandaag zo heerlijk maakt. Bovendien strekt de zomervakantie zich vandaag in haar allerlangste vorm voor ons uit. Op geen enkele andere dag van het jaar is de vakantie zo lang als vandaag. Morgenochtend is ze officieel begonnen en wordt ze alleen maar korter. Maar vandaag. Vandaag is ze eindeloos, onmeetbaar, uitnodigend.
De combinatie van de ontlading over wat voorbij is en de voorpret voor wat voor ons ligt, staat met stip in mijn top vijf van meest heerlijke gevoelens. Voor één keer mag Alice Cooper keihard door de boxen knallen, want alleen vandaag is dat dus echt waar hè mannekes! School 's out for summer! En ook al is het bij mezelf al heerlijk lang geleden dat ik daar zelf stond en het zelf voelde tot in de puntjes van mijn tenen, ik herbeleef het elk jaar mee met volle teugen. Ik gun het ze allemaal van harte. De dag van de zoete overwinning op zichzelf en de beloning die voor hen ligt. De ene worstelde al wat meer naar vandaag toe dan de andere. De ene zal al sneller terug met zijn voetjes op de grond landen dan de andere maar vandaag, vandaag is iedereen gelijk voor de wet! Beste leerling, student, geniet van het heerlijke gevoel dat straks even niets moet. Geniet van de ruimte die er weer komt om te sporten, muziek te spelen, creatief te zijn of wat dan ook. Bereid je kamp voor, ga op reis of hang in de zetel met een YouTube filmpje. Laat lege glazen op de salontafel slingeren, ruim je sokken niet op en gun het je moeder om te zeggen "dat heeft dan heel de dag niks te doen en dat kan nog niet eens zijn eigen rommel opruimen." Want dat, beste leerling of student, dat hoort erbij. Wij moeders en vaders gunnen jullie vandaag van harte. We zijn blij voor jullie en genieten dubbel en dik mee. Om dan met een lichtjes jaloerse zucht weer aan het werk te gaan en stiekem te berekenen hoe lang nog tot we ook vakantie hebben. En af en toe gaan we dan even zeuren, dat mag. Behalve dan deze namiddag. Deze is jullie van harte gegund. Prettige vakantie! "Mama, kan je een afspraak maken bij de kapper?" "Natuurlijk jongen, ik zal straks bellen. " 's Avonds: "Mama, heb je naar de kapper gebeld?" "O nee, compleet vergeten! En nu is die gesloten. Ik zal morgen bellen." De volgende dag: "Mama, vergeet je niet naar de kapper te bellen?" "Nee, nee, ik zal het dadelijk doen, als ik dat en dat en dit gedaan heb." Diezelfde avond: "Mama, heb je... ." Je raadt het al: ik was het nog maar eens vergeten. En om eerlijk te zijn: dat heeft een week of twee geduurd. Zo gaat dat altijd. Wanneer iemand mij iets vraagt, of dat nu hier thuis is, op het werk of een vriendin, het maakt niet uit: het gaat mijn ene oor in en mijn andere weer uit. En ondanks al mijn goede voornemens vergeet ik gewoon te doen wat ik beloofd had. Herken je dat? Het geval van de kapper geraakte opgelost toen mijn zoon een krachtige boodschap achterliet op onze W.C.-deur. Geen paniek, deze is in krijtbordverf geschilderd, dus het hoort zo. Bij ons kunnen allerlei soorten boodschappen achtergelaten worden op de W.C.. Toen kon ik er niet meer naastkijken en noteerde ik het op de enige plek die voor me werkt: mijn bullet journal. Diezelfde dag was de afspraak bij de kapper in kannen en kruiken. Wat ik u wil vertellen, is dat ik - sinds ik mijn bullet journal beginnen gebruiken ben - veel minder losse eindjes heb in mijn hoofd, in mijn leven, rondom mij. Wat een verademing! Toen de hype pas zijn intrede deed, was ik gezond sceptisch. Ik heb namelijk niets met papieren agenda 's, ziet u? Ik gebruik er al zeker 20 jaar geen meer en zie het nut er niet van in om afspraken op papier bij te houden, terwijl ik daar elektronische agenda 's voor heb die mij bovendien op tijd en stond vriendelijke herinneringen sturen aan wat ik geacht wordt te gaan doen. Maar. Zo 'n bullet journal, dat is dus geen opgesmukte papieren agenda leerde ik door scha en schande. Het kan een agenda zijn, maar het kan nog zoveel meer. Toegegeven, ik kwam al die verwijzingen naar bullet journals tegen, onder andere op pinterest, en mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld. Het zag er wel cool uit, zo 'n hip schriftje dat je overal mee naartoe zeult en dat jouw leven helpt organiseren. En zo begon ikzelf te bullet-journallen. Ik maakte inpaklijstjes voor op vakantie, ik hield een mini-reisdagboek bij, ik schreef er mijn to-do-lijstje in, ik gebruikte het om te sketchnoten en om te handletteren. Toen school en werk opnieuw begonnen, startte ik toch met het bijhouden van een weekplanning en voor ik het goed en wel besefte, hielp dit me enorm om op zondagavond even alles op een rijtje te zetten. Nu kijk ik ernaar uit om met mijn schriftje in de zetel te kruipen en de week te tekenen en plannen. Het is even me-time en het helpt om met behoorlijk wat minder stress aan de nieuwe week te beginnen. En wanneer ik nu terugblader door mijn afgelopen jaar, merk ik dat het niet alleen een enorme hulp geweest is om te plannen, maar dat het ook een volwassen versie van een dagboek geworden is. Kortom, ik ben fan. Grote fan. En dingen waar ik vol van ben, die deel ik graag met de wereld. Dus besliste ik dat ik workshops ga geven om jou te helpen aan de slag te gaan met een bullet journal. Geen workshop die je uitlegt welke templates je kan gebruiken en hoe je officieel zo 'n ding moet vullen. Dat komt er natuurlijk wel bij, maar daar ben je snel mee weg. Wat ik jou wil meegeven in deze workshop is wat jij er allemaal mee kan doen, hoe een bullet journal jou kan helpen je leven minder druk te maken. Maar vooral om je eigen ding erin te vinden en er met goesting mee aan de slag te gaan! Is je nieuwsgierigheid geprikkeld? Wil je meer weten? Zoek je al naar de inschrijvingsknop? Wel, die vind je hier!
Twijfel je nog? Heb je vragen? Aarzel dan niet om me te contacteren, dan help ik je graag verder! Ken je dat gevoel van wakker worden, het uur lezen en beseffen dat je nog lang niet hoeft te lezen? Je dan omdraaien en opnieuw overgeven aan de slaap? Dat gevoel had ik gisterennacht voor welgeteld een honderdste seconde toen ik om 04:15 op mijn wekker keek. Na die honderdste seconde besefte ik: het is vandaag. Dé vandaag. De dag van mijn boekvoorstelling. Binnen amper 13 uur. Er was geen slapen meer aan. Al zeker niet doordat één of andere vroege vogel ook uit zijn slaap gehouden was en voorzichtig aan zijn ochtendlied begon in de nog donkere nacht. De rest van de dag verliep in verwachtingvolle geprikkeldheid. Niet te zenuwachtig, maar ook niet helemaal relax. Want hoe zou het lopen vanavond? Toen het dan eindelijk tijd was om de avond op gang te trappen, kon ik alleen nog maar genieten van wat me overkwam. Johan Op de Beeck bracht met een verzorgde lichtheid steun voor mij en frisse aandacht voor het publiek. Daarna was het aan mij. Ik had, in tegentelling tot de door de wol geverfde spreker Johan, mijn papieren in de hand. Een houvastje dat ik mezelf gunde. Maar eens ik jullie allemaal zag zitten, ging de rest vanzelf. Ik vertelde over mijn jongste telg, mijn kindje dat ik nu uit handen geef. We vierden dat hij nu op eigen benen staat. Het gaat hem goed, mijn eerste roman. Ik laat hem nu los en geef de personages die zo lang in mijn hoofd gewoond hebben nu aan jullie. Geef ze kleur, verrijk ze, draag goed zorg voor hen. En laat me af en toe eens weten hoe het nu met hen gaat. Flirten met de hemel, te koop via de leeswinkel of bol.com, in elke boekhandel (eventueel op bestelling) of via mij. |
Kirsten De ConinckDuizendpoot. Moeder van 4. Creatief. Visualisator. Natuurmens. Tekenaar. Stiltezoeker. Genieten. Verteller. schrijverDag lezer die graag leest. Las je mijn romans al? Archieven
January 2024
Categorieën
All
|
Vind me terug. |
|